«​​​Το 2040 είναι σήμερα, το πολύ αύριο. Και το 2030 είναι χθες»: Μοιάζει μ’ αυτά τα καταστροφολογικά κλισέ που υπερπαράγουν οι πολιτικοί και υπερκαταναλώνουμε οι δημοσιογράφοι. Δεν είναι όμως.

Είναι σε αδρές γραμμές το συμπέρασμα της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή, που προέκυψε μετά την επισκόπηση 6.000 επιστημονικών μελετών. Η Greenpeace, διά της εκπροσώπου της, της Κάιζα Κοζόνεν, συνόψισε την έκθεση λιγότερο ευγενικά: «Οι επιστήμονες θα ήθελαν να γράψουν με κεφαλαία γράμματα “ΔΡΑΣΤΕ ΤΩΡΑ, ΗΛΙΘΙΟΙ”, πρέπει όμως να το πουν με γεγονότα και αριθμούς – και το έκαναν. Ηδη, με μια αύξηση ενός βαθμού, βρισκόμαστε στην επικίνδυνη ζώνη». Τριάντα χρόνια λειτουργεί η επιτροπή, τώρα ακούγεται πρώτη φορά σε τέτοιον τόνο η φωνή της. Τον τόνο της απόγνωσης, επειδή, εξαιτίας των Τραμπ αυτού του κόσμου αλλά και της εν γένει αμεριμνησίας ή απληστίας, οι «δεσμευτικές» συμφωνίες για μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα ακυρώνονται στην πράξη. Και τον τόνο της απαίτησης πια, όχι της παράκλησης. Αν έως το 2030 η ανθρωπογενής αύξηση της θερμοκρασίας δεν συγκρατηθεί στον ενάμιση βαθμό, αν συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούμε, σε κάθε πτυχή του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου μας, έως το 2040 η θερμοκρασία θα αυξηθεί κατά 2,6 βαθμούς.

Αυτό σημαίνει ότι τεράστιες εκτάσεις στην Ινδία, την Αίγυπτο, την Κίνα αλλά και τις ΗΠΑ θα καταντήσουν ακατοίκητες. Τα σημερινά «ακραία καιρικά φαινόμενα» θα μοιάζουν ηπιότατα. Η θάλασσα θα σκεπάσει νησιά και τουριστικά θέρετρα – και στη Μεσόγειο. Οι πόλεμοι για το νερό δεν θα είναι θέμα μυθιστορημάτων δυστοπικής μελλοντολογίας. Δεκάδες εκατομμύρια άστεγοι θα αναζητήσουν κάποιον άλλον τόπο για να μείνουν. Και τότε τείχη σαν τα αμερικανικά και φράχτες σαν τους ουγγρικούς ή τους βουλγάρικους θα είναι σμπαραλιασμένα μνημεία της ανθρώπινης ανοησίας· δηλαδή του βλακώδους σωβινιστικού απομονωτισμού, που για να κάνει «great» τη μια ή την άλλη χώρα, μικραίνει ανίατα τον βίο του πλανήτη.