iloveithaki.gr \ dec 7th 2018
σχόλια ημέρας:
- ο δεκέμβρης δεν ήταν εικόνα στις ειδήσεις. ήταν το σύνορο μιας εποχής επίπλαστης ευμάρειας, ηθικής διαφθοράς και πολιτικής απαξίωσης. η νέα γενιά εξέφρασε τότε, με την εξέγερσή της, τις βαθύτερες αγωνίες μιας κοινωνίας, που αισθανόταν την κρίση να έρχεται.\ α τσίπρας
- κάποιοι που δεν έχουν καταλάβει ότι η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων. αντιθέτως έχουν μάθει όχι μόνο να ζουν αλλά και να αντιδρούν στα άκρα. τόσο που έχουν ξεπεράσει το ανθρώπινο όριο του να μην κάνω κακό σε άλλον άνθρωπο
- το πρόβλημά των γάλλων δεν είναι τόσο τα ακριβά καύσιμα όσο το ότι δεν θέλουν πια να καταντάει ο αγρίως ζορισμένος βίος τους καύσιμο για τη μηχανή μιας «ανάπτυξης» που δεν τους περιέχει
επιλογή ειδήσεων:
πάνω στο χώμα του αλέξη χτίζουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας
η νέα γενιά αποτελεί το πιο ευαίσθητο τμήμα της κοινωνίας μας, αυτό που εξεγείρεται πρώτο και γι’ αυτό και ποτέ δεν θα της πούμε να σωπάσει και να επιστρέψει στο παιδικό της δωμάτιο. αντίθετα, θέλουμε να βρίσκει τη γλώσσα και τον τρόπο να μιλά, να συμμετέχει στη διαμόρφωση του κοινού μας γίγνεσθαι. ο δεκέμβρης δεν ήταν μόνο οι φωτιές, οι μολότοφ και οι συγκρούσεις με την αστυνομία αλλά και οι εκατοντάδες πολύμορφες συμμετοχικές κοινωνικές δράσεις, σε όλη τη χώρα. Γι’ αυτό και ήταν πράγματι εικόνα από το μέλλον. Όχι το μέλλον της μοιρολατρικής αποδοχής της δυστοπίας του φασισμού και του αυταρχισμού που αναδύεται σήμερα στην Ευρώπη, της αλόγιστης καταστροφής του περιβάλλοντος, των μεγάλων προσφυγικών ρευμάτων εξαιτίας του πολέμου και των μεγάλων οικονομικών κρίσεων. Ούτε το μέλλον μιας τυφλής καταστροφικής σύγκρουσης. Αλλά εικόνα από το μέλλον της μαχητικής πολιτικής διεκδίκησης μιας κοινωνίας ισονομίας και ισοπολιτείας, σεβασμού των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ίσων ευκαιριών και κοινωνικής προστασίας για τον καθένα χωριστά και για όλους. Θυμόμαστε τον Δεκέμβρη. Δεν ξεχνάμε τον Αλέξανδρο. Πάνω στο χώμα το δικό του χτίζουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας.
η κουλτούρα της πατριαρχίας
κάποιοι έχουν ενστερνιστεί την κουλτούρα της πατριαρχίας, της βίας και του βιασμού. συνένοχη με αυτούς η κοινωνία που τους μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι ο άνδρας έχει το ηθικό πλεονέκτημα έναντι της γυναίκας και ότι φταίει το θύμα κι όχι ο θύτης. Αυτό φάνηκε άλλωστε από τη δεύτερη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη που έγινε με τις χυδαίες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την αδικοχαμένη κοπέλα, που ξεκινάνε από το «καλά να πάθει αφού πήγε εκεί» μέχρι το ότι «εκδιδόταν με λαθρομετανάστες». Η κουλτούρα του βιασμού άλλωστε θα είναι συνυφασμένη πάντα με τη διαπόμπευση του θύματος ως πόρνης (slut shaming), τι κι αν οι απανταχού φεμινίστριες φωνάζουν και ξαναφωνάζουν πως «my dress is not a yes». Η κουλτούρα του βιασμού είναι μια πραγματικότητα και περιλαμβάνει όλες τις πολιτισμικές πρακτικές που αποδέχονται, αιτιολογούν, υποστηρίζουν άμεσα ή έμμεσα και ανέχονται οποιαδήποτε μορφή σεξουαλικής βίας. Είναι λάθος, λοιπόν να επικεντρωνόμαστε μόνον στα άτομα που διαπράττουν βιασμό και να παραβλέπουμε την επίδραση της κοινωνίας που ενισχύει ή ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές. Μια κοινωνία τέτοια που μόνο στη συντηρητικοποίηση μπορεί να βρει τις υποτιθέμενες σταθερές και τις αξίες της
