Στην επικαιρότητα των ημερών βρίσκονται οι κινητοποιήσεις των αγροτών αν και η προσέγγιση κάθε τέτοια εποχή είναι περίπου μηχανική και ουδείς ασχολείται με τα αιτήματά τους. Όμως, καθώς τα φορολογικά, ασφαλιστικά ή άλλα οικονομικά θέματα είναι όλα λυμένα – παρά την κρίση – πολλοί αναρωτιούνται για ποιο λόγο θα βρεθούν στους δρόμους; Χρειάζεται πράγματι αρκετή έρευνα για να εντοπίσει κάποιος ότι τα αιτήματα συνοψίζονται στη «μείωση του κόστους παραγωγής».

Αν το αντιμετωπίσει χιουμοριστικά μοιάζει με κατάληψη Λυκείου επειδή το κυλικείο διαθέτει ακριβές τυρόπιτες, αν το αντιμετωπίσει ψύχραιμα μοιάζει το αγροτικό κίνημα να ζητά την κατάλυση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, που διαμορφώνει τις συνθήκες του ανταγωνισμού. Τίποτε από τα δύο δεν συμβαίνει γιατί πολύ απλά, την πρώτη φορά που δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό αίτημα για την κοινωνική ομάδα που επλήγη λιγότερο από την κρίση – ή και καθόλου – αυτή  κάνει επίδειξη κυνισμού και παρωχημένου πολιτικού εκβιασμού.

Δεν είναι το μόνο σύμπτωμα όμως: Για παράδειγμα, μετά από 10 καταστροφικά χρόνια χωρίς προσλήψεις στο δημόσιο, μόλις ανακοινώθηκαν διορισμοί και μάλιστα με την εντυπωσιακά μεγάλη μερίδα του λέοντος (15.000) στην εκπαίδευση, οι εκπαιδευτικοί είναι στο δρόμο με αίτημα να διοριστούν οι διπλάσιοι!

Πέρυσι, και ενώ η κυβέρνηση είχε εξαγγείλει τη μονιμοποίηση των πενταετών πυροσβεστών μετά από χρόνια εμπαιγμού, αυτοί έσπαζαν τις τζαμαρίες του Υπουργείου όπου υπογραφόταν η μονιμοποίησή τους! Τζαμαρία έσπασαν και στο Υπουργείο Εργασίας πέρυσι, αν και το διπλανό φύλο της εισόδου ήταν ορθάνοιχτο. Εκτός από όσους παραβίασαν ανοιχτές θύρες υπάρχουν και οι συνδικαλιστές που ισχυρίζονται καθημερινά σε ΜΜΕ, εμμέσως ή σαφώς, ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού  θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία ! Ομοίως στην Υγεία και σε άλλους κλάδους όπου επανέρχεται η κανονικότητα.

Δεν έχει σημασία αν κάποιος αποτιμά θετικά ή αρνητικά το έργο της κυβέρνησης ή αν θεωρεί κομματικά κατευθυνόμενες τις οργανώσεις. Ο συνδικαλισμός οφείλει να διεκδικεί ακόμη και αν σιώπησε επιλεκτικά, τα χρόνια που διαλύθηκε το κοινωνικό κράτος, οι εργασιακές σχέσεις, το εισόδημα των Ελλήνων. Όμως, αφού σοβαρεύτηκε αρκετά η χώρα, καιρός να σοβαρευτεί και ο συνδικαλισμός.