iloveithaki.gr / mar 30th 2019
επισημάνσεις / σχόλια:
- τον μαίανδρο τον σφετερίστηκαν και το καταχρώνται οι όπου γης εχθροί του ανθρώπου, που κυκλοφορούν με το ψευδώνυμο «πατριώτες», μήπως και καταφέρουν να καλύψουν τα πραγματικά τους ονόματα: φασίστες, ναζιστές, ρατσιστές. ειδικά δε οι ελληνες νεοναζιστές, σαν αυτούς που έγραψαν το σύνθημά του στο πανό τους και παρέλασαν στην καλλιθέα, στην επέτειο, προβάλλουν τον μαίανδρο σαν σήμα πολέμου εναντίον οποιουδήποτε αδύναμου και οποιουδήποτε αντιμάχεται τις βιαιότατες σκαιές «ιδέες» τους.
- η ν.δ. κινείται με μόνο όραμα την επιστροφή της στην εξουσία, λες και η καήλα του πολίτη είναι να τον κυβερνά ο άδωνις
- η αλβανική κυβέρνηση αποφάσισε να δημεύσει την περιουσία των ελλήνων στην χειμάρρα. «αν ισχύει αυτό θα είναι μια πολύ αρνητική εξέλιξη για την ένταξη της αλβανίας στην εε» / αλέξης τσίπρας
- η αριστερά (συριζα) εκφράζει το πνεύμα του πολιτικού διαφωτισμού, στον βαθμό που οι ιδέες της πολιτικής ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης επαναπροσδιορίζονται προς όφελος του ανθρώπου
- μήπως η ν.δ. (εκτός από τον μαρινάκη και τον αλαφούζο) δουλεύει για τους ακτοπλόους εφοπλιστές και την αεροπορική εταιρεία;
- ως πολιτική κοινωνία βρισκόμαστε σε μια μεταβατική, ιστορική φάση, κατά την οποία η τεχνοκρατική διαχείριση του δημοσιονομικού προβλήματος έφτασε στο τέλος της και ταυτόχρονα η κυβερνητική εξουσία της αριστεράς αναζητεί τρόπους και μεθόδους αυτοπροσδιορισμού της πρακτικής πολιτικής
επιλογή πραγματικών ειδήσεων:
η κοινωνική δικαιοσύνη επαναπροσδιορίζεται προς όφελος του ανθρώπου
σε τι συνίσταται η ριζική και η δομική αλλαγή της Αριστεράς κατά την τελευταία δεκαετία (2009-2019); Χωρίς δισταγμούς (είτε αυτοί είναι επιστημολογικοί είτε πολιτικοί) η απάντησή μου ως πολιτικού φιλοσόφου είναι η εξής: Η Αριστερά ως σύστημα ιδεών δεν θυσιάζει τον εαυτό της στον βωμό του καπιταλισμού και ταυτόχρονα υπερασπίζεται έως θανάτου τη δημοκρατία ως πραγματολογική συνθήκη, εντός της οποίας μπορούν να ευδοκιμήσουν οι ιδέες της πολιτικής ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε αντιπαραβολή προς την ιταλική Αριστερά, η ελληνική Αριστερά (υπό τον ΣΥΡΙΖΑ) χαράσσει νέους δρόμους στην ίδια την ελληνική πολιτική κοινωνία, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Η Αριστερά στην Ιταλία δεν υπάρχει. Στην Ελλάδα η Αριστερά και υπάρχει και μετασχηματίζεται σε όλα τα επίπεδα της συγκρότησής της. Ορίζει και επαναπροσδιορίζει τις ιδέες της πολιτικής ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης στην τωρινή πολιτική συγκυρία. Με την κυβερνητική εξουσία της Αριστεράς, οι ιδέες της πολιτικής ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης παύουν να είναι αφηρημένες έννοιες και αποκτούν συγκεκριμένα πολιτικά περιεχόμενα. Επιπλέον δεν εντάσσονται στην εργαλειακή λογική του συσχετισμού των επιμέρους κοινωνικών συμφερόντων. Η ελληνική Αριστερά στο πλαίσιο του αστερισμού