iloveithaki.gr | june 22nd 2018
με λίγα λόγια : «μετά από 8 χρόνια η ελλάδα μαζί με την ιρλανδία, την κύπρο, την ισπανία και την πορτογαλία, ανήκει στις χώρες που ολοκλήρωσαν το πρόγραμμα στήριξης»
σχόλια ημέρας:
πάντα η ελλάδα στην καρδιά της ευρώπης
ζαν κλοντ γιούνκερ. «η συμφωνία του eurogroup ανοίγει το δρόμο για την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος και ένα νέο κεφάλαιο για τη χώρα. Θα αγωνίζομαι πάντα για να βρίσκεται η Ελλάδα στην καρδιά της Ευρώπης. Αποτίω φόρο τιμής στον ελληνικό λαό για την ανθεκτικότητα και την ευρωπαϊκή προσήλωσή του. Οι προσπάθειές τους δεν ήταν μάταιες». «αυτό που πήραμε είναι άμεσα 10 χρόνια να πάνε πίσω οι πληρωμές επιτοκίων και δέκα χρόνια επέκταση των ωριμάνσεων των ομολόγων μας. αυτό που δεν περιμέναμε ήταν το έξτρα για το μαξιλάρι ασφαλείας», είπε και απαντώντας σε σχετική ερώτηση διευκρίνισε: «Με το κεφαλαιακό μαξιλάρι θα καθορίσουμε τον τρόπο αποπληρωμής του χρέους τα επόμενα χρόνια. Μπορεί να αποπληρώσουμε πλήρως το ΔΝΤ. Αυτό είναι κάτι που θα εξετάσουμε».«είναι όντως ιστορική στιγμή. έχουμε όλα τα στοιχεία να αφήσουμε το πρόγραμμα με αυτοπεποίθηση, να επιστρέψουμε στις αγορές. αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει δουλειά να γίνει. Το πότε θα βγούμε στις αγορές δεν είναι πολιτικό αλλά τεχνικό ζήτημα». Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο κ. Τσακαλώτος στις θυσίες του λαού όλα αυτά τα χρόνια και στην ευχέρεια που θα έχει η κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική μετά το τέλος του προγράμματος. «Αυτή η κυβέρνηση δεν θα ξεχάσει ποτέ τι πέρασε ο ελληνικός λαός αυτά τα οκτώ χρόνια. Ξέρουμε ότι για ν’ αξίζει τον κόπο θα πρέπει να δει γρήγορα ο λαός πρακτικά αποτελέσματα από αυτή τη συμφωνία. Η ανάπτυξη δεν θα είναι για λίγους αλλά για όλους και αυτή είναι η υπόσχεση που δίνει η κυβέρνηση για το μέλλον. Ο ελληνικός λαός θα δει ότι η ατζέντα αλλάζει».
ποδόσφαιρο ως εμπορικό προϊόν, υπερεκμετάλλευση, γυαλιστερό περιτύλιγμα, διαφήμιση, υπερκέρδη…
άλλο ένα παγκόσμιο Κύπελλο, λοιπόν, το 13ο από το πρώτο που κατά κάποιον τρόπο όταν ήμουν 9 ετών παρακολούθησα σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση κάποιες περίεργες ώρες: το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 με τον Πελέ, τον Ζαρζίνιο, τον Τοστάο και τους λοιπούς θεούς εκείνης της εποχής… Σκέφτομαι κάνοντας ήδη αυτή την οδυνηρή (έχω ζήσει ήδη περισσότερα Παγκόσμια Κύπελλα απ’ όσα πρόκειται να ζήσω ακόμη) αναδρομή ότι αυτό που συνδέει τη συντριπτική πλειονότητα των φιλάθλων του ποδοσφαίρου με το ποδόσφαιρο είναι μια συνταρακτική υπενθύμιση: ότι υπήρξαν παιδιά. Και σαν παιδιά έπαιζαν μπάλα – σε αλάνες, στην αυλή του σχολείου, στον δρόμο… Αυτή ακριβώς η ανάμνηση είναι, πιστεύω, η «μυστική συνταγή» που κάνει το ποδόσφαιρο ανεπανάληπτο και μετατρέπει ένα παιχνίδι σε εμπορική ετικέτα με τζίρους δισεκατομμυρίων. Στο πέρασμα των χρόνων, ωστόσο, οι αναμνήσεις θολώνουν και το παρελθόν εξιδανικεύεται. Οι μάχες στην αλάνα, στα σχολικά ή τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα που κάποια στιγμή στη ζωή οι λάτρεις του ποδοσφαίρου έλαβαν μέρος φαντάζουν κολοσσιαίες και τόσο απαιτητικές σαν αυτές που σήμερα ως φίλαθλοι παρακολουθούν από τους τηλεοπτικούς δέκτες ή τις κερκίδες των γηπέδων. Οι αναμνήσεις μπορεί να μοιάζουν με τη σημερινή πραγματικότητα, όμως δεν είναι. Για παράδειγμα, πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η Εθνική Βραζιλίας, που σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1970, είναι η καλύτερη ομάδα που έπαιξε ποτέ πάνω στη γη. Κάτι παρόμοιο υποστηρίζουν πολλοί για τον Αγιαξ του Κρόιφ ή για τη μεγάλη ομάδα της Σοβιετικής Ενωσης. Ωστόσο, ακόμα κι αυτές οι υπερομάδες εκείνων των εποχών, κοιτώντας τες σε βίντεο, μοιάζουν ακίνητες σε σύγκριση με ακόμα και μέτριες ομάδες τού σήμερα. Οι ειδικοί του ποδοσφαίρου έχουν μετρήσει ότι από το 1970 μέχρι και σήμερα οι συνολικές αποστάσεις που τρέχουν οι ποδοσφαιριστές κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μέσα στο γήπεδο έχουν σχεδόν τριπλασιαστεί. Αυτό με άλλα λόγια σημαίνει μεγαλύτερη ταχύτητα, κίνηση και ένταση. Το ποδόσφαιρο έχει γίνει τόσο γρήγορο όσο και οι ρυθμοί της εποχής μας, λαμβάνοντας τη βοήθεια ειδικών επιστημόνων και μεθόδων που έχουν ήδη εξαντλήσει τα βιολογικά όρια των ανθρώπων, γιατί και οι ποδοσφαιριστές- αν και τους βλέπουμε υπεράνθρωπους- είναι άνθρωποι.Ωστόσο, παρά την επιστημονική μεθοδολογία της αγοράς και των κεφαλαίων που επενδύονται για να υπεραποδώσουν, η αξεπέραστη αξία του ποδοσφαίρου εξακολουθεί να αντλείται από την ανθρώπινη μνήμη, από εκείνη την ντρίπλα που έκανες στο σχολικό πρωτάθλημα ή την απόκρουση του αιώνα του Γκόρντον Μπανκς στην κεφαλιά του Πελέ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ’70 που είδες σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση – και από εκείνη την πίκρα που, μεγαλώνοντας, αφήνουν η συνειδητοποίηση ότι η ζωή τρέχει με φρενήρεις ρυθμούς, σαν αυτούς που παίζουν σήμερα οι μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες, και τα ανεκπλήρωτα όνειρα, όπως αυτό το τόσο κοινό: «Οταν μεγαλώσω θα γίνω ποδοσφαιριστής»./ δ μηλάκας
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1393″]
