Αβραάμ Μπεναρόγια Β’Αντιπαρέρχομαι τα (λιγοστά) σχόλια με… «χολήν άμα και όξος» που συνόδευσαν τα προηγούμενα δύο άρθρα μου [«Οι φυλές των εργατοπατέρων και το τιμημένο ΠΑΜΕ… αλλιώς» & «Ποιοι (δεν) αποτελούν το κραταιό ΠΑΜΕ»] και αντί επιστροφής των χαρακτηρισμών (τους) περί «αντικομμουνιστών, καραγκιόζηδων», συριζαίικων σκυλιών της εργοδοσίας, ακροδεξιών κουκουλοφόρων» κ.ο.κ. στους νεόκοπους ταλιμπάν της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, απαντώ επί της ουσίας με μια (κατά φαντασίαν) ημέτερη εικόνα δίκην… παραβολής. Αν επιχειρούσα, λοιπόν, με έναν παραστατικό τρόπο να εστιάσω προσωποποιημένα σε μια θεμελιώδη διαφορά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ/ΑλέξηΤσίπρα και ΚΚΕ/Δημήτρη Κουτσούμπα περί την άσκηση μιας αριστερής φιλολαϊκής πολιτικής «εδώ και τώρα» – κι όχι στο απώτερο ή απώτατο μέλλον όταν υποτίθεται θα προκύψουν κάποιες ουρανοκατέβατες κατάλληλες ή ώριμες συνθήκες –, θα το έκανα μέσα από την ακόλουθη εικόνα/φαντασίωση:
Τσίπρας και Κουτσούμπας βρίσκονται δίπλα-δίπλα (φυσικά λοξά με την πλάτη για να μην αλληλοκοιτάζονται…) σε μια παραλία και λίγες δεκάδες μέτρα μπροστά τους κολυμπάει ένας τύπος (για την ιστορία μας σηματοδοτεί τα προαναφερθέντα «πλατιά-φτωχά λαϊκά στρώματα»). Ξαφνικά, σηκώνεται σφοδρή θαλασσοταραχή και ο άνθρωπος χτυπιέται άγρια από τα μανιασμένα κύματα και κινδυνεύει να πνιγεί! Πώς θα αντιδράσουν οι δύο ηγέτες για τη σωτηρία του;
Τηρουμένης της ισχύουσας ΚΚΕδικης θεωρίας και πρακτικήςγια την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, ο Δ. Κουτσούμπας θα πρέπει να αρκεστεί στο να κατακεραυνώσει, ου μην αλλά και να… μαστιγώσει την σκυλοπνίχτρα θάλασσα (δίκην του επάρατου καπιταλισμού και των αδηφάγων μονοπωλιακών ομίλων), καλώντας παράλληλα τον… δυστυχή θαλασσοδαρμένο «λαϊκό κολυμβητή» να (χαρο)παλεύει με τα άγρια κύματα ώσπου αυτά να κοπάσουν – αν και όποτε κοπάσουν – μπας και σωθεί!.. Τουτέστιν, η συμβολή του (κάθε Κουτσούμπα) για την υπεράσπιση του ανθρώπου ο οποίος δοκιμάζεται, θα εξαντληθεί στο να καταγγείλει το φαινόμενο που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του και να ζητήσει από τον ίδιο να οργανώσει την πάλη του (δηλ. να εντείνει το… τσαλαβούτημα) προκειμένου ν’ αποφύγει το μοραίο (δηλ. τον πνιγμό)!.. Αν δεν τα καταφέρει, κακό του κεφαλιού του για τον «κολυμβητή», που δεν πάλεψε σθεναρά παρά την προειδοποίηση του σ. Γενικού Γραμματέα ο οποίος «είπε και ελάλησε και αμαρτίαν (ως ναυαγοσώστης του γλυκού νερού) ουκ έχει»…
