ανδρας τρέφον

(Για το Κολλέγιο Αθηνών με αφορμή την αγωγή Σαμαρά κατά του Δ.Σ. της ΟΙΕΛΕ για την υπόθεση Μπουλούτα)

Το κακό ξεκινάει από το διοικητικό συμβούλιο του Κολλεγίου Αθηνών που, αντί να υπερασπίσει την άξια (σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες) καθηγήτριά του Φώφη Μπουλούτα, επιλέγει την απόλυσή της!

Η πράξη της ήταν η υπεράσπιση της αλήθειας και της εντιμότητας στη συμπεριφορά ενός μαθητή της, γιου τού τότε πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά (μονόγραψε την κόλλα του στις εξετάσεις επειδή αντέγραφε).

Τι κατάφερε η διοίκηση του Κολλεγίου μ’ αυτό; Μπορεί να κέρδισε την εύνοια του τότε πρωθυπουργού, αλλά δυσφήμησε το άλλοτε σπουδαίο σχολείο που πράγματι παρείχε μια άριστη παιδεία σε πλουσιόπαιδα και φτωχόπαιδα, σε παιδιά διάσημων και μη γονιών: Πάνω από τους μισούς μαθητές του σχολείου ήταν υπότροφοι, αρκετοί με ολική υποτροφία, πάμπολλοι (όπως εγώ) με υποτροφία 50% και μόνο μια μειοψηφία ήταν πλουσιόπαιδα που πλήρωναν κανονικά.

Οποτε όμως τα πλουσιόπαιδα –δασκαλεμένα προφανώς από την οικογένεια– καβαλούσαν το καλάμι, δέχονταν αμέσως την αυστηρή επιτίμηση (τουλάχιστον) από το διδακτικό προσωπικό, αρκετοί από τους οποίους ήταν και αριστεροί. Ολοι όμως, αριστεροί και δεξιοί, Ελληνες και Αμερικανοί, ήταν άνθρωποι πραγματικά άξιοι με ξεχωριστές ικανότητες, παιδεία και ήθος.

Αυτό λοιπόν το σχολείο αυτοπαινευόταν δίκαια ότι ανατρέφει άντρες με το έμβλημα του σχολείου να το βεβαιώνει και την πράξη να το επαληθεύει:

Ας μη νομίσει όμως κανείς ότι το έμβλημα αυτό αφορούσε το γεγονός ότι ήταν –τότε– ένα… σχολείο αρρένων, όπως ήταν. Σήμαινε ανθρώπους με αρετή, με την πλήρη και πολυσήμαντη έννοια της λέξης, όπως τη χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, που ασφαλώς περιλαμβάνει το ήθος, την εντιμότητα, τη γενναιότητα και την ικανότητα. Τουλάχιστον.

Αρα η λέξη άνδρας αποκλείει το ψέμα που είναι η «αντιγραφή» στις εξετάσεις. Στην περίπτωση λοιπόν του νεαρού βλαστού ενός πατέρα πλούσιου και ισχυρού η σημερινή διοίκηση του σχολείου –που τιμωρεί τη δασκάλα αντί να δεχθεί τον σωφρονισμό του μαθητή από αυτήν– δέχεται δηλαδή τη «μαγκιά» του πλουσιόπαιδου και την αφήνει ατιμώρητη επειδή είναι ίσως κι ο αυριανός πρωθυπουργός (ο νεποτισμός άλλωστε δεν σπανίζει στην πατρίδα μας), μ’ αυτή την πράξη η διοίκηση του σχολείου δεν ανατρέφει ούτε άνδρες ούτε γυναίκες άξιους της ιστορίας αυτού του σχολείου και του περήφανου εμβλήματός του.

Το αντίθετο: διδάσκει τη δουλικότητα…

Δεν είναι πια το σχολείο μου! Δεν είναι το σχολείο που μ’ έκανε άνθρωπο που επιδιώκει την αρετή (με την ως άνω αρχαία έννοιά της), που σέβεται όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τη δύναμη και τον πλούτο τους, και που αρνείται κάθε δουλικότητα απέναντι στις ελίτ του πλούτου και της πολιτικής.

Δεν θέλω να αυτοπαινευτώ για την πρωτιά μου στο ΕΜΠ, αλλά να παινέψω το σχολείο μου και τους λαμπρούς δασκάλους μου, όπως εκείνος ο Αμερικανός καθηγητής της Ιστορίας που μας έλεγε: «Είμαι πρόθυμος να συζητήσω με οποιονδήποτε από σας οποιοδήποτε θέμα, σε οποιονδήποτε τόπο (εννοούσε και εκτός σχολείου) και οποιαδήποτε ώρα της ημέρας (!)» ή τον Βασίλη Μοσκόβη, έναν εξαιρετικό φιλόλογο και συγγραφέα που είχε σχεδόν καταργήσει τους βαθμούς, όχι όμως και τα ευφυή σχόλια στις εργασίες που μας ανέθετε, που ήταν ένας αληθινός φίλος (ακόμα και εξομολογητής) για όλους μας, που μας μύησε στο ρεμπέτικο κ.λπ. κ.λπ. Τι να πρωτοθυμηθώ;

Αυτό το σχολείο και τις αξίες του, αυτό το σχολείο που δεν θα προσκυνούσε ποτέ κανέναν ισχυρό, το υπεράσπισε, πολύ αργά πια, η γενναία δασκάλα Φώφη Μπουλούτα. Και το πλήρωσε ακριβά. Προς γνώσιν και παραδειγματισμόν όλων των πληβείων.^[1] 

Το σημερινό Κολλέγιο Αθηνών, ξαναλέω, δεν είναι πια το σχολείο μου. Ανήκει σε μια ελίτ αποκομμένη από ό,τι καλύτερο μας δίδαξε κάποτε η κοινωνία των δασκάλων, των ιδρυτών^[2] – ακόμα και των συμμαθητών μας. Αποκομμένη από το ΑΝΔΡΑΣ ΤΡΕΦΟΝ.

*Απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών

^[1] Δικαιώθηκε μετά θάνατον –ως προς την απόλυση– από το σημερινό υπουργείο Παιδείας το οποίο ακύρωσε την απόλυση που είχε επιβάλει το προηγούμενο υπουργείο (της κυβέρνησης Σαμαρά)

^[2]  Οι ιδρυτές ήταν μια ομάδα αποφοίτων του ελληνοαμερικανικού Ροβέρτειου Κολεγίου της Πόλης, μεταξύ των οποίων και ο Εμμανουήλ Μπενάκης και ο Στέφανος Δέλτα. Την πρωτοβουλία τους είχε υποστηρίξει και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.