Λόγω της ρίμας και του σχεδόν παρόμοιου ήχου των δύο λέξεων που το απαρτίζουν, το κλισέ «Φονιάς χιονιάς» θριαμβεύει δίχως αντίπαλο τις λευκές μέρες που περνάμε, αλλά και κάθε χειμώνα. Ανταγωνίζεται μάλιστα για τα πρωτεία ετήσιας χρήσης το «Μάνα Μήδεια», παρότι το παιδοκτονικό στερεότυπο φαίνεται να πλεονεκτεί ελαφρώς, μια και είναι παντός καιρού. Διεκδικητής της πρωτιάς είναι και το «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα», ξέρουμε δεν ξέρουμε την αισώπεια καταγωγή και την καθαυτό σημασία του, γεγονός που μας επιτρέπει να μετακινούμαστε από το άλμα εις μήκος σε σεξιστικά υπονοούμενα. Από κοντά η «γκλίτσα του τσοπάνη» και το «πανελλήνιο σοκ προκάλεσε…», που σπανίως λέει την αλήθεια.
Βολικά είναι τα κλισέ. Ουδέτερα πάντως δεν είναι. Για παράδειγμα, επί παιδοκτονίας και πάλι, αν το φονικό χέρι είναι το πατρικό, είναι πολύ πιθανό να γράψουμε «Πατέρας Ηρώδης», κι ας μη σκότωσε τα δικά του παιδιά ο Ηρώδης, είναι όμως εντελώς απίθανο να περάσει από το μυαλό μας ο «Πατέρας Ηρακλής», παρότι ο ήρωας σκότωσε, έστω ως αιχμάλωτος ιερής μανίας, τα παιδιά του και τη μητέρα τους τη Μεγάρα. Αρχαιόθεν λατρεμένος ο ημίθεος, ο «άγιος» των Κυνικών, είναι δικός μας· δεν γίνεται να αποκαθηλωθεί, να ενταχθεί ονομαστικά σε φράσεις ατιμωτικές. Η Μήδεια και ο Ηρώδης είναι ξένοι· εύκολα μετατρέπονται σε «καθάρματα» ή σε αποδιοπομπαίους τράγους.
