iloveithaki.gr \ jan 19th 2019
σχόλια ημέρας:
- η συμφωνία των πρεσπών είναι ιδανική για την προαγωγή της γαλήνης στην κοινή μας χερσόνησο και μάλιστα αναμεταξύ λαών με κοινή ιστορία φτώχειας και υποτέλειας
- «μόνον ο τσίπρας αντιστέκεται στο κενό ηγεσίας της δύσης. με τους αρχηγούς κρατών του δυτικού κόσμου δεν έχουν προχωρήσει τα πράγματα», γράφει η γερμανική εφημερίδα die welt και προσθέτει: «μόνον ένας επιδεικνύει θάρρος, αποφασιστικότητα και διορατικότητα. είναι ο έλληνας πρωθυπουργός αλέξης τσίπρας. η πολιτική του έχει αποτελέσματα, ενώ οι πρώτες ενδείξεις ανάκαμψης είναι ορατές»
- οι «μακεδονίες» της γιουγκοσλαβίας και της βουλγαρίας προέρχονται από την αλλοτινή διευρυμένη ομώνυμη ρωμαϊκή επαρχία. όλοι οι ιστορικοί χάρτες το στοιχειοθετούν πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας
- η ν.δ. εδώ και μήνες μετρούσε αντίστροφα να παρέλθει το εξάμηνο για να καταθέσει πρόταση δυπιστίας, μετά ζητούσε από τον τσίπρα να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης “αν τολμάει”. ο τσίπρας τόλμησε τελικά, πήρε την ψήφο εμπιστοσύνης, η δυσπιστία αγνοείται
επιλογή πραγματικών ειδήσεων:
ένα αριστούργημα πολιτικής τέχνης
είναι κωμικό, και δείγμα πολιτικής ανοησίας και αναλφαβητισμού, να υποστηρίζεται ότι τη συμφωνία «την επέβαλαν οι ξένοι» και ότι «ο Τσίπρας υποτάχθηκε στο ΝΑΤΟ». Όσοι το λένε αυτό, είτε εκ δεξιών είτε εξ αριστερών –άλλωστε μερικές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τους μεν από τους δε-, κάνουν το εξής παιδαριώδες λάθος ανάγνωσης της συγκυρίας: στο πλαίσιο ενός μεθοδολογικού εθνικισμού/ ολοκληρωτισμού, φαντάζονται ότι και οι άλλοι επιθυμούν (και οφείλουν να επιθυμούν) ό,τι και αυτοί. Όταν λέμε ότι κάποιος «υποτάσσεται», προϋποθέτουμε ότι επιθυμεί το Α αλλά κάποιος άλλος παρεμβαίνει και του επιβάλλει να ακολουθήσει το Β. Εδώ, όμως, αυτό το Α –την ζηλότυπη διαφύλαξη της αποκλειστικότητας στη χρήση του «πανάρχαιου ελληνικού ονόματος»- το επιθυμούσαν, και το επιθυμούν, οι επικρίνοντες, όχι οι επικρινόμενοι. Η ελληνική κυβέρνηση δεν υποτάχθηκε στην ανώτερη ισχύ άλλων κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών· την αξιοποίησε, την έβαλε να δουλέψει για το δικό της σκοπό. Όσοι λένε το αντίθετο είναι βυθισμένοι στη διανοητική και πρακτική ανημπόρια και τη μνησικακία τους. Μετά την έγκριση των τροποποιήσεων από τον αντισυμβαλλόμενο, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ο τερματισμός της διαμάχης, τουλάχιστον σε επίπεδο κρατών, είναι πλέον διεθνές κεκτημένο. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση αύριο πέφτει και στη θέση της έρχεται μία άλλη υπό την νυν αξιωματική αντιπολίτευση, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Πρώτον διότι είναι σαφές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην περίπτωση που εκλεγεί, δεν πρόκειται να υπαναχωρήσει από τη συμφωνία· απλώς τώρα προβαίνει σε διάφορες επιτελέσεις ρουτίνας για να ψαρεύει στα θολά νερά του (ακρο)δεξιού λαϊκισμού. Αλλά δεύτερον, και κυριότερον, ακόμη και αν –ιδίως