iloveithaki.gr \ mar 15th 2019
σχόλια επισημάνσεις ημέρας:
- ο φόβος: η εποχή μας καλλιεργεί τον φόβο. ο φόβος είναι το μεγαλύτερο όργανο στα χέρια των ακροδεξιών λαϊκιστών, ένας φόβος για «απειλούμενες πλειοψηφίες από μια παγκοσμιοποίηση όπου αυτοί θα είναι οι χαμένοι», από τις «διεφθαρμένες ελίτ», τους ξένους, τους «εισβολείς». όλα αυτά, στη βάση θεωριών συνωμοσίας, συνηθισμένων σε περίοδο κρίσης, που έρχονται να εκφράσουν μια επιθυμία για τάξη σε έναν σύνθετο και περίπλοκο κόσμο
- vote maki forte: την υποψηφιότητα του μάκη φόρτε θα στηρίξει ο συριζα στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές για τον δήμο αργοστολίου, ύστερα από ομόφωνη απόφαση της ολομέλειας της οργάνωσης μελών αργοστολίου
- η απομόνωση: η σημερινή γενιά σε «μια κοινωνία απομόνωσης – είναι μια κοινωνία που προκαλεί άγχος… φυλακισμένοι στον ιδιωτικό μας χώρο και υπερ-συνδεδεμένοι, ζούμε τους φόνους, τους βιασμούς, τις ληστείες, που μας περιγράφουν τα ειδησεογραφικά κανάλια ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σαν να είχαν γίνει στο σπίτι μας»
- η καύση: αντιλαμβάνομαι την αναχρονιστική και υποκριτική θέση της εκκλησίας της ελλάδος για την απαγόρευση της καύσης νεκρών, αλλά είναι θέμα όσων ομνύουν στη συγκεκριμένη θρησκεία να αποφασίσουν αν θα πειθαρχήσουν ή όχι. αντίστοιχα, δεν πέφτει λόγος σε κανέναν δεσπότη, παπά ή διάκο τι αποφασίζω εγώ να γίνει το σώμα μου όταν αποχωρήσω από τον μάταιο τούτο κόσμο όταν εν ζωή δεν έχω σχέση με την εκκλησία της ελλάδος
επιλογή πραγματικών ειδήσεων:
αριστερά ή δεξιά; πρόοδος ή συντήρηση;
το προοδευτικό σήμερα αποδεικνύεται κάθε μέρα, με έργα και όχι με λόγια. Με μάχη σε κάθε εθνικισμό, ρατσισμό ή ξενοφοβία, με στήριξη των αδυνάτων, με μάχη κατά των ανισοτήτων, με οικολογική συνείδηση, με μάχη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για κοινωνικά δικαιώματα για όλους. Το προοδευτικό δεν είναι μια ταμπέλα, δεν είναι ένα κουστούμι που το φοράμε χειμώνα-καλοκαίρι. Αποδεικνύεται καθημερινά στην πράξη με τις επιλογές μας και τις συμμαχίες μας. Αυτό που χρειάζεται είναι να ξαναδώσουμε νόημα στο τι είναι προοδευτικό σήμερα και να γυρίσουμε στον πυρήνα της δημοκρατίας. Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές για τα μεγάλα προβλήματα. Χρειάζεται συστράτευση και κοινή προσπάθεια. Και κυρίως να σπάσουμε τον φόβο, για τον Αλλο, για το αύριο, με πολιτικές που αντιμετωπίζουν τις πολύπλευρες συνέπειες, κοινωνικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές της ευρωπαϊκής κρίσης. Η Σοσιαλδημοκρατία δεν ήταν ποτέ ουτοπική: στηρίχτηκε πάντα στην τέχνη του εφικτού. Σήμερα οφείλουμε να αφήσουμε τον υποκειμενισμό μας και να συζητήσουμε: σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί και πράσινοι. Χωρίς να ξεχνάμε τις διαφορές μας, με αυτοκριτική αλλά και αίσθημα ευθύνης πρέπει να φράξουμε τον δρόμο στη συντήρηση και την Ακρα Δεξιά. Και πλέον δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με μισόλογα. Την εποχή μας, που η πολιτική Μπλερ έχει αποκηρυχθεί στη Μ. Βρετανία, που η πολιτική Σρέντερ αποκαθηλώνεται στη Γερμανία, που στην Αμερική το ριζοσπαστικό ρεύμα στους κόλπους του Δημοκρατικού Κόμματος μεγαλώνει και παρουσιάζεται το καινοτόμο πρόγραμμα του Πράσινου New Deal, η ίδια η έννοια του Κέντρου μπαίνει υπό αμφισβήτηση. Σε μια εποχή ριζοσπαστικοποίησης οφείλουμε να έχουμε τις καθαρές, προοδευτικές απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα. Τελικά στη ζωή διαλέγεις να συγκρουστείς για το διαφορετικό παρελθόν ή για το διαφορετικό μέλλον. Θα πρότεινα να μιλήσουμε για το μέλλον. Και πρέπει να επιλέξουμε: αριστερά ή δεξιά; Πρόοδος ή συντήρηση; Η ευθύνη ανήκει στον καθένα και την καθεμιά μας.