Από την πλευρά του ο (κάθε) Αλ. Τσίπρας, τηρουμένης της αντίστοιχης ισχύουσας ΣΥΡΥΖΑίικης θεωρίας και πρακτικής περί του τι εστί αριστερή φιλολαϊκή πολιτική, θα πρέπει, ασφαλώς, να βρίσει κι αυτός (σαφώς με μικρότερη ένταση απ’ ό,τι στο παρελθόν) τη σκυλοπνίχτρα θάλασσα και να καλέσει τον δοκιμαζόμενο «λαϊκό κολυμβητή» να παλέψει με τα κύματαμπας και τα δαμάσει έστω μερικώς… Πέραν τούτων όμως, δεν θα νίψει τας χείρας του και ό,τι ήθελε προκύψει με τον δυστυχή να παραμένει έρμαιο στη μαινόμενη θαλασσοταραχή. Επιπλέον – κι εδώ εστιάζεται η θεμελιώδης διαφορά – ο νυν πρωθυπουργός θα (πρέπει να) πέσει στη θάλασσα, σπεύδοντας με δύσκολία είν’ η αλήθεια και δεχόμενος ισχυρά ραπίσματα κι ο ίδιος, αλλά σπεύδοντας(!), να δώσει χείρα βοηθείας στον… θαλασσοδαρμένο, προσπαθώντας να φτάσει σ’ αυτόν και να τον πιάσει τραβώντας τον εξουθενωμένο και… μελανιασμένο αλλά σώο στη στεριά! Λίγο το ‘χετε; Εγώ το θεωρώ μείζον!
ΥΓ. Μπορεί ο Αλ. Τσίπρας (προσωποποιώντας εκ της θεσμικής και ηγετικής του θέσης τον ΣΥΡΙΖΑ) να καταφέρει να διασώσει – έστω και με μώλωπες – τον πνιγόμενο, μπορεί και όχι. Επιχειρεί πάντως τη δύσκολη προσπάθεια ανάταξης μέσα σε αντίξοες συνθήκες μιας καταχρεωμένης χώρας που τελεί σε κατάσταση πολιορκίας, έχοντας τη θηλιά στον λαιμό όχι μόνο από τους ξένους δανειστές-δυνάστες αλλά κι από το ντόπιο διαπλεκόμενο οικονομικό-παλαιοκομματικό-μιντιακό κατεστημένο μιας πολυετούς ρεμούλας και λαμογιάς. Κι όσο κι αν αυτό που τελικά μετράει είναι το αποτέλεσμα, ας μη μηδενίζουμε και την προσπάθεια, ακόμη και την πρόθεση που (προσωπικά θεωρώ ότι) έχει αυτή η ιδεολογικοπολιτικά τραυματισμένη Αριστερά, να ασκήσει σταδιακά μια όσο μπορεί φιλολαϊκή πολιτική υπέρ των πολλών και δη των πιο φτωχών και αδύναμων. Με δεδομένη, λοιπόν, την παραδοχή ότι η από καθέδρας επαναστατική ρητορεία γεμάτη πύρινες γενικότητες κατά του επάρατου καπιταλισμού ενώπιον μιας (λαο)θάλασσας με κόκκινες σημαίες και σφυροδρέπανα δεν αποτελεί επιλογή διεξόδου από την κρίση/χρεοκοπία της οποίας τα κατάλοιπα είναι ακόμη φανερά γύρω μας. Αλλά και μπροστά στον πανευρωπαϊκό κίνδυνο του ανερχόμενου φασισμού με την πολιτική όσμωση ακροξεξιάς-νεοφιλελευθερισμού, η εδραίωση του κοινωνικού κράτους (για μια στοιχειώδη προστασία των πολλών) αποτελεί στην παρούσα φάση το βασικότερο πρόταγμα για το οποίο πρέπει να χτιστεί/συστρατευθεί το πιο πλατύ μέτωπο των προοδευτικών δυνάμεων με κορμό την κυβερνώσα ριζοσπαστική Αριστερά.
){kind=link}