iloveithaki.gr \ nov 5th 2018
με λίγα λόγια: ο μητσοτακισμός είναι οι da capo με γραβάτες, είναι πάθηση της ελληνικής κοινωνίας. τους ξεχωρίζεις στον δρόμο από το ύφος τους.
moto: ο σκοπός είναι να ανασυγκροτηθεί η κοινωνία σε τέτοια βάση ώστε η φτώχια να είναι αδύνατη / όσκαρ ουάϊλντ
σχόλια ημέρας:
ο φασισμός δεν έκρυψε ποτέ την αρχέγονη αποστολή του
αφού οι θεραπείες του σοκ φτωχοποίησαν περαιτέρω τους λαούς στη Λατινική Αμερική, οι φασίστες επανέρχονται «ρετουσαρισμένοι» με δημοκρατική επίφαση, χωρίς πραξικοπήματα, όπως συνέβαινε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Τράπεζες και επιχειρηματικοί κολοσσοί δεν έκρυψαν ποιος είναι ο εκλεκτός τους. Από την πλευρά του, ο νοσταλγός της σκληρής χούντας δεν κρύβει ότι θα διευκολύνει με κάθε τρόπο την επιδρομή των ισχυρών στον πλούτο, το περιβάλλον και τα δικαιώματα του λαού της Βραζιλίας. Το ανακοινώνουν με ικανοποίηση μεγάλοι εξορυκτικοί όμιλοι και άλλοι «επενδυτές» που έχουν δυσανεξία με την προστασία του Αμαζονίου. Κεφάλαια που θα μεγεθυνθούν χωρίς ρυθμιστικό πλαίσιο, με σκληρά νεοφιλελεύθερα προγράμματα, ισοπεδώνοντας την κοινωνία. Αποκορύφωμα όλων η VolksWagen που πανηγυρίζει για τη νίκη του νεοφασίστα και αναμασά ευφυολογήματα για «υπερβολική» δημοκρατία που πλήττει την αγορά! Υπενθυμίζεται πως η Βραζιλία, εκτός από τόπος διαφυγής για τους ναζί μεταπολεμικά, ήταν προνομιακός χώρος υποδοχής γερμανικών επενδύσεων, όπως η VW που κατέδιδε αριστερούς εργαζόμενους στους βασανιστές της χούντας! Ο φασισμός δεν έκρυψε ποτέ την αρχέγονη αποστολή του. Σε αυτόν τον κρίσιμο κύκλο της ιστορίας και αφού οι μεταπολεμικές κατακτήσεις του κοινωνικού κράτους τέθηκαν σε αμφισβήτηση, πληθαίνουν τα κεφάλαια που πιστεύουν ότι τα δημοκρατικά καθεστώτα δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται τι συντελείται στη Δύση με πρόσχημα την ισλαμοφοβία, την προσφυγική κρίση και την εγκληματικότητα, που υποδαυλίζουν τα ίδια συμφέροντα, είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει τη φρίκη της ιστορίας. Και αν οι δημοκρατικές δυνάμεις δεν συνειδητοποιούν την ανάγκη να συγκροτήσουν το μέτωπο της άμυνας τους, τους το υπενθυμίζουν και κάποια αστικά κόμματα, που επιχειρώντας να μην ξεπεραστούν από τις εξελίξεις, εγγράφουν στον λόγο τους, όσα στο παρελθόν θα εφάρμοζε μόνο μια χούντα. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ζήσαμε τόσο την ταύτιση μεγάλων επιχειρηματικών και εφοπλιστικών συμφερόντων με τους νεοναζί όσο και αυτή την μετάλλαξη της αστικής παράταξης.
είμαστε περιούσιος λαός κι ο θεός το ξέρει
είναι ένας, κι αν ναι, ποιος προκρίνεται από τους πάμπολλους που έχει λατρέψει μέχρι στιγμής η ανθρωπότητα, ή έστω απ’ όσους λατρεύονται ακόμα; Είναι τρισυπόστατος; Υπάρχει Θεός χωρίς θρησκεία, χωρίς επί γης εκπροσώπους δηλαδή, αυτόκλητους ή «εκλεκτούς»; Υπάρχει ζωή μετά θάνατον και ποιας ακριβώς εκδοχής; Θα ξανασμίξουμε με τους δικούς μας και με ποια μορφή; Εχει νόημα η ζωή, βαθύτερο από το «φάτε, πιέτε, μωρ’ αδέρφια», ή το «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα» δεν ισχύει μόνο για «όσα ουκ υπάρχει μετά θάνατον» αλλά γενικώς; Εχει σκοπό το σύμπαν ή είναι μια μάταιη σπατάλη ύλης και ενέργειας; Είναι ένα το σύμπαν ή υπάρχουν και παράλληλά του; Πόσες είναι οι διαστάσεις; Υπάρχουν εξωγήινοι, κι αν ναι, είναι αγαθοί ή κακούργοι; Εχει τέλος ο χρόνος; Είχε αρχή; Είναι εφικτά στα ταξίδια στον χρόνο, προς το παρελθόν ή το μέλλον, και αν ναι, έχουμε τη δυνατότητα ή το δικαίωμα