έκανε του κεφαλιού της, φώναζε κιόλας…
αν καθόταν φρόνιμη, αν έλεγε “ναι” όπως έπρεπε, αν δεχόταν να κάνει ό,τι της είπες, τίποτα δεν θα στράβωνε. αλλά δεν σ’ άκουσε. έκανε του κεφαλιού της, φώναζε κιόλας…αυτό σου λειπε, να σε ντροπιάσει σε όλο το νησί. θόλωσες! σήκωσες το σίδερο και της το κατέβασες στα μούτρα. μετά τι να κανες; Την έριξες στη θάλασσα να χαθεί. Μόνο που τα πράγματα δεν πάνε όπως τα προβλέπεις. σκοτώνεις την κοπέλα για να μην σε καταγγείλει για απόπειρα βιασμού, για να μην μιλήσει στη μικρή κοινωνία της πόλης σου, αλλά κοίτα κάτι που δεν ήξερες: τα πτώματα μιλάνε, μιλάνε περισσότερο κι από τους ζωντανούς, λένε τα πάντα. Πώς άφησαν την τελευταία τους πνοή, ποια χέρια τα ακούμπησαν, με πόσο μένος τα έσφιξαν ή τα χτύπησαν, σε ποιο σημείο τα πέταξαν.Το περίμενες αυτό; Να που το έμαθες τώρα που σε συνέλαβαν. Μάθε λοιπόν και το άλλο: Τα πτώματα είναι πιο έξυπνα από σένα που νομίζεις ότι θα κρύψεις τα ίχνη σου, ότι βρήκες πώς θα ξεφορτωθείς το άψυχο σώμα, ότι θα το ξεχάσεις κι εσύ κι ο άλλος που ήταν μαζί σου, ότι θα συνεχίσεις τη ζωούλα σου σαν να μην συνέβη τίποτα και σιγά-σιγά θα ξεχαστεί το πράγμα, θα το καταπιεί η θάλασσα για πάντα…Την πάτησες, δεν είναι έτσι.
φταίει η πείνα
φυσικά, για την καταβαράθρωση της δημοτικότητάς του μανουέλ μακρόν στο 20% δεν φταίει αποκλειστικά το μπλαζέ ύφος και η αριστοκρατικής κοπής ξινίλα του. φταίει και το ότι αποδείχτηκε, και αυτός, αδύναμος μπροστά στην Αγκελα Μέρκελ και την ηγεμονία της. Φταίει το ταξικό πρόσημο της φορολογικής του πολιτικής, διά της οποίας το εισόδημα του φτωχότερου 22% των Γάλλων μειώθηκε κατά 1% (μοιάζει λίγο, αλλά δεν είναι), ενώ το εισόδημα του πλουσιότερου 1% αυξήθηκε διά των φοροαπαλλαγών κατά 6% (αυτό κι αν δεν είναι λίγο). Προσθετέες οι περικοπές των δημόσιων δαπανών, με ό,τι διαλυτικό σημαίνουν για το κοινωνικό κράτος. Ο ΜανουΔίας αναγκάστηκε χθες να κατεβεί από το όρος της θεϊκής υπεροψίας. Δεν τον ανάγκασαν οι δηλώσεις των ηγετών της αντιπολίτευσης (ο επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ολιβιέ Φορ, λ.χ., επισήμανε ότι «δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα λες και ζούμε στον Ολυμπο»), αλλά τα κίτρινα γιλέκα. Οι άνεργοι, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι, ακόμα και τμήματα της μεσαίας τάξης, που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στο υψηλό κόστος ζωής. Η ύπουλη επιχείρηση ταύτισής τους με τους λεπενικούς δεν έπιασε. Υπάρχουν και ακροδεξιοί στις διαδηλώσεις, όπως και απολίτικοι βιαιολάγνοι. Ο κύριος όγκος όμως είναι κοινοί θνητοί. Το πρόβλημά τους δεν είναι τόσο τα ακριβά καύσιμα όσο το ότι δεν θέλουν πια να καταντάει ο αγρίως ζορισμένος βίος τους καύσιμο για τη μηχανή μιας «ανάπτυξης» που δεν τους περιέχει.
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1563″]
