συνδικαλιστικό κίνημα: ώρα μηδέν

Του Μπάμπη Δρακόπουλου

Όσα εξελίσσονται γύρω από το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, ήτοι με τη ματαίωσή του και την απόφαση της εν πολλαίς αμαρτίαις διοίκησης για συνέδριο «fast track» στις 4 Απριλίου -τερτίπια που θυμίζουν μετεμφυλιακό «συνδικαλισμό» των περιβόητων Μακρή και Θεοδώρου- μόνο οργή και θλίψη προκαλούν.

Περιτρίμματα του εργατοπατερισμού και διάφορα «λούμπεν» στοιχεία καθώς και αυτόκλητοι εργατοσωτήρες διαχειρίζονται τα τεκταινόμενα αλληλογρονθοκοπούμενοι. Μοναδικός στόχος τους είναι η πολιτική και υλική νομή των οφικίων όλων των βαθμίδων του συνδικαλιστικού κινήματος. Δίχως κανένα απολύτως ενδιαφέρον για τα προβλήματα των εργαζομένων, σε συνθήκες μάλιστα οξύτατης οικονομικής κρίσης.

Αναξιοπιστία και εκφυλισμός

Θα μπορούσε να γίνει δυνατόν να είναι η… τελευταία «φουρνιά» των μοιραίων, που έχουν οδηγήσει το μαζικό διεκδικητικό κίνημα των εργαζομένων στην αναξιοπιστία και τον εκφυλισμό. Δυστυχώς για πολλοστή φορά κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, εκ των πραγμάτων. Με τακτικισμούς, συνθηματολογία και κατ’ επέκτασιν δημοκρατικές διαδικασίες δεν υπάρχει διέξοδος. Και δεν θα υπάρξει (διέξοδος) αν δεν ανιχνεύσουμε τις βαθύτερες αιτίες που προκαλούν και αναπαράγουν τα αδιέξοδα.

Κατά την ταπεινή άποψή μας, οι βαθύτερες αιτίες θα πρέπει να αναζητηθούν στην όλη μεταπολιτευτική περίοδο χωρίς φόβο και πάθος, και ειδικότερα στο έλλειμμα α) στρατηγικής, β) ταξικής ενότητας έξω από περιχαρακώσεις και ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις, γ) αυτονομίας, αυτοδυναμίας, δ) ήθους (συνδικαλιστικού και πολιτικού) που μετουσιώνονται σε πολυποίκιλες εξαρτήσεις και σε προσωπικές πολιτικές και στρατηγικές.

Μια σειρά παθογένειες, όπως οι κομματικές εξαρτήσεις, οι οικονομικίστικες και μόνο διεκδικήσεις και το δόγμα της «τριμερούς συνεργασίας» (εργαζόμενοι – εργοδοσία – κράτος), έχουν ταυτιστεί με το συνδικαλιστικό κίνημα με ολέθριες συνέπειες για τα φυσιογνωμικά στοιχεία και την αποτελεσματικότητα των αγώνων.

Είτε γίνει «συνέδριο» στις 4 Απριλίου είτε διοριστεί διοίκηση, το «αποτέλεσμα» θα είναι ίδιο. Και ο καυγάς για το… πάπλωμα θα συνεχιστεί… Φυσικά για ακόμα μια φορά θα έχουν φαλκιδευτεί ο ταξικός συνδικαλισμός και τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Αξιόμαχο και αξιόπιστο μαζικό κίνημα

Είναι καιρός να μπουν επί τάπητος τα συνολικά προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος, που έχουν πλέον κακοφορμίσει. Γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει λύση παρά μόνο μέσα από αλλεπάλληλες ρήξεις με τη σαπίλα και τον ζόφο που επικρατεί από κάθε άποψη σε όλες τις βαθμίδες.