να επέμβουμε αναδρομικά ή προληπτικά; Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κακός και εκ βουλήσεως καλός ή ανάποδα; Καταγόμαστε από τον πίθηκο; Είμαστε διαστημική σπορά ή αυτοφυείς γήινοι; Δεν είναι απίθανο, πάντως, να δηλώνουμε ότι πιστεύουμε στην ύπαρξη του Θεού απλώς και μόνο επειδή πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι Ελληνας, ή έστω φιλέλληνας. Είμαστε δηλαδή λαός περιούσιος. Ετσι φρονούμε. Ταυτόχρονα το 89% εξ ημών πρεσβεύει ότι «ο πολιτισμός μας είναι ανώτερος των άλλων». Κι εδώ πρωτιά. Προφανώς σαν «πολιτισμό μας» εννοούμε τον Παρθενώνα, τον Ομηρο, τον Αισχύλο. Οχι το πώς διαχειριζόμαστε τα σκουπίδια μας ή πώς φερόμαστε στους κάθε λογής αδύναμους. / μπουκάλας π
φιλανθρωκαπιταλισμός
«φιλανθρωκαπιταλισμό», τον αποκαλούν πολλοί. όλο και πιο πολύ, όλο και πιο συχνά, κυβερνήσεις παραιτούνται από τις ευθύνες τους, και επαφίενται σε δωρεές και «φιλανθρωπικές πράξεις». Κράτη περικόπτουν προϋπολογισμούς και κονδύλια για τις ανάγκες της κοινωνίας, και ευθύνες για δημόσια αγαθά και υπηρεσίες ουσιαστικά μεταβιβάζονται σε πλούσιους ιδιώτες κα ιδρύματα, υπό το φιλικό βλέμμα -ή και τις επευφημίες- των πολιτικών. Συνήθως, όμως, η φιλανθρωπία και το «κοινωφελές έργο» αυτού του είδους έρχεται με όρους και δεσμεύσεις -μπορεί να μην είναι άμεσα ορατές, αλλά υπάρχουν, και δεν είναι δύσκολο να εντοπιστούν. «Χρυσή εποχή της φιλανθρωπίας», την ονόμασαν το 2014 οι ανθρωπογεωγράφοι Χέι και Μιούλερ. Ρωτώντας, «μήπως αυτή η ‘νέα φιλανθρωπία’ έρχεται με τέτοιους όρους ώστε είναι πιο σωστό οι δωρεές να γίνονται αντιληπτές ως επενδύσεις με σκοπό να πετύχουν οικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά και άλλου είδους αποτελέσματα που συνδέονται με την ιδεολογική και κοινωνική θέση του δωρητή». Στο μεταξύ, δρόμοι, λιμάνια, νοσοκομεία, σχολεία, πολιτιστικοί χώροι, «βαφτίζονται» με ονόματα ιδιωτών που δωρίζουν χρήματα. «Τι σημασία έχει μια λέξη;», θα ρωτήσει κανείς; Αλλά οι λέξεις έχουν δύναμη. «Τρυπώνουν» στη δημόσια ζωή ως «απλές λέξεις». Και σιγά-σιγά, διαμορφώνουν τρόπο σκέψης. Παγιώνουν τον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας. Συγκαλύπτουν το γεγονός ότι ο πλούτος που συσσωρεύεται στα χέρια λίγων, στην πραγματικότητα είναι ο κόπος των πολλών -επειδή, πέρα από τις θεωρίες ότι τον πλούτο τον φέρνουν «οι καλές ιδέες, η εξυπνάδα και η σκληρή δουλειά», η μόνη θεωρία που έχει εξηγήσει με απτό τρόπο τη συσσώρευσή του είναι ο βασικός νόμος του σύγχρονου καπιταλισμού, ο νόμος της υπεραξίας, και δε χρειάζεται να είναι κανείς μαρξιστής για να τον αποδέχεται ως το ευφυέστερο μέχρι σήμερα εργαλείο ανάλυσης της παραγωγής του πλούτου. Και με βάση αυτόν, όσα «δωρίζονται» στις κοινωνίες, ήδη τους ανήκουν. Ό, τι κι αν ειπωθεί, όσα επιχειρήματα κι αν ακουστούν για τη φιλανθρωπία, ένα είναι το αδιαμφισβήτητο: Προϋπόθεσή της είναι η ανισότητα. Για να υπάρξει η φιλανθρωπία, πρέπει να υπάρχει μια κατάσταση όπου κάποιοι έχουν και κάποιοι δεν έχουν. «Η φιλανθρωπία δεν είναι λύση», έγραφε το 1891 ο Όσκαρ Ουάιλντ στο δοκίμιό του «Η Ψυχή του Ανθρώπου στον Σοσιαλισμό», «είναι επιδείνωση της δυσκολίας. Ο σωστός σκοπός είναι να ανασυγκροτηθεί η κοινωνία σε τέτοια βάση ώστε η φτώχια να είναι αδύνατη». Και ίσως τότε, ένα λιμάνι, να παίρνει το όνομα των ναυτικών που χάθηκαν, κάνοντας απλώς τη δουλειά τους, απλώς για να επιβιώσουν. Αλλά αυτή, θα είναι μια άλλη κοινωνία / μάχη μαργαρίτη
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1530″]
