Στην ευρωπαϊκή σκηνή, το δίπολο των Ευρωεκλογών θα προσδιοριστεί μεταξύ της Ακροδεξιάς από την μια μεριά και της Σοσιαλδημοκρατίας, των Πράσινων και της Αριστεράς από την άλλη. Μια ΑκροΔεξιά που φιλοδοξεί να ξαναγυρίσει την Ευρώπη στο ρατσισμό, στον εθνικισμό, στη μισαλλοδοξία, στη αποδυνάμωση και την κατάργηση των κοινωνικών και πολιτικών Δικαιωμάτων.
Και από την άλλη μια, επί χρόνια αποχαυνωμένη σοσιαλδημοκρατία, που επιτέλους συνειδητοποίησε τι σήμαινε η συμπόρευση της με τη Δεξιά και αναζητά τα χαμένα κοινωνικά και πολιτικά της ερείσματα.
Η μάχη θα είναι ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να επαναλάβουν τις μαύρες στιγμές της Ευρωπαϊκής Ιστορίας και σε αυτούς που γνωρίζουν την Ιστορία και την… φοβούνται.
Ο Μύθος, και τότε και τώρα, βολικός και εύπεπτος. Ο φτωχός δεν έχει εχθρό αυτόν που του κλέβει το ψωμί από το τραπέζι, αυτόν που του στερεί τα εργασιακά του δικαιώματα, αυτόν που ξεθεμελιώνει το κοινωνικό του κράτος. Ο φτωχός, ο απόκληρος έχει εχθρό αυτόν που δεν γεννήθηκε ως… εκλεκτός, Άριος, χωρίς αναπηρίες σωματικές ή «ψυχικές», χωρίς «αρρωστημένες ιδέες». Λευκός, ετεροφυλόφιλος, Χριστιανός, με “καθαρό DNA”. Χωρίς «αρρωστημένες ιδέες»…
«Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε. Απ’ αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι» έγραφε ο Μπρεχτ…
Στην Ελλάδα το δίπολο επιχειρείται να διαμορφωθεί μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και αντιΣΥΡΙΖΑ. Κανένα από τα Κόμματα της Αντιπολίτευσης δεν καταθέτει τη δική του ουσιαστική πολιτική ατζέντα. Κι αυτό συμβαίνει, όχι γιατί δεν υπάρχουν τα πολιτικά επίδικα, αλλά διότι η μεν πολιτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αντιδημοφιλής, του δε ΚΙΝΑΛ ανύπαρκτη, αλλά και διότι καμία πολιτική ατζέντα δεν μπορεί να αντέξει τον ανταγωνισμό της από το τυφλό απολίτικο μίσος, του #να_φυγετε. Και #μετα_βλεπουμε…
Στην Ευρώπη το αντι-Ακροδεξιό Μέτωπο θέλει να θυμίσει ότι η ΕΕ δεν είναι απλώς τα 3.000.000 κείμενα που περιγράφουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο και που καταπατώνται, με συνοπτικές διαδικασίες, κάθε μέρα, αλλά και μια σκοτεινή αιματοβαμμένη Ήπειρος, με πολλά μυστικά και ακόμη περισσότερα πάθη.
Στην ίδια οπτική ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να δημιουργήσει ένα Προοδευτικό Μέτωπο.
Και αυτό το Μέτωπο μπορεί να επιτύχει μόνο αν έχει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και κοινωνική γείωση. Αν προσπαθήσει απλά να προσελκύσει ανθρώπους θεοποιώντας τις συναινέσεις και δαιμονολογώντας τον πολιτικό ανταγωνισμό, το εγχείρημα θα παραμείνει σαν κάτι που θα αφορά περσόνες και media αλλά όχι την κοινωνία.
Από τη δεκαετία του ’80 όπου οι «Αγορές» αποδυνάμωσαν κάθε είδους «εθνική» πολιτική και «εθνική» κυριαρχία, η σοσιαλδημοκρατία στράφηκε στην απολίτικη ηθικοποίηση. Ξάφνου δεν υπήρχε ανταγωνισμός Κεφαλαίου-Εργασίας, δεν υπήρχαν εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, δεν υπήρχαν πολιτικοί εκφραστές αυτών των συμφερόντων αλλά μια αυτιστική «αντιπαλότητα» ανάμεσα στο «Καλό» και το «Κακό». Η πολιτική ευτελίστηκε σε μια ηθικολογία, την όποια ο μακαρίτης Αυλωνίτης είχε συμπυκνώσει εξαιρετικά στην ατάκα «Πνεύμα και Ηθική».
Το Προοδευτικό Μέτωπο οφείλει να αφήσει πίσω του αυτές τις απολίτικες ηθικολογίες, τους μέσους όρους και τις στρογγυλοποιήσεις. Οφείλει να διαμορφώσει σαφείς πολιτικές κατευθύνσεις, για την Εργασία, για την Αναδιανομή και μέσω αυτής την στήριξη του Κοινωνικού Κράτους, για Ανθρώπινα και τα Πολιτικά Δικαιώματα. Το πολιτικό πλαίσιο είναι αυτό που θα συσπειρώσει τα πρόσωπα. Αλλά πάνω από όλα την κοινωνία.
Το Προοδευτικό Μέτωπο πρέπει να ορίσει την δική του ατζέντα. Μια πολιτικά επιθετική ατζέντα και όχι μια αμυντική που θα αναλωθεί απλά στο να ξορκίσει εθνικισμούς, λαϊκισμούς, ρατσισμούς και νεοφασισμούς, δηλαδή τους πυλώνες του αντιΣΥΡΙΖΑ Μετώπου.
Το αντιΣΥΡΙΖΑ Μέτωπο, προσφέρει στον ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά ότι ακριβώς χρειάζεται, συσπείρωση. Εκλογικά είναι ένα θεόσταλτο δώρο. Πολιτικά ας είναι… αδιάφορο.
Άλλωστε… στις εκλογές καλό φύλλο έχει όποιος μπορεί να ορίσει την ατζέντα.
