Γιώργος ΛακόπουλοςΤι έλεγε ο άνθρωπος; Μετά τη συντριβή του στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης, η τελική τοποθέτησή του για το Μακεδονικό ήταν αξιοθρήνητη. Έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του. Μια πρωτόλεια συλλογή από συνθήματα, ατάκες και επουσιώδεις αναφορές -ακόμη και σε έσχατα θέματα- με στόμφο και περισπούδαστο ύφος, με τη συνήθη σκηνική αδεξιότητα και το χαμόγελο του αυτοθαυμασμού – σε στυλ “ μα τι ωραία που τα λέω”….
Σαν να μιλούσε σε νομοσχέδιο για τα… ροδάκινα. Η προφανής προχειρότητα και η ρηχή ρητορεία σε εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση σε μια κρίσιμη εθνικά συζήτηση, δεν είχε καμιά τύχη απέναντι στη συγκροτημένη πολιτική τοποθέτηση του Τσίπρα. Ο Πρωθυπουργός που μίλησε στοχευμένα, με επιχειρήματα, συναίσθηση του θέματος και επίγνωση ότι γράφει Ιστορία.
Η τοποθέτησή του ήταν από τις καλύτερες μεταπολιτευτικές στιγμές του Κοινοβουλίου. Κι ο άλλος “δεσμευόταν” ότι…. ως πρωθυπουργός θα βάλει βέτο αν πρόκειται να μπει στην Ευρωπαϊκη Ένωση η Βόρεια Μακεδονία! Άλλα αντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα.
Ως κόμμα η ΝΔ έπεσε θύμα της – διαπιστωμένης πανταχόθεν- έλλειψης επαρκούς ηγεσίας που να σηκώσει το βάρος της περίστασης. Και κάποιον από τους αλαλάζοντες δημοσιογραφούντες σε οικεία κανάλια να έστελναν στη θέση του Μητσοτάκη καλύτερα θα τα κατάφερνε.
Ο σημερινός επικεφαλής της τη χαντάκωσε με την παιδαριώδη επιθετικότητα χωρίς περιεχόμενο που χαρακτήρισε την ομιλία του. Πάλι καλά που το ένστικτο αυτοσυντήρησης τον κράτησε μακριά από την ιδέα να καταθέσει και πρόταση δυσπιστίας -και να πάει γυρεύοντας. Μόνο ο Άδωνις τον βρήκε σπουδαίο και προέτρεχε “πρέπει να τον κάνουμε πρωθυπουργό”. Αλλά αυτά είναι ενδοπαραταξιακά θέματα.
Ας τα λύσουν ο Μητσοτάκης με την πολυπληθή και πανάκριβη ομάδα που τον στηρίζει επικοινωνιακά, η Ντόρα με τον καημό της αποδιοπομπαίας από το ίδιο το αίμα της -που αναδύει η παρουσία της, ο Σαμαράς με το μαγκίτικο στυλ και την εθνικιστική ομάδα που τον περιβάλλει . Και φυσικά ο Καραμανλής που, ως φυσικής ηγέτης της παράταξης, τετραγώνισε τον κύκλο στη δήλωσή του για να μην αναγκαστεί να πει στους διαδόχους του: Ως εδώ.
Από πολιτική άποψη όσα συνέβησαν στη Βουλή κατά τη συζήτηση της συμφωνίας των Πρεσπών προστέθηκαν στα διαμοιφθέντα κατά την ψήφο εμπιστοσύνης και δημιούργησαν ένα-για πολλούς απρόσμενο -κεφάλαιο για τον Πρωθυπουργό, ιδιαίτερα χρήσιμο εν όψει των εκλογών. Τόσο ισχυρό ώστε αυτή τη φορά η συνήθης- και προβλέψιμη- πρακτική της προσφυγής του συστήματος Μητσοτάκη σε δημοσκόπους δείχνει κωμικοτραγική αντίδραση-στην οποία δεν δίνει πλέον προσοχή κανένας.