θα την πάθουμε σαν τον γάϊδαρο του χότζα
«στο μέλλον, θα πρέπει, άραγε, να επιλέγουμε ανάμεσα στην άρνηση της δημοκρατίας από τις φιλελεύθερες ελίτ και στο φιλελευθεροκτόνο πνεύμα των λαϊκιστών; Ανίκανοι να επιλέξουμε μεταξύ δύο κακών, θα καταλήξουμε άραγε σαν τον όνο του Μπουριντάν που, μη μπορώντας να αποφασίσει αν πρέπει πρώτα να φάει ή να πιει, πέθανε από πείνα και δίψα; Ή μήπως θα πρέπει να προτείνουμε έναν άλλο δρόμο;» πολλοί πολίτες εγείρουν ως ανάγκη: μία σαφή ρήξη με τις μέχρι σήμερα κυρίαρχες αναλύσεις και πρακτικές. η κρίση των δημοκρατιών δεν αποτελεί μια παρένθεση. αντίθετα, βαθαίνει ολοένα απλώνοντας ρίζες με τη μορφή ακροδεξιών κομμάτων. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα ενός συνταξιούχου εργάτη. «Εχω δυο γιους που δεν καταλαβαίνω πια. Εχουν δουλειά, είναι παντρεμένοι, έχουν παιδιά… Ενα ωραίο αυτοκίνητο, σπίτι, κινητό… Τρώνε και πίνουν όσο θέλουν… Δεν ζουν βέβαια σαν μεγαλοαστοί, αλλά είναι πιο πλούσιοι απ’ ό,τι ήμουν ποτέ εγώ. Κι όμως, ψηφίζουν Λεπέν. Κι όμως, πιστεύουν ότι όλα είναι χειρότερα σήμερα απ’ ό,τι χθες, και θα είναι ακόμη χειρότερα αύριο. Φοβούνται τον κόσμο, τους Αραβες, την Ευρώπη… Πώς εξηγείται αυτό;». «Εμείς ήμασταν φτωχοί, αλλά είχαμε το συνδικάτο, το εργοστάσιο, το κόμμα. Οσοι πίστευαν είχαν επίσης την εκκλησία… Οι δυο γιοι μου… μένουν κλεισμένοι στο σπίτι τους και φοβούνται πως θα τους κλέψουν. Ετσι, ναι, σίγουρα είναι πιο πλούσιοι, αλλά και πιο μόνοι τους, τόσο μόνοι όσο εγώ δεν υπήρξα ποτέ στην ηλικία τους»
ρωμιοί οι ρομά; ισα κι όμοια;
δεν είναι και άψογα τα ελληνικά, και δεν συνάδουν επακριβώς με το αυτοδιαφημιζόμενο «φιλόξενο ελληνικό πνεύμα», το καθαυτό μήνυμα πάντως στην ανακοίνωση του συλλόγου γονέων του Δημοτικού Σχολείου Ανω Βαθέος Σάμου είναι σαφές: Καλά κι άγια τα λόγια, εμείς όμως αποφασίζουμε αποχή, διότι τα προσφυγόπουλα που θα φοιτήσουν στο σχολείο συνιστούν «άμεση απειλή για τη δημόσια υγεία». Ποιος γνωματεύει; Η αγωνία των γονέων, θα απαντήσουν πιθανόν όσοι έχουν λησμονήσει ότι η ίδια ακριβώς δικαιολογία –η απειλούμενη υγεία, ο κίνδυνος μετάδοσης μολυσματικών νόσων, η επιδημία– έχει χρησιμοποιηθεί κατ’ επανάληψη, σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας, για να μη γίνουν δεκτά στα σχολεία όχι μόνο προσφυγόπουλα αλλά και Τσιγγανάκια. Ελληνάκια Τσιγγανάκια. Αν φυσικά θεωρούμε Ελληνες τους Τσιγγάνους μας. Ρωμιοί οι Ρομά; Ισα κι όμοια; «Είναι ανεμβολίαστα» φωνάζουμε εμείς, έξω από κάθε κλειδαμπαρωμένο σχολείο, στα νησιά, στη Μακεδονία, στην Ηπειρο ή όπου αλλού, στο Διαδίκτυο βέβαια ή στα κανάλια εκείνα που είναι πάντα πρόθυμα να σκορπίσουν πανικό, «ηθικό» και ανήθικο. «Οχι, έχουν εμβολιαστεί», επιμένουν οι γιατροί. Εις μάτην, αφού οι ήρεμες και ηρεμιστικές φωνές σπανίως ακούγονται. «Δεν τα θέλουμε μαζί με τα παιδιά μας, γιατί τα δικά μας είναι προχωρημένα, και θα αναγκαστούν να μείνουν πίσω στα μαθήματά τους», περνάμε ταχύτατα από το «επιχείρημα της υγείας» στο «επιχείρημα της μάθησης». «Μα όχι, τα Ελληνόπουλα θα πηγαίνουν το πρωί, τα παιδιά των μεταναστών θα πηγαίνουν το απόγευμα», απαντούν οι εκπαιδευτικοί. Επίσης εις μάτην. Γιατί τα επιχειρήματα μπορεί να τα κάμψει κανείς με επιχειρήματα. Τα προσχήματα όχι.
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1658″]
