iloveithaki.gr / feb 3rd 2019
σχόλια ημέρας:
- οι ηπα στηρίζουν τον χουάν γκουαϊδό, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της βενεζουέλας. σας υπενθυμίζω ότι το ίδιο έκαναν και με την κυβέρνηση της χούντας στην ελλάδα
- κοινωνικό κράτος, πάταξη διαφθοράς, εργασιακά, φορολογική δικαιοσύνη τα δυνατά χαρτιά του συριζα
- σήμερα οι πολιτικοί αντίπαλοι μετατρέπονται συχνά σε ασυμφιλίωτους εχθρούς, κάτι που καθιστά αδύνατες τις συμφωνίες, τις συμμαχίες και τους συμβιβασμούς
- στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν υπάρχει χώρος, ούτε χρόνος ή υπομονή, για τις αποχρώσεις ή τα κοινά σημεία κάποιων τοποθετήσεων. όλα είναι ή πολύ άσπρα ή πολύ μαύρα. και αυτό ενισχύει τους εξτρεμιστές και καθιστά δυσκολότερες τις συμφωνίες
επιλογή πραγματικών ειδήσεων:
η μόνη πόλωση μεταξύ εθνισκιστών και συριζα
«η σύγκρουση στη βουλή με επίκεντρο τη συμφωνία των πρεσπών ήταν μετωπική». έτσι την είδαν μερικοί πολιτικοί αναλυτές. κάποιοι άλλοι έφτασαν να μιλούν ακόμα και για νέο εμφύλιο, μεταφέροντας τις ρητορικές εθνικιστικές ακρότητες που εκτοξεύονταν από όλες τις πτέρυγες της αντιπολίτευσης κατά της κυβέρνησης Τσίπρα εκτός Βουλής, στο κοινωνικό πεδίο. Όπου έφταναν πράγματι, μοχλεύοντας αποκρουστικές ψυχροπολεμικές αναταράξεις, σε μια περιορισμένη κοινωνική αναλογία υποθέτω: τους άξεστους ακραίους της Δεξιάς, εννοώ, που μπερδεύουν τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό και τον φασισμό. Και της Αριστεράς επίσης. Που προφανώς είναι λιγότεροι, αλλά αναμφισβήτητα υπάρχουν∙ αντίστοιχα ακραίοι και άξεστοι και μπερδεμένοι με τους «άλλους». Όλο αυτό το σκηνικό , ό,τι απέμεινε να χάσκει στις μνήμες μας από την τριήμερη ολομέλεια για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών θέλω να πω, ακόμα κι αν κουβαλάει κάποια ίχνη πραγματικότητας, μπορεί και να μην έχει σχέση μαζί της, μπορεί να είναι εικονική πραγματικότητα – θέατρο, όπως λέγαμε κάποτε. Μπορεί και όχι. Ορισμένοι, ας πούμε, δεν είδαν ούτε μετωπική σύγκρουση ούτε εμφύλιο, αλλά πόλωση. Και μάλιστα «ακραία πόλωση μεταξύ Δεξιάς – Αριστεράς»… Η μόνη πόλωση που, προσωπικά, αντελήφθην κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης κοινοβουλευτικής διαδικασίας ήταν η πόλωση μεταξύ των εθνικιστικών δυνάμεων της Βουλής και της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ / ν τσαγκρής
ο πολιτικός εκφυλισμός κι ο κουρνιαχτός για γέλια
