Επί βουλευτικών εκλογών είναι αναμενόμενο να δηλώνουν δικαιωμένοι όλοι οι σχηματισμοί που διεκδίκησαν τη λαϊκή ψήφο. Την παραδοξότητα αυτή την επιβάλλει ο κομματικός εγωισμός και την επιτρέπει η διαβάθμιση στους στόχους: άλλα κόμματα αγωνιούν για την εξουσία και άλλα για την επιβίωσή τους. Ακόμα και οι κατάφωρα ηττημένοι κάποιο άλλοθι επινοούν, λ.χ. «τις σφόδρα αντίξοες συνθήκες στις οποίες έδωσαν τη μάχη» κ.λπ. Επί δημοψηφισμάτων πάντως, οπότε τα μέτωπα είναι δύο και οι πιθανές απαντήσεις τρεις (ναι, όχι, αποφασισμένη αποχή), είθισται να είναι ένας ο νικητής. Το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ ωστόσο χαροποίησε τους πάντες με το αποτέλεσμά του. Γι’ αυτό και δηλώνουν όλοι δικαιωμένοι, μετρώντας σαν επιτυχία τους όχι αυτό καθαυτό το αποτέλεσμα αλλά την κατ’ αυτούς ερμηνεία του. Νικητές λοιπόν και οι ψηφίσαντες και οι μη ψηφίσαντες.
Για να ηχήσει δελεαστικότερο, το δημοψηφισματικό ερώτημα («Είστε υπέρ της ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., αποδεχόμενοι τη συμφωνία των Πρεσπών;») υποβάθμισε αυτό που είναι πρώτο και κύριο (η αποδοχή της αλλαγής εθνωνύμου) και προέταξε το πιθανό όφελος. Παρ’ όλ’ αυτά, και παρά τη συρροή στα Σκόπια Ευρωπαίων και υπερατλαντικών καθοδηγητών, ο ένας από τους δύο στόχους της κυβέρνησης Ζόραν Ζάεφ (συμμετοχή πάνω από 50%) δεν επιτεύχθηκε. Ισως ένα τμήμα του πληθυσμού εννόησε τους ξένους «καθοδηγητές» σαν παιδονόμους, οι οποίοι πολιτεύονται εθιμικά μ’ ένα μείγμα εκβιασμών και ταξιμάτων. Και δεν είναι βέβαιο ότι τα ταξίματα προσβάλλουν λιγότερο από τους εκβιασμούς.
Πηγή: Η Καθημερινή