iloveithaki.gr / jan 2nd 2018
σχόλια ημέρας:
- μεγάλωσα σε ένα σπίτι που το πρώτο κομμάτι στη βασιλόπιτα ανήκε στον ξένο. ο ξένος ήταν πρόσωπο ιερό. ο ξένος ήταν ο χριστός, η παναγία, ο φτωχός. ο ξένος ήταν ο κυνηγημένος, ο βασανισμένος, ο κατατρεγμένος. ο ξένος ήταν αυτός που αναζητούσε μια πατρίδα, ένα κομμάτι γης να σταθεί όρθιος, λίγο χώμα να φυτέψει, ανθρώπους να μιλήσει, αγκαλιές να κουρνιάσει.
- «είναι η πρώτη πρωτοχρονιά που μπορούμε πια να πούμε ότι οι αγώνες, και οι θυσίες του ελληνικού λαού, έπιασαν τόπο. μια νέα χρονιά βρίσκεται μπροστά μας» τόνισε ο πρωθυπουργός, αλέξης τσίπρας στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του
επιλογή πραγματικών ειδήσεων:
η πολιτική απάτη της οικογένειας μητσοτάκη
είναι από τις ελάχιστες φορές στην ιστορία, που το έτος που μπήκε θα το καθορίσει ο λαός. Θα είναι το 2019 ή θα είναι το 1965, το 1996, το 2012; Δεν είναι τυχαία η αναφορά των ετών. Όλα τους συνδέονται με έναν τρόπο με το σήμερα. 1965. Το έτος του πατέρα – εφιάλτη που έριξε την εκλεγμένη κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου. 1996. Το έτος που τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ επέβαλαν τον πιο διεφθαρμένο πρωθυπουργό στην ιστορία της χώρας. 2012. Το έτος που ο ακροδεξιός πρωθυπουργός μετέτρεψε την κεντροδεξιά καραμανλική ΝΔ σε χωματερή των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ και σε προνομιακό συνομιλητή μίας… σοβαρής Χρυσής Αυγής. Στη σημερινή Νέα Δημοκρατία συνυπάρχουν και τα τρία αυτά έτη. Η πολιτική απάτηκαι ο ρεβανσισμός. Η διαπλοκή και η διαφθορά. Η ακροδεξιά, ο εθνικισμός και το φτύσιμο στα μούτρα του αδύναμου / ν μωραΐτης
τα φαντάσματα του παρελθόντος είναι ακόμη ζωντανά
ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο μεγάλη η μάχη ανάμεσα στο χθες και στο αύριο. Ανάμεσα στην τρύπα του Κούβελα και στο τρένο της Ιστορίας. Ανάμεσα στον εθνικισμό της ακροδεξιάς περικεφαλαίας και στηνπροάσπιση των πραγματικών εθνικών συμφερόντων, ανάμεσα στην περίκλειστη φοβική ταυτότητα και σε μία ελεύθερη κοινωνία ανοιχτή στις μειοψηφίες και στη διαφορετικότητα. Ανάμεσα στην ευημερία των λίγων και στην προστασία των πολλών. Ανάμεσα στην οικογενειοκρατία των ελίτ και στη δυνατότητα κάθε πολίτη να διεκδικήσει το αύριο. Ανάμεσα στα διχαστικά τρολ του μίσους και και στο απλωμένο χέρι της αλληλεγγύης. Αυτή την κρίσιμη χρονιά, ο ελληνικός λαός θα κρίνει αν θα δώσει την ψήφο -όχι ανοχής, όχι με μισή καρδιά, αλλά και με τα δύο χέρια- στον άνθρωπο που κατάφερε μόλις σε τριάμισι χρόνια να βγάλει τη χρεοκοπημένη χώρα από τα μνημόνια ή αν θα επιτρέψει στο σάπιο πολιτικό καθεστώς που χρεοκόπησε τη χώρα να επανέλθει. Τα φαντάσματα του παρελθόντος είναι ζωντανά και κόβουν τη βασιλόπιτα της επιστροφής τους: Ένα κομμάτι του σπιτιού, ένα της off shore, μετά της Siemens, της Novartis, των εξοπλιστικών, της μίζας, της λαμογιάς, της διαφθοράς, της πλεκτάνης, του παράνομου πλουτισμού κλπ
το κομμάτι του ξένου