από όλον τον κουρνιαχτό που έχει σηκωθεί τις τελευταίες ημέρες, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα. όχι πολιτικά, αλλά κοινής λογικής. Για παράδειγμα: τι ακριβώς την κόφτει τη Νέα Δημοκρατία το αν θα συνεχίσουν ο Καμμένος και ο Θεoδωράκης να μιλάνε στη Βουλή ως πολιτικοί αρχηγοί; Τραβάει κάποιο ζόρι το κόμμα που υποστηρίζει ότι προηγείται με 500 μονάδες διαφορά; Επίσης: Γιατί η πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα εξαρτάται τόσο πολύ από τον Παπαχριστόπουλο; Στον Κουίκ δεν θα παραδώσει την έδρα; Την κυβέρνηση δεν στηρίζουν και οι δύο; Τι ζόρι ακριβώς τραβάει η αξιωματική αντιπολίτευση; Τρίτο ερώτημα: Γιατί είναι τόσο κατακριτέο το γεγονός ότι αυτοί που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση δεν είναι ακριβώς ίδιοι με αυτούς που ψήφισαν τη Συμφωνία των Πρεσπών; Η ψήφος για τις Πρέσπες είχε χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση; Αν ναι, γιατί δεν λένε καθαρά ότι για να ρίξουν την κυβέρνηση συμπράττουν τόσον καιρό με τον ακροδεξιό λαϊκισμό και τις φασιστικές συμμορίες; Αν όχι, τι τους πειράζει να ψηφίζει κάποιος τις Πρέσπες ανεξαρτήτως της γνώμης του για την κυβέρνηση; Ποια πολιτική ανωμαλία προκύπτει από αυτό; Και ακόμα: γιατί οι πλειοψηφίες με τις οποίες θα περνάνε τα νομοσχέδια είναι “ευκαιριακές”; Πλειοψηφία 151 βουλευτών δεν έχει η κυβέρνηση; Επαρκής δεν είναι αυτή η πλειοψηφία για να περάσουν τα νομοσχέδια; Γιατί οι ονομαστικές ψηφοφορίες καθιστούν τις πλειοψηφίες «ευκαιριακές»; Ο κ. Μητσοτάκης μίλησε προχθές για «πολιτικό εκφυλισμό». Γελάει το Τουίτερ του Άδωνι, η ΟΝΝΕΔ Ημαθίας, οι ακροδεξιοί του Σαμαρά, τα λειτουργικά έξοδα της ΝΟΔΕ Πειραιά, τα κομματικά χρέη, ο ΣΚΑΪ, ο Γρηγόρης Ψαριανός. Γέλια γενικώς.
οι εθνικιστικοί αλυτρωτισμοί κι άλλες ανοησίες
το να λέει, όµως, κάποιος ότι «θα πάρουµε την Κωνσταντινούπολη» είναι όχι µόνο παράνοµο, αλλά και κωµικό, διότι δεν υπάρχει αντικειµενική βάση για τέτοια διεκδίκηση, καθώς, εκτός των άλλων, η Κωνσταντινούπολη (Istanbul, για την ακρίβεια) σήµερα κατοικείται από περίπου δεκαπέντε εκατοµµύρια Τούρκους, ενώ σε αυτήν ζουν, δυστυχώς, µόνο τρεις χιλιάδες Ρωµιοί, λόγω διαδοχικών διωγµών που υπέστησαν οι οµοεθνείς µας. Οταν, λοιπόν, λέγεται ότι η Βόρεια Μακεδονία έχει αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος της Ελλάδας, είναι σαν να δέχονται οι υποστηρικτές της άποψης αυτής ότι οµοεθνείς του γειτονικού κράτους ζουν εντός των δικών µας συνόρων, ενώ, αντιθέτως, η γειτονική χώρα είναι αντιµέτωπη µε τον αλβανικό και βουλγαρικό αλυτρωτισµό. Κόντρα στους σύγχρονους «µακεδονοµάχους», που τουλάχιστον µερικοί εξ αυτών διαδηλώνουν µε σύνθηµα «στα όπλα, στα όπλα, να πάρουµε τα Σκόπια», η σηµερινή κυβέρνηση της Ελλάδας εγγυάται µε τη Συµφωνία των Πρεσπών την ασφάλεια και τη σταθερότητα στη Βόρεια Μακεδονία, θεωρώντας ότι η επιβίωση του κράτους αυτού αποτελεί εγγύηση ασφάλειας και σταθερότητας στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη. Τέλος, καµία συµφωνία δεν λύνει αυτοµάτως τα διεθνή προβλήµατα. Η πιο σταθερή βάση για την ειρήνη είναι οι οικονοµικές και άλλες αλληλεξαρτήσεις, τα κοινά συµφέροντα.
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1622″]