Από αυτή τη συζήτηση -και την προηγουμένη- αλλά και από όλα συνέβησαν αυτές τις μέρες εκτός Κοινοβουλίου, προέκυψαν συγκεκριμένα πολιτικά συμπεράσματα, κατά τους πλέον έγκυρους παρατηρητές.
Πρώτο: Αναδείχθηκε η παραδοσιακή διαχωριστική γραμμή, που κάποιοι επιχειρούν τα τελευταία χρόνια να θολώσουν, ανάμεσα στη Δημοκρατική Παράταξη και τη Δεξιά. Ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση. Στον πατριωτισμό και το σοβινισμό. Στην πολιτική και τον μικροκομματισμό. Και φυσικά ανάμεσα στις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις και τους βαλκάνιους εθνικιστές.
Δεύτερο: Καταγράφηκε στο ανώτερο δυνατό πεδίο η γνωστή ήδη αδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη να χειρίζεται μεγάλα θέματα και να παίρνει αποφάσεις σε κρίσιμα ζητήματα, με φόντο τη διχοτόμηση της ΝΔ- με τους ακραίους να υπερτερούν και να τον σύρουν στη ρητορική και τις επιλογές τους. Αν δει κανείς προσεκτικά την εικόνα στην ΝΔ η διαχωριστική γραμμή τίθεται ανάμεσα σε Καραμανλικούς και Σαμαρικούς.
Ο Μητσοτάκης, δίκην υπηρεσιακού προέδρου, απλώς καλείται κάθε φορά να πάει με τη μια ή την άλλη πλευρά- επιλέγοντας λάθος συνήθως. Δεν δέχθηκε τη θέση Σαμαρά για απόρριψη του όρους Μακεδονία ή παράγωγου, αλλά … δεν είπε και το αντίθετο. Συνεπώς ο Άδωνις μπορεί να ξεπροβάλει ως κομματική θέση όσα λέει ο Σαμαράς
Τρίτο: Ο Τσίπρας πήρε την διαυγή επικύρωση της Εθνικής Αντιπροσωπείας για την έγκαιρη διάγνωση εκ μέρους του της ευκαιρίας που άνοιξε η πολιτική μεταβολή στα Σκόπια και η αξιοποίηση της “προεργασίας” του Καραμανλή για να φτάσει σε λύση που δικαιώνει και ανακουφίζει την Ελλάδα και του δίνει διεθνώς τα εύσημα του πολιτικού ηγέτη που επιλύει μια διακρατική διαφορά με ειρηνικά μέσα.
Τέταρτο: Επιβεβαίωσε ότι οι χειρισμοί από την πλευρά της ΝΔ το τελευταίο διάστημα λειτουργούν σαν φυτώριο στο οποίο δεν φουντώνει απλώς η Χρυσή Αυγή, αλλά δημιουργεί και το ενδεχόμενο αν μπει και δεύτερο ακροδεξιό κόμμα στη Βουλή- με πραγματικό σπόνσορα την Ομάδα Σαμαρά – Γεωργιάδη- Βορίδη. Εκ των πραγμάτων αυτά τα δυο κόμματα – αλλά και μικρότερα ακροδεξιά σχήματα- θα αιμοδοτηθουν από τη ΝΔ.
Με άλλα λόγια ο Μητσοτάκης πήγε να πάρει τις ψήφους των ακροδεξιών και στην πράξη θα τον λεηλατήσουν αυτοί, καθώς εκφράζουν αυθεντικότερα όσα υπερασπίζονταν με τα συλλαλητήρια και την απόρριψη της συμφωνίας των Πρεσπών. Πολιτικό αισθητήριο μηδέν.
Πέμπτο: Δικαιώθηκαν όσοι προέβλεπαν ότι μπροστά στο κοινοβουλευτικό τέλος του ο Παν. Καμμένος θα στραφεί κατά του Αλέξη Τσίπρα. Το έκανε ήδη ως υπουργός και υποτιθέμενος εταίρος και δεν θα δίσταζε να ρίξει την κυβέρνηση αν είχε την δυνατότητα.
