iloveithaki.gr / jan 28th 2019
σχόλια ημέρας:
- ενώ ο κυριάκος παίζει τον αρχηγό κόμματος, ο αντώνη σαμαράς μετά την ομιλία του στη βουλή επιβεβαίωσε ότι αυτός είναι ο αρχηγός. έτρεξαν όλοι οι «σαμαροφύλακες» να φωτογραφηθούν με το ίνδαλμα τους. λάθος λοιπόν να βλέπουμε καραμανλικούς και μητσοτακικούς. οι σαμαρικοί είναι πιο ισχυροί γιατί η ακροδεξιά πτέρυγα της νδ είναι που οδηγεί πλέον
- μη έλληνες είναι όσοι κατέβηκαν από τα τραπέζια μετά τα σκυλοτράγουδα, ντίρλα απ’ τα ουίσκια και τα ντουμάνια, αδιάβαστοι μια ζωή κι άρχισαν να ουρλιάζουν για να αποκτήσουν βάρος πατριώτη και να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους για τη βαθειά τους ιστορική άγνοια
- αυτό, πάντως που ανησυχούμε τόσο για τον αλυτρωτισμό των γειτόνων μας και ταυτοχρόνως τιμούμε τα μαρτυρικά βορειοηπειρωτικά καλάσνικοφ, να το κοιτάξουμε λίγο
επιλογή πραγματικών ειδήσεων:
ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κα όλγα γεροβασίλη
το «νέο μακεδονικό» δείχνει, όμως, και ότι σε τέτοιες συνθήκες μεθοδεύεται η εξουδετέρωση της πολιτικής / συμβολικής λειτουργίας των θεσμών που προστατεύουν τη Δημοκρατία και έχουν το μονοπώλιο της βίας, καθώς είναι αυτοί που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν την νέα πρόκληση. Επιπλέον, στο πλαίσιο αυτό κατανοούμε πλέον ότι το στερεότυπο πως η βία είναι μονοπώλιο των «αντιεξουσιαστών και μπαχαλάκηδων» ή/και ότι η αστυνομία είναι «ο εχθρός» καταρρέει, κατανοούμε ότι το στερεότυπο αυτό λειτούργησε ως αντιπερισπασμός στα εγκλήματα της ανερχόμενης Ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Βλέπουμε, επίσης, ότι τα επεισόδια κατά του θεσμικού συμβόλου της Δημοκρατίας (δηλαδή του Κοινοβουλίου) κλήθηκε να αντιμετωπίσει αυτός ο θεσμός που ώς τώρα αποτελεί συνήθως αντικείμενο κριτικής από την Αριστερά, από ανεξάρτητες αρχές και διεθνείς οργανισμούς, δηλαδή η αστυνομία: η ζωή μάς ξεπερνά, ως συνήθως, και τώρα, για πρώτη φορά, καλείται η ελληνική προοδευτική κοινωνία να υπερασπιστεί τον ρόλο της αστυνομίας στην προστασία του πολιτεύματος και, παρά τις πρώτες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, φάνηκε ότι το πολιτικό σύστημα ανταποκρίνεται. Εκτός όμως από την πολιτική και πολιτειακή διάσταση των γεγονότων που σχολιάζουμε, ένα από τα πλέον σοβαρά ζητήματα που έθεσε το συλλαλητήριο της περασμένης Κυριακής είναι ο βαθμός εξοικείωσης πολλών από τους πρωταγωνιστές των επεισοδίων με την απευθείας ατομική, ωμή βία: η περίπτωση του αστυνομικού που τον κτυπούσαν με διάρκεια, συστηματικά και διαδοχικά, με στειλιάρια, είναι χαρακτηριστική. Και δείχνει ότι δεν πρόκειται ούτε για αυθόρμητες εκδηλώσεις, ούτε για οργισμένους ή πρωτόπειρους διαδηλωτές, ούτε καν για χούλιγκανς, αλλά για ανθρώπους που έχουν εξασκηθεί να λειτουργούν έτσι σε τέτοιες συνθήκες. Είναι η πρώτη φορά που η καταγγελία ότι «η αστυνομία έπνιξε τη διαδήλωση στα δακρυγόνα» αποκτά μικρότερη σημασία από τα γεγονότα που την πλαισίωσαν.
