η επέλαση της ακροδεξιάς

Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη (και όχι μόνο). Είναι το φάντασμα της Ακροδεξιάς.

Στην Αμερική ο Ντόναλντ Τραμπ, με τις αλλοπρόσαλλες και δηλητηριώδεις πολιτικές του (αποχώρηση από τις συμφωνίες για τα πυρηνικά του Ιράν και το περιβάλλον), τις εξωφρενικές δηλώσεις, την πλήρη περιφρόνηση για τους δημοκρατικούς θεσμούς και τα άπλυτα της προσωπικής του ζωής, όχι μόνο δεν βλέπει την εκλογική του βάση να συρρικνώνεται, αλλά εισπράττει το ίδιο ή ακόμα πιο ηχηρό χειροκρότημα από εκατομμύρια των «απλών» Αμερικανών που πιστεύουν ότι η μοίρα της χώρας τους είναι να αποτελεί το ηθικό και πολιτικό παράδειγμα για τον υπόλοιπο κόσμο.

Στην Αγγλία με το Brexit, ο παλιός αυτοκρατορισμός επιστέφει ως ανοιχτή ξενοφοβία που ονειρεύεται τα περασμένα μεγαλεία, στην Αυστρία, παρά το βεβαρημένο παρελθόν της, η Ακροδεξιά συγκυβερνά, στη Γερμανία το AfD είναι η αξιωματική αντιπολίτευση. Σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπως η Πολωνία και κυρίως η Ουγγαρία, οι ακροδεξιοί έχουν κυριεύσει το κράτος, ενώ στην Ιταλία –κι αυτή είναι η πιο βαθιά μαχαιριά– ο Ματέο Σαλβίνι, ο ισχυρός ανήρ της Λέγκας, επανέλαβε σε ένα tweet του το σύνθημα του Μουσολίνι: Tanti nemici, tanto onore (πολλοί εχθροί, πολλή τιμή).

Ελπίζω να μη διαψευστώ, αλλά δεν βλέπω κάτι ανάλογο να συμβαίνει και εδώ, με τη Χρυσή Αυγή κολλημένη περίπου στο 6% και εκείνους που κινούνται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας να είναι για γέλια ή για κλάματα. Στην Ελλάδα όμως δεν θα συμβεί, κυρίως για τον εξής απλούστατο λόγο: επειδή έχει ήδη συμβεί.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με την Ακροδεξιά. (Τα περί δύο άκρων που συναντώνται πάντα τα θεωρούσα ανιστόρητα και κακόβουλα.) Σε όλες τις περιπτώσεις που προανέφερα όμως, η Ακροδεξιά εμφανίστηκε ως το νέο και ριζοσπαστικό κίνημα που θα σαρώσει τα συντρίμμια που άφησε πίσω του το κατεστημένο, για μια καινούργια αρχή όπου τα αιτήματα των πολλών –δίκαια εξ ορισμού!– επιτέλους θα εισακουστούν και οι απλοί άνθρωποι, απαλλαγμένοι από το liberal establishment, τα ΜΜΕ, το διευθυντήριο των Βρυξελλών, τον Τζορτζ Σόρος και πάνω απ’ όλα τους μετανάστες θα ζήσουν ευτυχισμένοι στην πατρίδα τους που, ως γνωστόν, ανέκαθεν της άξιζε καλύτερη τύχη.

Κι αυτό, δεν μπορεί, κάτι θα σας θυμίζει. Είναι η δημαγωγία της εύκολης λύσης, ο λαϊκισμός που μεταθέτει την ευθύνη και την ενοχή εκτός της περιούσιας ομάδας στην οποία ανήκουμε. Ή για να το πω αλλιώς, ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι ήταν μια αριστερή εκδοχή της λαϊκιστικής δημαγωγίας. Κυρίως όμως ήταν η τελευταία. Διότι μετά την «απομάγευση» της Αριστεράς δεν θα βρεθούν πολλοί να υποστηρίξουν με την ίδια θέρμη κάποιον άλλο εξ ουρανού σωτήρα.

Οποιος καεί στον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι. Μπορεί να πέφτω έξω, αλλά διαισθάνομαι μια παραλυτική κούραση, μια αδιαφορία για την πολιτική και τους πολιτικούς. Πράγμα που κάνει τους σκυλοκαβγάδες κυβέρνησης-αντιπολίτευσης όχι μόνο γελοίους αλλά κυρίως μάταιους.

Οσο για τη Νέα Δημοκρατία, άνευ απροόπτου, και μάλιστα μετά τον απίστευτα αδέξιο τρόπο που αντιμετώπισε η κυβέρνηση τις φωτιές στην Αττική –κακό να σε θεωρούν εχθρό, χειρότερο να σε θεωρούν «λίγο»– μάλλον θα κερδίσει τις εκλογές. Ομως η επέλαση της Ακροδεξιάς εκτός Ελλάδας ενδέχεται να δημιουργήσει προβλήματα στο κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Διότι αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις στο Μακεδονικό, η ηγεσία της δεν διστάζει, αν διαβλέψει κίνδυνο να χάσει ψήφους προς τα δεξιά, να υιοθετήσει θέσεις ακραίες. Η χώρα μας έχει ανάγκη μια σοβαρή και μετρημένη Κεντροδεξιά, η οποία, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος. Δυστυχώς, όχι αυτή καθαυτή η κόντρα με την κυβέρνηση που είναι συνυφασμένη με την κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά ο υστερικός τόνος της, με τη δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σύμβουλος κακός.

Για να επανέλθω στο Μακεδονικό, ο κυνισμός, που σε κάποιο μέτρο χαρακτηρίζει όσους παρακολουθούν την πολιτική επί σειρά ετών, δεν ήταν αρκετός για να με προφυλάξει από το σοκ που αισθάνθηκα όταν είδα ανθρώπους για τους οποίους άλλα ήξερα, κι από τους οποίους άλλα περίμενα, να συντάσσονται με τους μακεδονομάχους, διότι δεν είναι δυνατόν ο εκπρόσωπος του σατανά επί της γης να κάνει κάτι καλό.

Και στην πρώτη γραμμή μερικοί νεοφώτιστοι που κάποτε λάτρευαν την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία και σήμερα προσκυνούν την απορρυθμισμένη αγορά. Με τον ίδιο ιεραποστολικό ζήλο και το ίδιο ιεροεξεταστικό μένος. Ως γνωστόν, μπορείς να βγάλεις το παιδί από την ΚΝΕ, αλλά όχι την ΚΝΕ από το παιδί.