Κυρίως στηλιτεύτηκε η εμμονή του να ερμηνεύσει τον κόσμο και τον άνθρωπο με βάση ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής, η φιλοσοφία του ότι ο άνθρωπος είναι αποκλειστικά homo faber [αυτός που κατασκευάζει εργαλεία] και στη συνέχεια homo economicus. Ο άνθρωπος δεν είναι δηλαδή, σχεδόν έλεγε ο Μαρξ, τίποτα άλλο από την εργασία του· πάνε κατά μέρος η ποίηση, ο έρωτας, η τρέλα ακόμη, το παιγνίδι, τα συναισθήματα, ο χορός και όλα εκείνα που δομούν και δονούν την ανθρώπινη ύπαρξη [και ας είχε μιλήσει στα νιάτα του για την αλλοτρίωση].
Είχε ενδιαφέρον ότι δεν εφείσθησαν κριτικής σε εκείνο το σημείο της «διδασκαλίας» του, που ήταν… ανύπαρκτο, στον ρόλο δηλαδή που έπαιξαν στην οικονομία και την εξέλιξη οι προκαπιταλιστικές, αγροτικές κοινότητες mir, τις οποίες αγνόησε παντελώς ως μη έχουσες καμιά σημασία και ότι έπρεπε να ενταχθούν [όπως και δυστυχώς συνέβη] στο νέο υποκείμενο της Ιστορίας, το μέγα προλεταριάτο -με τις γνωστές, δραματικές συνέπειες. Και ούτε που έλαβαν υπόψη τους [οι εισηγητές] τον διαχωρισμό που προσπαθούν να κάνουν οι ακόμη υποστηρικτές του σε νεαρό Μαρξ, ώριμο Μαρξ και, εσχάτως, σε «άλλον» Μαρξ. Τονίστηκε η εμμονή του στον οικονομισμό των κοινωνιών και στην επιβολή του ανθρώπου, πάση θυσία, στη Φύση [σε όλη τη διαδρομή του, ιδεολογική και ηλικιακή, εξάλλου αυτό είναι ταυτολογία].
Βεβαίως τονίστηκε ο ρόλος μιας ελίτ που οικοδόμησε μια χαλύβδινη, τερατώδη γραφειοκρατία [σημειωτέον: αυτή η ελίτ δεν είχε στην κατοχή της ούτε ένα μέσο παραγωγής!], η ανέλεγκτη από οποιονδήποτε κρατική βία, οι διώξεις των αναρχικών και άλλων μετριοπαθών, η βία της επανάστασης και κατά πόσον είναι αναγκαιότητα στην όλη πορεία της, ακόμη και μετά την επικράτηση των επαναστατικών δυνάμεων -και άλλα πολλά από καλά μελετημένους εισηγητές.
Είναι πλέον καιρός να ενταθεί αυτή η συζήτηση και στην Ελλάδα και να τελειώσει -ή να πάρει άλλον δρόμο, όχι να είναι προσκολλημένη σε μύθους, που ακόμη διατηρούν κάποια αίγλη αλλά έχει αποδειχτεί ότι δεν συγκινούν την… ερμηνεία και την εξέλιξη. Το αν αντισταθεί η κοινωνία σε αυτόν τον οικονομικό όλεθρο ή όχι, θα το δείξει το προσεχές μέλλον, αρκεί όμως που αρχίζουν οι ψίθυροι, ότι αν δεν γίνει κάτι η ανθρωπότητα οδεύει στην αυτοκαταστροφή της [πεπερασμένος γαρ ο πλανήτης -πού να βρεθεί η τροφή και η ενέργεια όταν μάλιστα μολύνεται θανατηφόρα η γη και το περιβάλλον].
Υποχρεώσεις θα με κρατήσουν μακριά από την πρωτεύουσα, θα κοιτάξω όμως να προμηθευτώ τα πρακτικά του συνεδρίου ή μερικές εισηγήσεις, τώρα που πολλοί έχουν απελευθερωθεί από «αυθεντίες» και μονολιθικότητες και διαβάζουν πιο ήρεμα και πιο συνετά [επιτέλους αντικειμενικά, όσο ισχύει η έννοια στην έρευνα και την ερμηνεία].