Έτοιμες λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν, ούτε παρθενογενέσεις είναι δυνατές… Μπορεί όμως να υπάρξει οργανωμένος προσανατολισμός σε ένα αξιόμαχο και αξιόπιστο μαζικό εργατικό κίνημα με αδιαπραγμάτευτους όρους αυτονομίας, αυτοδυναμίας και ταξικής ενότητας. Δίχως ιδεολογικοπολιτικά καπέλα, εξαρτήσεις και άλλες δουλείες… δίχως τις σιδερόμπαλες των κομματικών, ειδικότερα, εξαρτήσεων…

Η πραγματική αυτονομία – αυτοδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος όπως και οι διεκδικήσεις θεσμικών – διαρθρωτικών αλλαγών στον ευρύτερο πολιτικοκοινωνικό τομέα θεωρούνται ξένα προς τον ταξικό συνδικαλισμό ακόμη και απ’ αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως ιδιοκτήτες… της εργατικής τάξης. Στην πραγματικότητα η θέση τους αυτή σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, την άρνηση του σημαντικότερου πεδίου ανάπτυξης της ταξικής πάλης στις συγκεκριμένες συνθήκες.

Τούτων δοθέντων, η ανανεωτική – ριζοσπαστική Αριστερά φέρει ιδιαίτερες ευθύνες για την εξασφάλιση των όρων υπέρβασης της κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Αν η Αριστερά ορρωδήσει, στο άμεσο μέλλον θα χρεωθεί, διά της παραλείψεως, το μεγαλύτερο ίσως μερίδιο της ευθύνης για τη σαπίλα και τον ζόφο που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Ολόπλευρη ρήξη

Η στρατηγική της ανανεωτικής – ριζοσπαστικής Αριστεράς, που μπορεί να γίνει κατανοητή σαν τρεις ομόκεντροι κύκλοι (εθνικής ανεξαρτησίας – βαθέματος της δημοκρατίας – ταξικής πάλης) και σε αμφίδρομη σχέση μεταξύ τους και με μόνιμα στοιχεία πολιτικής, έχει ανάγκη από ένα αυτόνομο και ανεξάρτητο εργατικό κίνημα. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την ολόπλευρη ρήξη με την επικρατούσα κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, που μπορεί να φτάσει μέχρι και την οργανική διάσπαση. Το τρίπτυχο «ένα σωματείο, μία ομοσπονδία, μια ΓΣΕΕ» δεν φαίνεται ικανό να υπηρετήσει την ταξική ενότητα και τους αγώνες.

Την οργανική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος υπαγορεύουν πλέον η ανάγκη και οι όροι ανάπτυξης της ταξικής πάλης, σε συνθήκες ριζικά διαφορετικές από εκείνες των πρώτων δεκαετιών μετά τον Εμφύλιο. Τότε είχε πράγματι πολλαπλή σημασία το εν λόγω τρίπτυχο, που επιμένουν να το συντηρούν τεχνικά και να το υπερασπίζονται όλοι όσοι είναι υπεύθυνοι των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει το συνδικαλιστικό κίνημα.

“Επαναστατικός” σκοταδισμός

Η επιμονή στο τρίπτυχο «ένα σωματείο, μια ομοσπονδία, μια ΓΣΕΕ» για μεν το κράτος και την εργοδοσία είναι το εφαλτήριο παρεμβάσεων και ελέγχου, για δε αυτούς που ορκίζονται στις αρχές της ταξικής πάλης (ΠΑΜΕ) «επαναστατικός» σκοταδισμός.

Κράτος, εργοδοσία και εργατοπατερισμός, κάθε είδους, έχουν διαλέξει. Η «μπάλα» -ούτως ειπείν- πρέπει να περάσει στα πόδια όσων ομνύουν στον ταξικό συνδικαλισμό και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης με όρους αυτονομίας – αυτοδυναμίας. Τα προβλήματα είναι τεράστια και μέρα με τη μέρα θα οξύνονται, ενώ η Ιστορία θα είναι αμείλικτη.