παππούδες και γιαγιάδες πρόσφυγες, κουβαλούσαν μαζί τους τις πατρίδες. μα πάνω από όλα κουβαλούσαν τον Ξένο μέσα τους. Αυτόν που η νέα πατρίδα τους φόρεσε στολή. Ήταν οι παστρικιές, οι τουρκόσποροι, οι αγέλες όπως τους περίγραφε ο Βλάχος στη Καθημερινή, τα κίτρινα περιβραχιόνια, που απαιτούσε ο Κρανιωτάκης του Πρωινού Τύπου να φορούν, για να τους διακρίνουν και να τους αποφεύγουν οι Έλληνες. Κουβαλούσαν τις εντολές Στεργιάδη «να μείνουν εκεί γιατί αν πάνε στην Ελλάδα θα ανατρέψουν τα πάντα». Ξεχάστηκαν όμως αυτά. Και ξεχάστηκαν γιατί κανείς δεν αγαπάει την Ιστορία, όλοι λατρεύουν τα παραμυθάκια. Εκεί που οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι. Εκεί που ο καλός είναι δικός και ο κακός είναι ο ξένος. Εκεί που η πατρίδα δεν είναι αγκαλιά, αλλά περίκλειστο οικόπεδο, με συρματοπλέγματα και τείχη. Εκεί που η πατρίδα δεν είναι σπιτικό αλλά φυλακή. Κι όμως πατρίδα είναι το συν-ανηκειν. Όχι ως γένος, όχι ως ράτσα, όχι ως φυλή, όχι ως έδαφος. Ούτε καν ως κουλτούρα. Πατρίδα είναι οι μυρωδιές. Να μυρίσεις κανέλα στα πέρατα της οικουμένης και εσύ να χουχουλιάσεις στη μνήμη του κυριακάτικου κοκκινιστού στο οικογενειακό τραπέζι των μικράτων σου. Πατρίδα είναι οι μουσικές. Να αλυχτά η Μπέλλου και να σε σέρνει ο ρυθμός που λες και υπάρχει μέσα σου, κάπου βαθιά κρυμμένος να χορέψεις. Πατρίδα είναι το χρώμα του ουρανού, πατρίδα είναι το φως, είναι η μυρωδιά της βροχής που σου ανακαλεί μνήμες δικές. Πατρίδα είναι η γλώσσα που αισθάνεσαι κι όχι η γλώσσα που μιλάς. Πατρίδα είναι το παγκόσμιο παραμύθι της Σταχτοπούτας που εσύ το κράτησες με τις εικόνες που είχες εύκαιρες σαν παιδί. Οι τόποι ως μνήμες. Οι άνθρωποι ως κυρίαρχο ουσιαστικό και όχι σαν χρηστικό επίθετο. Πατρίδα είναι να ακούς τον 8χρονο Χαντίλ, που χαροπαλεύει με τα ελληνικά και αυτά με τη σειρά τους χαροπαλεύουν στο στόμα και στο τετράδιο του, να τραγουδάει καμαρωτός τον «λεβέντη που εροβόλολαγε» για τη γιορτή στο σχολειό του. Πατρίδα είναι να λυγάς σε εκείνη την αναπάντεχη, στη άλλη μεριά του κόσμου, συνάντηση με τον Καζαντζιδικό λυγμό του Σέρβου την ώρα που χάνει τα μπάσα στο ακορντεόν. Πατρίδα είναι να αφουγκράζεσαι τρυφερά τους ανθρώπους που αναζητούν να ξανανιώσουν πατρίδα. Πατρίδα δεν είναι οι σημαίες, οι παράτες, τα εμβατήρια και οι στολές. Πατρίδα δεν είναι οι στοιχημένοι μαθητές και στρατιώτες. Πατρίδα είναι το υποκειμενικό. Αυτό που εσύ μυρίζεις, βλέπεις, ακούς, μιλάς, αισθάνεσαι. Πατρίδα δεν είναι χώρος, είναι χρόνος. Αλλά πάνω από όλα Πατρίδα είναι η Έλλειψη της. Το πρώτο κομμάτι στη βασιλόπιτα λοιπόν και φέτος στον Ξένο. Τιμώντας τον αδύναμο και τον βασανισμένο, τιμώντας τον κυνηγημένο, τιμώντας αυτόν που έβγαλε φτερούγες γιατί έφτασε στην άκρη του γκρεμού, τιμώντας τις ρίζες της προσφυγιάς που κουβαλάμε. Τιμώντας ότι αγαπάμε. Τον Άνθρωπο. Και τις πατρίδες Του. Γιατί μόνο αυτοί που συμπόνεσαν τις πατρίδες του καθενός, μπορούν να νοιώσουν πατρίδα δική τους / ai_katerina
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1589″]