των ευρωπαϊκών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, κατά την ιστορική φάση της κρίσης, έχει πετύχει δύο μείζονες πολιτικούς στόχους: πρώτον, μετέτρεψε την πολιτική ελευθερία από εργαλείο του κράτους σε συνθήκη επικοινωνιακού πνεύματος αλληλεγγύης και συνεργασίας των πολιτών και δεύτερον, στο ερώτημα πώς αντιμετωπίζονται οι κοινωνικές ανισότητες, όταν η μνημονιακή τεχνοκρατία έχει αποδομήσει το κοινωνικό κράτος, η Αριστερά απάντησε, προς το παρόν, με το πρόγραμμα της αναδιανεμητικής δικαιοσύνης (δηλαδή με την πολιτική των επιδομάτων). Τελικά από τις αναλύσεις μας προκύπτει ως συμπέρασμα ότι η Αριστερά (υπό την εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ) για την ελληνική περίπτωση, όχι μόνο συνιστά υπόδειγμα δημιουργικής ανανέωσης της Αριστεράς, αλλά πρωτίστως εκφράζει το πνεύμα του πολιτικού διαφωτισμού, στον βαθμό που οι ιδέες της πολιτικής ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης επαναπροσδιορίζονται προς όφελος του ανθρώπου / θ γεωργίου
ο ουρανός
ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό ψωμί,/ είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό,/ ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι/ έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω,/ όμως και μία μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος/ κι αυτή μ’ ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε/ κομμάτια γνήσιο ουρανό/ κι όλοι τώρα τρέχαν σ’ αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,/ όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό!/ Ας μην το κρύβουμε./ Διψάμε για ουρανό
η προσκυνημένη συμμοριούλα των χρησαυγητών
θα μάθαινε ο γέρος του μοριά πως αυτός ο σταυρός μέσα σε κύκλο, πονηρά σχηματισμένος στο πρώτο όμικρον της λέξης «προσκυνημένους», ο κέλτικος σταυρός όπως τον ονομάζουν, ήταν μια φορά κι έναν καιρό σύμβολο των Κελτών, επίσης αθώο. τον ιδιοποιήθηκαν όμως κι αυτόν οι ρατσιστές, και γενικώς οι πιστοί του Αδόλφου Χίτλερ. Θα ρωτούσε τότε ο Κολοκοτρώνης, σαν κάτοικος άλλου αιώνα, ποιος ο Χίτλερ και τι οι ναζιστές και οι φασίστες. Και θα επέμενε να μάθει το ποιόν τους, ειδικά στην Ελλάδα, την πατρίδα του. Και θα μάθαινε πολλά. Ας πούμε ότι μισούν τους Τσιγγάνους, ενώ αυτός μοιραζόταν με τον Γεώργιο Καραϊσκάκη το παρατσούκλι «Γύφτος», σαν μαυριδεροί που ήταν. Αλλά και ότι μισούν τους ανάπηρους και γενικά προορίζουν έστω και κατά φαντασίαν για τον Καιάδα όσους δεν ταιριάζουν στο μοντέλο του λεβέντη λευκού. Ενώ αυτός κι όλοι οι οπλαρχηγοί είχαν στη συντροφιά και στην προστασία τους έναν δύσμορφο καμπούρη, τον Δημητσανίτη Παναγιώτη Τσοπανάκο, λαϊκό ποιητή του Αγώνα. Θα μάθαινε προπάντων ότι έχουν τις ιδέες, τα θούρια και τα λάβαρα εκείνων που μακέλεψαν την Ελλάδα σε μια νέα Κατοχή, στα 1940. Και θα ’βρισκε τρόπο να τους πληροφορήσει ότι προσκυνημένη στον πολέμιο βλέπει τη συμμοριούλα τους.
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1671″]
