Καθώς στο Μουντιάλ διαμορφώνεται η τελική τετράδα, εκτός από το αγωνιστικό σκέλος που συναρπάζει τον πλανήτη, ενδιαφέρον έχει πάντα η ταυτότητα που καταθέτουν οι χώρες και συχνά διαμορφώνει την εικόνα ​τους στον κόσμο.

Στον τρόπο που διαχειρίζονται το αποτέλεσμα, οι λαοί βγάζουν τα στοιχεία της ψυχοσύνθεσής τους, τα απωθημένα, συχνά, και τους επικίνδυνους εθνικισμούς τους, όπου πρωταγωνιστούν οι Βαλκάνιοι. Άλλωστε όλοι στην περιοχή, της Ελλάδας μη εξαιρουμένης, έχουν δείξει το σωβινισμό τους και την υπερβολή στις επιτυχίες και τη μιζέρια στις αθλητικές αποτυχίες.

Στο Μουντιάλ της Ρωσίας το κοινό αποθέωσε τη στάση των Ιαπώνων φιλάθλων που καθάριζαν τα σκουπίδια τους σε κάθε αγώνα αλλά και των παικτών τους που καθάρισαν τα αποδυτήριά τους ακόμη και στον πολύ οδυνηρό αποκλεισμό τους. Αντίστοιχα επιμελείς και οι Σενεγαλέζοι, έσπασαν τα στερεότυπα για την Αφρική, αφήνοντας καθαρή και τη δική τους κερκίδα.

Υπάρχουν όμως και οι αρνητικές συμπεριφορές. Από τους αλβανικούς μεγαλοϊδεατισμούς, και μάλιστα με παίκτες της Εθνικής Ελβετίας στη νίκη επί των Σέρβων μέχρι τους ακραίους πανηγυρισμούς των Κροατώ​ν, σε απόλυτη αναντιστοιχία με τις ποδοσφαιρικές τους ικανότητες. Τα φασιστικά τραγούδια σε κάθε νίκη και εν γένει η στάση των Κροατών ποδοσφαιριστών αμαυρώνουν την ποδοσφαιρική τους ποιότητα και τον θεσμό του Μουντιάλ.

Δεν προκαλεί καμία έκπληξη καθώς οι εθνικισμοί και τα κατάλοιπα των εμφυλίων έχουν αποτυπωθεί συ​χνά στο γήπεδο. Αντίστροφα, για χώρες όπως το Βέλγιο οι διακρίσεις της Εθνικής τους είναι μια ευκαιρία για συνύπαρξη των διαφορετικών θρησκευτικών, εθνοτικών και πολιτισμικών οντοτήτων που αποτελούν την πολυσυλλεκτική βελγική κοινωνία.

Είτε κοσμοπολίτες, είτε εθνικιστές, οι λαοί του κόσμου αφήνουν στο Μουντιάλ όποια κουλτούρα κουβαλάνε. Άλλωστε, στον αθλητισμό υπάρχουν αυτοί που ξέρουν να χάνουν και αυτοί που δεν ξέρουν ούτε καν να νικούν.