iloveithaki.gr \ nov 18th 2018
δ δ μανιάς
τα περιβόλια τ αλλουνού δεν τα ξέρει κανείς, δεν είναι εύκολο, άλλος πατεί στο μάρμαγκα, άλλος στον άγι αντρέα, ο άλλος στις στουβιές κι άλλος στα χερουλάκια.
ο άνθρωπος σ όλη την ζωή του μόνο παραφράζει κάτι που άκουσε κάτι που διάβασε, είναι αδύνατον να γράψει ή να πει κάτι που δεν έχει ξαναγραφεί ή δεν έχει ξαναειπωθεί, έτσι κι εγώ.
“ο άνθρωπος γεννιέται, κι όπως όλα τα ζωντανά της φύσης, κουβαλά το μοναδικό βιολογικό, γενετικό υλικό του, το dna των προγόνων του, αλλά με το που θ ανοίξει τα μάτια του αρχίζει η διαδικασία της μετάλλαξης, η κοινωνικοποίηση, κι ως τα 5 έχει διαμορφωθεί σαν άνθρωπος. η φύση έχει μείνει μέσα του βαθιά και πολύ δύσκολα ακούει τους κτύπους της, γιατί πού χρόνος να μείνει με την οικογένεια, με το σχολείο, με τη δουλειά, με τις σχέσεις, τις συνθήκες, τις συγκυρίες και τα κόμπλεξ, όλα τον κάνουν να φορά μάσκες, για να προχωρά και να επιβιώνει”
είναι κάτι στιγμές που σκέφτομαι τα μικράτα μας, πως μεγαλώσαμε σ ένα μικρό νησάκι, πως διαμορφωθήκαμε με το πέρασμα του χρόνου, τι άνθρωποι γινήκαμε.
γεράσαμε και δεν αλλάξαμε, τι κι αν μορφωθήκαμε, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, τι κι αν ταξιδέψαμε, τι κι αν πλουτίσαμε, τι κι αν μείναμε φτωχοί, οι ίδιοι μείναμε.
η ευαισθησία είναι έμφυτη δεν είναι επίκτητη και παρότι μπορεί να σε κάνει να υποφέρεις σε κάνει και να ονειρεύεσαι, σε κάνει ν αγαπάς περισσότερο τους συνανθρώπους σου κι όπως λένε “η ζωή είναι κωμωδία για τον έξυπνο, τραγωδία για τον ευαίσθητο”, όταν όμως είσαι και έξυπνος και ευαίσθητος είναι πολύ σπουδαίο.
η ανθρωπιστική και η περιβαντολογική ευαισθησία είναι εποικοδομητικές και βοηθάνε στην καλυτέρεψη της ζωής της κοινωνίας.
όντας όμως κακίζεις με το τόπο σου μην θέλεις το κακό του, δεν εκδικείσαι με το να εγκαθιστάς έμπορους ναρκωτικών, έμπορους όπλων.
καταστρέφεις και το μέλλον των δικών σου παιδιών, με το να δίνεις δύναμη, σε σάπιους πλούσιους για λίγα ψίχουλα, να κλέβουν ακτές, να δηλητηριάζουν την θάλασσα με τα ιχθυοτροφεία και με εξορύξεις, ν αφανίζουν υπάρξεις π αγαπήσαμε, της θάλασσας και της στεριάς, υπάρξεις που μας έθρεψαν και μας συντρόφευαν στο κάθε μας βήμα, φίλοι αχώριστοι μια ελιά ένα κλίμα ένας αχινός, ένας αστερίας, μια πέρκα να ψαρεύει γύρω από μια πέτρα, τι εικόνες ζωής, μ αυτές μεγαλώσαμε.
πάντα βουτούσαμε σε μια θάλασσα που μας δέχοταν με αγαπή, που μας αγκάλιαζε και μας χάιδευε με τα φιλόξενα νερά της γιατί την σεβόμαστε κι αυτοί μας κλέψανε την γλυκιά αίσθηση να γινόμαστε ένα μ αυτή και τους κατοίκους της και τώρα σιγά – σιγά μας διώχνει.
κι αυτό είναι βαθιά μαχαιριά στην καρδιά της ύπαρξης μας
είχα δυο χρόνια να βουτήξω στα καμίνια, μ ένα αναπνευστήρα και μια μάσκα φέτος τα κατάφερα, μ αυτό που είδα ήταν ερημιά, ήταν θολούρα που έγιναν θυμός και πόνος
ένα τσουβάλι αχινούς 300 € σου λέει
αλλά δεν φταίει αυτός που το φωνάζει στο καφενείο γιατί είναι ηλίθιος, δεν καταλαβαίνει τι κάνει, φταίνε αυτοί που τον ακούνε και δεν κάνουν τίποτα
δεν φταίει ο ξενόφερτος που τον πληρώνει φταίει αυτός που έφερε τον ξενόφερτο στο θιάκι
φταίνε αυτοί που τον δέχονται γιατί τους πετάει ξεροκόμματα
φταίμε ούλοι μας.
φιλάκια
χαρισμένο σ όλα τα θύματα θύτες μιας κακής συγκυρίας
Στίχοι:
Πολυξένη Βελένη
Μουσική:
Νίκος Παπάζογλου
Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι.
Για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα θύτης κακής συγκυρίας.
Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.
Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.
Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο
να χαϊδεύει με αφρούς
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.
){kind=link}