15.10.2018, 17:04 | Ετικέτες: Δεν είχα καλοκοιμηθεί το βράδυ. Ενώ ξάπλωσα σχετικά νωρίς, κατά τις δώδεκα, και είχα δειπνήσει λιτά: παξιμάδι, ντομάτα, φέτα, χωρίς λάδι, συν ένα αχλάδι. Ο βουλιμικός άλλος εαυτός πήρε φαλάγγι τον λιτοδίαιτο, έκανε επιδρομή στο ντουλάπι και καταβρόχθισε το στρατηγικό απόθεμα (έκτακτης ανάγκης) σε μπισκότα βρώμης, που είναι ό,τι πιο κολασμένα θανάσιμο έχει επινοήσει η τεχνολογία μπισκότων. Από ενάμισι πακέτο, έμεινε μόνο η συσκευασία για ανακύκλωση. Επακόλουθα: διαλυμένο στομάχι, κακός ύπνος, αναγκαστικό ξύπνημα γύρω στις έξι.
Νερό, καφές και δρόμο. Νύχτα ακόμα. Θεραπευτικό το περπάτημα γενικά· τσεκαρισμένο. Ειδικά όταν, για όποιους λόγους, δεν έχεις κοιμηθεί καλά το βράδυ και το πρωί κουτουλάς σαν καμμένος, με δύο μι. Δυο φορές είπα να γυρίσω πίσω, αλλά πείσμωσα. Μετά το δεύτερο-τρίτο χιλιόμετρο, άρχισαν να στρώνουν τα γαστρεντερικά και να ξαναβρίσκω το κέφι μου.
Με έφτιαξε εντελώς πλησιάζοντας στο Μοναστήρι Καισαριανής ο φίλος Απόστολος. Ανηφόριζα με τα πόδια, κατηφόριζε με το αυτοκίνητό του. Συναντιόμαστε πολύ συχνά, από Οκτώβριο μέχρι Ιούνιο. Καθηγητής Γεωλογίας, πρωινός, όπως κι εγώ, κόβει από τον Υμηττό για το Πανεπιστήμιο, συμπίπτουν οι ώρες μας. Λέμε μια καλημέρα και δυο κουβέντες (παρεμφερείς οι πολιτικές ανησυχίες μας, ομοϊδεάτες επί ζητημάτων ψυχαγωγίας/διασκέδασης, λέμε και δυο λόγια παραπάνω).
Αυτή τη φορά σταμάτησε, αλλά δεν με καλημέρισε. Κελαηδούσαν εκείνη τη στιγμή κοτσύφια. «Ακουσα τα πουλιά. Θυμήθηκα ένα τραγούδι και είπα να σου το τραγουδήσω!», είπε σε πλήρη ευθυμία. «Να μου το τραγουδήσεις!», τον ενθάρρυνα με πλήρη ευχαρίστηση. «Πού ’σαι πετροπέρδικά μου που πετάς στα όνειρά μου…» (επιτυχία του Ψαραντώνη). «Καλημέρα Πέτρε!», συμπλήρωσε κι άφησε τ’ αμάξι να κυλήσει. Δεν θέλουμε πολλά οι άνθρωποι. Φτάνει κι ένας στίχος!
){kind=link}