η βαθιά πατριωτική ξεφτίλα της δεξιάς
μην τα πολυλογώ, μια γλύκα μου ᾽ρχόταν στον νου στο άκουσμα της λέξης «πατρίδα». Τους φίλους μου σκεφτόμουν στο χωριό, τα βουνά και τις πίτες (όποιος έχει φάει πίτα ηπειρώτικη με νιώθει). Γι’ αυτό και κάπως σαν να ντράπηκα, όλα τούτα ντράπηκα, με τα λόγια της μαμάς μου. Ούτε σύμβολο ένιωθα πως ήταν η σημαία, ούτε τίποτα. Μια ενότητα την ένιωθα: παιχνιδιού και χαράς, ουρανού και γης προγονικής και αγαπημένων (προσώπων και φαγητών). Ε, κάποια στιγμή μεγάλωσα. Το καθυστέρησα όσο μπορούσα, δεν λέω, αλλά συνέβη. Εμαθα Ιστορία, διάβασα πολύ (είπαμε, μια φορά φυτό…). Εγινα και πολίτης. Ψήφιζα!… Και τότε κατάλαβα τη βαθιά ξεφτίλα τους. Κατάλαβα, γιατί το είδα. Το είδα κι αναρωτήθηκα γιατί. Μετά έμαθα το παρελθόν τους και ντράπηκα τρισχειρότερα ακόμα: ανέκαθεν η Δεξιά οικειοποιούνταν με το έτσι θέλω «έθνος» και «πατρίδα», ειδικά όταν στριμωχνόταν. Μέχρι και τα χρώματα της σημαίας έβαλε στο σήμα της. Μέχρι και τη λέξη «Δημοκρατία» στον τίτλο της. Για να γίνεται απευθείας η σύνδεση βλέπεις, να μην αφήσει κανένα περιθώριο «παρεξήγησης». Υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα; Τι να σου κάμω, κύριε Σαμαρά μου, που είσαι και 41 χρόνια βουλευτής! Τι να σου κάμω, που δεν μπορώ να «συνδεθώ» ακαριαία με την εθνικοφροσύνη μου. Δεν τη βάζω σε ένα σήμα, σ᾽ ένα όνομα και φινίτο. Χρειάζομαι και το παιχνίδι και το βουνό και την πίτα ολόκληρη για να εθνικοπατριωτιστώ. Ολα. Ως μία ενότητα. Ως μία γεύση -συνήθως γλυκιά. Ακόμα και ως ένα κοντάρι που με κουράζει. Οχι ως πέτρες και μολότοφ σε σπίτια, ούτε ως καδρόνια σε κεφάλια, ούτε ως απειλητικές φιλοναζιστικές φανφάρες. Και φυσικά, ούτε με μισή ζωή βουλευτιλίκι και μάλιστα «γαλανόλευκο» / νόρα ράλλη
η ειρωνική διάσταση πγδμ
εκατόν σαράντα κράτη αποκαλούν τη χώρα των βορείων γειτόνων με τη συνταγματική της ονομασία: μακεδονία. εμείς εδώ έχουμε βρει τα τεχνάσματά μας: όταν μεταδίδουμε στην τηλεόραση δηλώσεις ξένων πολιτικών, σπεύδουμε να κλείσουμε σε εισαγωγικά το όνομα Μακεδονία που αναφέρουν· στην ουσία, δηλαδή, τους λογοκρίνουμε ή νοθεύουμε την άποψή τους. Τουλάχιστον στα μάτια των τηλεθεατών που δεν ξέρουν γερμανικά, ρωσικά, τουρκικά κ.ο.κ., και νομίζουν ότι αυτό που βλέπουν γραμμένο στην οθόνη αποδίδει πιστά τα λεγόμενα, δίχως λαθροχειρίες. Στις εφημερίδες, όταν παραθέτουμε αποσπάσματα άρθρων από ξένα έντυπα, κλείνουν επίσης σε εισαγωγικά τη Μακεδονία του «Γκάρντιαν», των «Τάιμς», του «Σπίγκελ» κ.ο.