εάν- η ελληνική κυβέρνηση υπαναχωρήσει ενώ η άλλη πλευρά έχει συμφωνήσει, τότε απλούστατα θα γίνει διεθνώς περίγελος, χωρίς ούτε καν να καταφέρει να αποτρέψει το ουσιαστικό αποτέλεσμα: όλες οι χώρες της υφηλίου, ευλόγως, θα της επιρρίψουν την ευθύνη και θα αναγνωρίσουν αμέσως τη γειτονική χώρα ως Βόρεια Μακεδονία –αν όχι ως απλώς Μακεδονία, όπως είχαν κάνει ήδη οι περισσότερες. Εκτός από το κρατικό επίπεδο, βέβαια, υπάρχει και το κοινωνικό. Σε αυτό, οι μακεδονομάχοι μπορούν να συνεχίσουν να γαυγίζουν και να γκρινιάζουν για την «πανάρχαια ελληνική κληρονομιά που μας κλέβουν» κ.ο.κ. Πέρα από αυτή τη γκρίνια, όμως, δεν φαίνεται να μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα. Πάντως ό,τι δοκίμασαν όλο αυτό το διάστημα, όπως έχουμε ήδη γράψει εδώ και καιρό, σημείωσε παταγώδη αποτυχία. Στα υποτιθέμενα «συλλαλητήρια» ο κόσμος δεν ήρθε στο ραντεβού, ενώ οι καταλήψεις που επιχείρησαν να στηθούν με χουντικά συνθήματα, όπου έγιναν, δεν κράτησαν παραπάνω από μια μέρα και έχουν ήδη ξεχαστεί. Το χαρμόσυνο μήνυμα λοιπόν από τη συμφωνία των Πρεσπών είναι το εξής: τα πράγματα αλλάζουν. Ο μετασχηματισμός είναι δυνατός. Και ο πιο δυσμενής συσχετισμός ανατρέπεται, εάν βρεις το κουμπί του./ nomadic universality
ν.δ. όπως vmro
δυο μύθοι διακινούνται από τους επαγγελματίες πατριώτες και στην πλευρά του Αξιού και στην πλευρά του Βαρδάρη. Ο μύθος της προδοσίας κι ο μύθος της ταπείνωσης. Λένε οι εθνικιστές του VMRO στη γειτονική μας χώρα ότι ο Ζάεφ πρόδωσε κάθε τι το “μακεδονικό”, ότι άλλαξε το συνταγματικό όνομα, εκχώρησε τη γλώσσα και την ταυτότητα, διέγραψε την Ιστορία και τον πολιτισμό. Λένε ότι «η Μακεδονία (σ.σ.: η οσονούπω Βόρεια) είναι ταπεινωμένη και γονατισμένη». Λένε τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και κάποια από το ΚΙΝ.ΑΛΛ. στη δική μας χώρα ότι ο Τσίπρας εκχώρησε αυτό που δεν είχε τολμήσει κανείς πρωθυπουργός: τη μακεδονική γλώσσα και τη μακεδονική ταυτότητα. Και σιγοντάρουν τους “νεομακεδονομάχους”, εντός και εκτός της Βουλής, που μιλούν για προδότες, για ταπείνωση της χώρας. Πώς μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο είναι ένα ερώτημα που κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει. Πώς γίνεται και εμείς να εκχωρούμε τη γλώσσα και αυτοί να την εκχωρούν; Ειδικά όταν άλλη γλώσσα μιλιέται στον Αξιό και άλλη στον Βαρδάρη; Κι αν μπορεί κανείς να καταλάβει τις κραυγές του VMRO, που βλέπει να χάνει το μονοπώλιο στο όνομα “Μακεδονία”, με το οποίο 140 χώρες του κόσμου είχαν αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ, δεν αντιλαμβάνεται ποιο είναι το επιχείρημα της Ν.Δ. ενάντια σε μια συμφωνία που άλλαξε τους διεθνείς χάρτες, πριν ακόμη κυρωθεί -όπως ακριβώς ήθελαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1994. Βέβαια, μέσα στην αντιπολιτευτική της υστερία, η Ν.Δ. δεν αναζητά επιχειρήματα, στήνει μύθους. Θα ήταν απλώς γελοίο, εάν δεν ήταν επικίνδυνο. Αν δεν δηλητηρίαζε αυτούς που τους πιστεύουν.
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1607″]