Παίζοντας το τελευταίο χαρτί του τώρα θα ανοίξει μέτωπο με τον Μητσοτάκη για τη χρήση του όρου «Μακεδονία» και ταυτόχρονα στραφεί κατά του Πρωθυπουργού. Με τις συνήθεις αθέμιτες μεθόδους του, που θα γίνουν χειρότερες μπροστά στο αναπόφευκτο να μείνει εκτός Βουλής -και να περιέλθει το έλεος της Ντόρας και του… Μαρινάκη. Ο Κοτζιάς τώρα δικαιώνεται. Άλλη μια γκάφα του Μητσοτάκη, που έβλεπε «στημένο διαζύγιο».
Έκτο: Ο Πρωθυπουργός ανέκτησε πλήρως την πρωτοβουλία των κινήσεων στο πολιτικό σκηνικό. Ενίσχυσε το κύρος του διεθνώς και τη θέση του στο εγχώριο πολιτικό σύστημα και ειδικά στη Δημοκρατική παράταξη, αφού δεν υπάρχει πλέον το αγκάθι του Καμμένου. Καθώς η νέα πλειοψηφία που τον στηρίζει στη Βουλή είναι στην ουσία πιο συμπαγής να διαμορφώσει μια πιο ομοιογενή κυβέρνηση με προοδευτικό προσανατολισμό- χωρίς φέουδα. Έτσι θα ορίσει ο ίδιος το ρυθμό των εξελίξεων σε ό,τι αφορά το χρόνο των εκλογών και τη συγκρότηση της νέας Κεντροαριστεράς που καθίσταται πλέον το νέο ισχυρό όπλο απέναντι στη Δεξιά.
Έβδομο: Με την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών έκλεισε μια πληγή της ελληνικής διπλωματίας, που θα μπορούσε να μην είχε ανοίξει ποτέ αν ο Σαμαράς δεν «τα θαλάσσωνε», όπως του καταλόγισε ο Κώστας Μητσοτάκης. Η χώρα πλέον ανακτά την ευρωπαϊκή ακτινοβολία της και καθιερώνεται ως ηγεμονική δύναμη στη περιοχή. Δεν θα διασύρεται πλέον διεθνώς με ανούσιες αντιδράσεις της διπλωματίας της για το όνομα της γειτονικής χώρας- και με συλλαλητήρια με κομποσκοίνια και περικεφαλαίες.
Στο εσωτερικό μέτωπο η Συμφωνία θέτει τέρμα στην ασυδοσία των πατριδοκάπηλων και των επαγγελματιών μακεδονομάχων που καλλιεργούσαν το μίσος και την σοβινισμό για να κάνουν καριέρα στην πολιτική.
Τελειώνει το δημόσιο ρόλο όσων πρότασσαν ως δόγματα της εξωτερικής πολιτικής τα διηγήματα της Πηνελόπης Δέλτα, τον Μεγαλέξανδρο και τον “θεό της Ελλάδας” που μετά την εξόντωση των “γυφτοσκοπιανών” θα έδινε γραμμή για να πάρουμε και την Πόλη και να αποκαταστήσουμε το δρόμο για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά.
Όλοι αυτοί θα βγουν σταδιακά στο περιθώριο καθώς ο διχασμός που καλλιεργούσαν δεν θα έχει αντικείμενο και δεν βρίσκει ακροατήριο. Εκτός αν ο πολιτικός που εμφανίζεται ως μετεμψύχωση του Παύλου Μελά έχει καμιά καλύτερη ιδέα…
ΥΓ. Στο διάστημα αυτό η Φώφη Γεννηματά ολοκλήρωσε την εικόνα της απερχόμενης, άδοξα. Κρίμα για το ΠΑΣΟΚ. Αλλά ο καθένας στην πολιτική έχει το τέλος που επιλέγει για τον εαυτό του.
