Δύο μέρες μετά την προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου για την υπόθεση δωροδοκίας στα εξοπλιστικά, προκαλεί εντύπωση τόσο η αλαζονεία που επέδειξε ο πρώην υπουργός  απέναντι στους ανακριτές όσο και η εκκωφαντική σιωπή του τότε Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.

Από την πλευρά του ο Παπαντωνίου, δίχως συναίσθηση της ηθικής απαξίας των κακουργημάτων για τα οποία κατηγορείται, δεν κατάφερε να ψελίσει μια λογικοφανή δικαιολογία αλλά επιτέθηκε στη δικαιοσύνη με την υπεροψία ενός αστού που δεν αναγνωρίζει τη διάκριση των εξουσιών ή το ρόλο του λαϊκού παράγοντα στα δημοκρατικά καθεστώτα. Το ύφος των επιθέσεων  απέναντι στους δικαστικούς λειτουργούς που αποκάλυψαν το δαιδαλώδες δίκτυο διοχέτευσης μαύρου χρήματος, δείχνει την απόπειρά του να τους απονομιμοποιήσει. Συμπεριφέρεται με την ίδια αλαζονεία που συρρίκνωσε το ΠΑΣΟΚ και το έκανε συνώνυμο της διαφθοράς και του κυβερνητισμού.

Μια αντίστοιχη υπεροψία μαρτυρά η αποστασιοποίηση του Κώστα Σημίτη  από τα γεγονότα λες και δεν ήταν ο Πρωθυπουργός των κυβερνήσεων που μπαινοβγαίνουν στον Κορυδαλλό. Ο πρώτος υπουργός Άμυνας του καταδικάστηκε για αμύθητες μίζες ενώ ο διάδοχός του και άλλοτε «τσάρος» της οικονομίας είναι ήδη προφυλακισμένος. Πλήθος άλλων εκ των στενότερων συνεργατών του καταδικάστηκαν ή παραδέχτηκαν δωροδοκίες.

Είναι δυνατόν ο τότε Πρωθυπουργός να ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε τι συνέβαινε ή ότι ήταν απολύτως ανεξέλεγκτοι οι υπουργοί του; Αυτός που το μιντιακό και επιχειρηματικό σύστημα προώθησε με μανία και με επιχείρημα ότι ήταν ο «καταλληλότερος»; Στο τέλος της ημέρας οι καταλληλότεροι έριξαν τη χώρα στα βράχια και βύθισαν στη φτώχια την ελληνική κοινωνία ενώ στη συνέχεια με την ίδια αλαζονεία υποστήριξαν ότι «μαζί τα φάγαμε» και σήμερα κουνούν και το δάχτυλο ως «πολέμιοι» της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Ούτε η σιωπή ούτε οι φτηνοί αντιπερισπασμοί επιπέδου «Σόρος» μπορούν να αποτρέψουν τη φθορά που προκαλεί στο παλιό πολιτικό σύστημα η διαπίστωση ότι το πολυδιαφημισμένο μοντέλο εξουσίας που τους ανέδειξε στα πιο υψηλά αξιώματα ήταν απόλυτα διεφθαρμένο.