iloveithaki.gr | july 2nd 2018
με λίγα λόγια: το καλοκαίρι ξοδεύεται γρήγορα όταν την ζωή, την αποκτάς με αργύρια και πολύ περισσότερο με αργύρια της προδοσίας.
σχόλια ημέρας:
με την κοινωνία πάνω απ όλα
πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από εκείνες τις συγκλονιστικές ημέρες του δημοψηφίσματος. τότε που ο ελληνικός λαός απάντησε υπερήφανα στους εκβιασμούς και στις απειλές του διεθνούς αλλά και του εγχώριου οικονομικού και πολιτικού συστήματος που έπαιξε τα ρέστα του για να γίνει πραγματικότητα ο διακαής πόθος της αριστερής παρένθεσης. Η αντιπολίτευση, οι τράπεζες, τα μίντια, οι “εταίροι”, τα επιχειρηματικά συμφέροντα, όλα τα σφυριά χτυπούσαν την κυβέρνηση εκείνη που κατά την άποψη πολλών έκανε “κατάληψη” στο Μαξίμου. Οι “νόμιμοι ιδιοκτήτες” της χώρας πόνταραν στην πτώση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζοντας να διαλύσουν ό,τι είχε απομείνει από την καμένη γη που παρέδωσαν ο Αντ. Σαμαράς και ο Β. Βενιζέλος. Τρία χρόνια μετά, όσοι τζογάρισαν στην καταστροφή πήγαν… “κουβά”. Τρία χρόνια μετά, η παρένθεση που οραματίζονταν πολιτικοί, οικονομικοί και μιντιακοί παράγοντας έχει ξεχειλώσει τόσο που μοιάζει κακό αστείο. όλοι εκείνοι που φώναζαν “βάστα, ΔΝΤ” από τα τηλεοπτικά παράθυρα, θεωρούσαν ιδεολογικές εμμονές της Αριστεράς την αποκατάσταση της εργασίας πανηγύριζαν με την προοπτική να μην κλείσουν οι αξιολογήσεις και πλάσαραν στο εσωτερικό τις σκληρότερες θέσεις των δανειστών εν μέσω διαπραγματεύσεων, σήμερα βλέπουν με οργή την πραγματικότητα να τους διαψεύδει με πάταγο. Σήμερα, οι ίδιες δυνάμεις εντός της χώρας παίζουν τα τελευταία τους χαρτιά. Σε ένα κρεσέντο αντιπολιτευτικής υστερίας που δένει με επικίνδυνα παιχνίδια αποσταθεροποίησης και οδηγεί ακόμη και σε εναγκαλισμό με την Ακροδεξιά, οι ηγεσίες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ μοιάζουν να δίνουν τον νυν υπερ πάντων αγώνα για να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Την ίδια όμως στιγμή, βρίσκονται απελπιστικά μόνοι σε αυτή την προσπάθεια. Ακόμη και οι παραδοσιακοί τους σύμμαχοι στην Ευρώπη τους βάζουν στο περιθώριο, μη μπορώντας να παραγνωρίσουν πως η ελληνική κρίση τελειώνει και η Ευρώπη παίρνει μια βαθιά ανάσα ανακούφισης.
το ήσυχο τραγούδι εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους
σκέφτομαι καμιά φορά ότι το καλοκαίρι δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διαχείριση του απέραντου και της αφθονίας. μια τέχνη υψηλής ποιότητας, πάει να πει υψηλής ανθρωπιάς, που τη μαθαίνεις μονάχα όταν έχεις κατοικήσει στην πελώρια χώρα του «για πάντα» (που είναι κι αυτό ένα είδος αφθονίας και μάλιστα άχραντης). Και, βέβαια, η χώρα του «για πάντα» είναι η χώρα της παιδικότητας, όπου όλα μοιάζουν να μην τελειώνουν ποτέ και πουθενά. Μια χώρα όπου, αν είσαι τυχερός, μαθητεύεις και εθίζεσαι στο αχανές για να μπορέσεις να το αντέξεις, να το ζήσεις τόσο πολύ, τόσο «για πάντα», είτε για μια στιγμή, είτε για μια ολόκληρη ζωή, ώστε το αχανές να γίνεται μια δαπάνη του ασπατάλητου, έτσι που διαρκώς να σου περισσεύει για να μπορείς να την προσφέρεις. Τι να τις κάνεις τις οπωροφόρες νύχτες του καλοκαιριού αν δεν μπορείς να ακούσεις την ωραιότητα να αναβλύζει από το ήσυχο τραγούδι εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους, αυτό το απόλυτο χρήμα, για να «αγοράσουν» για όλους έστω και μια μόνο τέτοια νύχτα. Το τραγούδι εκείνων που τώρα, μια τέτοια νύχτα, κάπου στον κόσμο ετοιμάζονται, «σαν που αξιώθηκαν» έναν τέτοιο κόσμο, να δαπανηθούν για να παραμείνει μέγας αυτός ο κόσμος ο μικρός. ο μόνος κόσμος που έχουμε, το μόνο καλοκαίρι «με την φλούδα στης κουζίνας το μαχαίρι». δηλαδή και με την απειλή του αίματος. μια για πάντα./ κ καναβούρη
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1403″]