κ. Και μπερδεύουμε και πάλι τον μη ενημερωμένο αναγνώστη. Ακόμα περισσότερο τον μπερδεύουμε όταν αμέσως μετά το Μακεδονία κολλάμε το «sic», σε παρένθεση. Ούτε όλοι οι αναγνώστες γνωρίζουν την ακριβή σημασία αυτού του τροπικού επιρρήματος της λατινικής, αλλά ούτε καν όλοι οι δημόσιοι χρήστες του, που αντί να εκμεταλλευτούν την ειρωνική διάσταση που προσλαμβάνει συχνά η ένθεσή του, πέφτουν θύματα της ίδιας της ειρωνικής πρόθεσής τους. Αυτή την πτυχή του όλου ζητήματος, την οικουμενική μας μοναξιά, πρέπει να τη σκεφτόμαστε όποτε μετράμε πόσες χώρες λένε Μακεδονία τη δική μας ΠΓΔΜ και τις βρίσκουμε 140, 141, 142, δηλαδή όλο και περισσότερες. Εδώ δύο τινά συμβαίνουν: Ή γνωρίζουν την ελληνική αγωνία και αδιαφορούν, δεν τη συμμερίζονται, ή δεν τη γνωρίζουν, αλλά και πάλι αδιαφορούν να μάθουν. Και στις δύο εκδοχές πιστοποιείται ο θρίαμβος της εξωτερικής μας πολιτικής από το ’90 και μετά. Αλλά τι ανάγκη τούς έχουμε τους ξένους; Μήπως ψηφίζουν στις εκλογές μας για να μας ανταμείψουν σαν μακεδονοφύλακες; / π μπουκάλας
η ζωή συμβαίνει πέρα από τον έλεγχό μας
τα μοτίβα της ζωής μας είναι αποκαλυπτικά για μας. οι συνήθειές μας γίνονται το μέτρο μας. μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι από τη συνετή βοήθεια της συνήθειας, υπό την έννοια μιας ιεροτελεστίας πραγμάτων και ενεργειών που είναι συγκεκριμένες, αυστηρές και οικείες και μας επιτρέπουν να δημιουργήσουμε μια ηθική θεώρηση για τον κόσμο και την πραγματικότητα. ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να δίνουμε μάχη με τις ίδιες αυτές συνήθειες, να μην τους επιτρέπουμε να μας κρατούν ακίνητους στο ίδιο σημείο, να μη μας κρύβουν το νέο, το διαφορετικό, να μη μας περιορίζουν. «οι μάχες μας με τη συνήθεια μιλούν για τα όνειρα που ακόμη δεν έχουν γίνει πραγματικότητα», ζόρικα τα πράγματα… Ισως γι’ αυτό τόσο γοητευτικά για τα μάτια και τα αυτιά μου. Στα όχι και τόσο λίγα χρόνια μου έμαθα να ζω με τις εκπλήξεις, ευχάριστες, αλλά και δυσάρεστες – νομίζω, αυτές είναι οι περισσότερες για την πλειονότητα των ανθρώπων. Το σύνηθες είναι η ζωή να συμβαίνει πέρα από τον έλεγχό μας. Ο μόνος δρόμος είναι ο καθημερινός αγώνας και να έχεις κάτι να περιμένεις από το μέλλον. Διαπίστωσα πάντως ότι έχω κάποιες «καλές» συνήθειες, αυτές στις οποίες προσφεύγω όταν χάνω την ισορροπία μου, που σαν ζεστή αγκαλιά με σκεπάζουν. Και τότε γεννιούνται καινούργια όνειρα / αρχοντία κατσούρα
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1616″]
