Οι επικείμενες ευρωεκλογές θα είναι ίσως η καλύτερη «φωτογραφία της στιγμής» για την κατάσταση της Ευρώπης, αφού, όπως έγραψε η ισπανική εφημερίδα El Periodico, «η Ακροδεξιά ετοιμάζεται να επιτεθεί στην Ε.Ε. με όχημα τις εκλογές του Μαΐου». Το προσφυγικό, οι συνέπειες της χρηματοπιστωτικής κρίσης κυρίως στον Νότο, η διαφθορά, η απαξίωση της παραδοσιακής πολιτικής, η αποξένωση από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, η τυφλή λιτότητα και οι ανισότητες δημιούργησαν, σύμφωνα με την εφημερίδα, «την τέλεια καταιγίδα, την οποία εκμεταλλεύονται τώρα η Ακροδεξιά και οι φασίστες».
Ο ακροδεξιός πρώην σύμβουλος του Τραμπ, Στιβ Μπάνον, αλωνίζει την Ευρώπη, την οποία βλέπει ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τις ΗΠΑ, συγκροτώντας την οργάνωση «Το Κίνημα», με έδρα τις Βρυξέλλες, αλλά και ιδρύοντας σ’ ένα μοναστήρι της Ιταλίας –την αχίλλειο πτέρνα της Ε.Ε., κατά τον ίδιο– κέντρο εκπαίδευσης των «μαχητών» του.
Στις περισσότερες πλέον χώρες της Ευρώπης οι ακροδεξιοί, για να διαδώσουν τις ιδέες τους, χρησιμοποιούν μια κλασική μέθοδο του ιστορικού φασισμού: τη θυματοποίηση. Υποκρίνονται ότι οι ιδέες τους βρίσκονται υπό διωγμό, ότι οι ίδιοι λογοκρίνονται από το κατεστημένο και, σε τελική ανάλυση, ότι «φιμώνονται» από τις ελίτ.
Αυτή τη μέθοδο χρησιμοποιεί για παράδειγμα στην Ελλάδα ο Αδωνις Γεωργιάδης: μιλά για συντριπτική ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, η οποία πρέπει να ηττηθεί, ζητά διαρκώς τον λόγο σαν να μην του δίνεται και καθημερινά όλη μέρα βρίσκεται στα κανάλια, στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες, όπου διαφημίζει τις ακροδεξιές απόψεις του. Την ίδια μέθοδο χρησιμοποιούν και άλλοι αυταρχικοί και ακροδεξιοί ηγέτες: ο Ορμπαν εμφανίζει την Ουγγαρία ως διωκόμενη και θύμα της Ε.Ε., ο Τραμπ υποστηρίζει ότι όλος ο κόσμος εκμεταλλεύτηκε για χρόνια τις ΗΠΑ και τώρα πρέπει να στηριχτεί «Πρώτα η Αμερική», ενώ ο Ερντογάν εμφανίζει τη χώρα του ως θύμα πότε του ενός και πότε του άλλου, με τον ίδιο στον ρόλο του υπερασπιστή της αξιοπρέπειας του έθνους.
Επόμενο βήμα από τη θυματοποίηση είναι το κάλεσμα για «απενοχοποίηση»: «Αρκετά κρύψαμε τις ιδέες μας, αρκετά ντραπήκαμε γι’ αυτές, τώρα είναι καιρός να τις φωνάξουμε δημόσια για να τις ακούσει όλος ο κόσμος». Αυτά διαλαλούν εδώ και χρόνια οι απανταχού ακροδεξιοί, αυτά λένε ήδη από τον ΛΑΟΣ οι Βορίδης-Γεωργιάδης.
Στο εύφορο έδαφος της απογοήτευσης, της απελπισίας και της κοινωνικής και ηθικής κρίσης φύεται στη συνέχεια το «άνθος» της αποδοχής και της «κανονικοποίησης» των ακροδεξιών και φασιστικών ιδεών, οι οποίες από το περιθώριο της πολιτικής ζωής μεταφέρονται στο κέντρο της. Σήμερα η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη θυμίζει τη ρήση του ακροδεξιού ρατσιστή πρώην πρωθυπουργού της Βαυαρίας και ηγέτη του υπερσυντηρητικού κόμματος CSU, Φραντς Γιόζεφ Στράους, ότι «δεξιά από το κόμμα μου πρέπει να είναι μόνο ο τοίχος». Δυστυχώς στην Ελλάδα ανάμεσα στη Ν.Δ. και στον τοίχο υπάρχει και η Χρυσή Αυγή.
Σήμερα όχι μόνο πρέπει να μιλάμε για τον φασισμό, αλλά να ξεσκεπάζουμε καθημερινά τα ψέματα, την υποκρισία και τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τους φασίστες. Και, φυσικά, να υπάρχει ζωντανό ένα ισχυρό αντιφασιστικό κίνημα, ικανό να τους αντιμετωπίζει και στον φυσικό τους χώρο: στους δρόμους.
