Την προηγούμενη εβδομάδα έγραφα –κάτω από τον γενικό τίτλο «Η Ρωσία, το ΝΑΤΟ και το σουλτανάτο»– πόσο… ασφαλέστερος νιώθω τώρα που, με την τζίφρα του Κατρούγκαλου, τα ΝΑΤΟϊκά πολεμικά σουλατσάρουν και πάλι στη Μαύρη Θάλασσα και γαργαλάνε, τρομάρα τους –τρομάρα μας!– το μαλακό, λόγω Ουκρανίας, υπογάστριο της ρωσικής Αρκούδας. Να, όμως, που τώρα, εκτός από ασφαλής, νιώθω ως Ελλην και πολύ… αναβαθμισμένος, ένεκα που οι Αμερικανοί φίλοι μας είδαν κι απόειδαν με το διπλό παιχνίδι του Σουλτάνου και αποφάσισαν, λέει, να ξαναρίξουν Αγκυρα στη γειτονιά μας.
Ετσι είναι, «you can’t get good help these days» – κι όταν οι υπηρέτες σου (και επί δεκαετίες περιφερειακοί «χωροφύλακες» των συμφερόντων σου) σηκώνουν κεφάλι και σου κάνουνε μαγκιές, πρέπει κι εσύ σαν σωστός σερίφης να κουνήσεις τον κώλο σου και να δείξεις σε όλους ποιος είναι το Αφεντικό (και) σε αυτή την περιοχή. When the going gets tough, the tough gets going. Αλλά θες κι έναν σύμμαχο, βρε παιδί μου, έναν κολαούζο, να πεις μια κουβέντα, να σου φτιάξει ένα φαΐ, να ρίξεις κι έναν…Τόμαχοκ στο ρεπό σου, άμα λάχει. Εξ ου και η ηρωική «αναβάθμιση» της Ψωροκώσταινας, και φυσικά της Κύπρου, σε «κορυφαίο παράγοντα σταθερότητας» από την Αμερική, και το ενδιαφέρον για νέες βάσεις.
Τι να πρωτοκάνεις με μια Σούδα και μισή Λάρ’σα; Ετσι σκέφτεται η Αμερική, όπως όλα τα επεκτατικά ιμπέριουμ από τον καιρό του… Ραμσή του Β’, κι ακόμα παλαιότερα.
Η Αμερική που θέλει, λέει, τώρα να ενημερωθεί διεξοδικά για τις… παραβιάσεις των Τούρκων πιλότων – λες και δεν είναι αμερικάνικα τα αεροπλάνα και των δύο πλευρών που σκυλοτρώγονται (dog-fight!) καθημερινά στους καταγάλανους, ειδυλλιακούς αιθέρες του Αιγαίου. Και «αγκαλιάζει» την Κύπρο, μαζί με τα γκάζια και τα πετρέλαιά της· την Κύπρο, για την απάνθρωπη διχοτόμηση της οποίας ευθύνεται η Ουάσιγκτον –και προσωπικά ο μαυρόψυχος εσχατόγερος Χένρι Κίσιγκερ– όσο κανείς άλλος. Την Κύπρο, που, άμα μπουκάρουνε οι Τούρκοι με τα αμερικάνικα τανκς και αεροπλάνα τους, «κείται μακράν», αλλά άμα μας το ζητάνε τα αφεντικά, τη θυμόμαστε κι εμείς και ξαναγινόμαστε… άξονας. «Πεδίο βολής φτηνό, όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»…
Υπερβολές. Γελοίοι συναισθηματισμοί. Εξω οι Βάσεις του Θανάτου και μαλακίες. Γεωπολιτική είναι όλα, θα μου πείτε, και σαν κράτος μικρόν τε και ανάδελφον –πόσο μάλλον κράτος από ιδρύσεως χρεοκοπημένο και υπό διαρκή Επιτροπεία, που απλά… εκσυγχρονίστηκε την τελευταία δεκαετία των μνημονίων– πρέπει πάντα να διαλέγεις, φρόνιμα και ψύχραιμα, με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις.
Αλλωστε, δεν είναι πως τώρα δα θα μας έρθουν οι Αμερικανοί – εδώ ήταν πάντα, απλά είχαν πεταχτεί για κάτι δουλειές στον Περσικό Κόλπο-γκρόσο και τον Ειρηνικό, λέμε τώρα, Ωκεανό.
Και νά που τα ‘φερε η ανάγκη και ο Ερντογάν, που αλληθωρίζει κατά Μόσχα μεριά, και επιστρέφουν δριμύτεροι. Μην ξεχνάτε πως ακόμη και η παντοκράτειρα Αμερική του Τραμπ με τα 750+ δισεκατομμύρια δολάρια ετήσιο αμυντικό προϋπολογισμό –το μόνο δημόσιο κονδύλι που αύξησε ο Τραμπ, μαζί με εκείνο για το Τείχος!– υπακούει αναγκαστικά στο δόγμα των «δυόμισι πολέμων»: οι δυνάμεις της είναι, δηλαδή, έτσι στημένες ώστε να μπορεί ανά πάσα στιγμή να διεξάγει δύο μακρινούς πολέμους και να κρατά την «τάξη και ασφάλεια» στο αχανές, ετερόκλητο και πολύ, μα πολύ άνισο και άδικο εσωτερικό της.
Ασε που η φάση έχει και τα καλά της. Τα αεροπλανοφόρα και τα βομβαρδιστικά και τα υποβρύχια δεν θα ’ρθουν μόνα τους, θα φέρουν και… επενδυτές. Τ
όσοι χειριστές drones (όχι τα μικρά τα κινέζικα του Jumbo, τα άλλα τα καλά, αυτά που μεταφέρουν ρουκέτες Hellfire και αφανίζουν ολόκληρα χωριά) θα χρειαστούν στη Λάρ’σα: όλη μέρα μπροστά στα κομπιούτα, κάπου δεν θα πρέπει να ξεδώσουνε τα καλόπαιδα απ’ το Τέξας και την Αλαμπάμα;
Θα αναστενάξουν τα κωλόμπαρα και τα μπουρδ… συγγνώμη, τα στούντιο ήθελα να πω, και θα κόβουνε μονέδα τα AirBnB, τα «Air Bombs ’n’ Bullets»… Ερχεται η Ανάπτυξη! Καλώς τα γεράκια, τα ζουμπουρλούδικα.
Και μην ακούτε τις γκρίνιες – όλα θα πάνε Δεξιά. Γιατί τι μπορεί να πάει στραβά, όταν κοτζάμ υπερδύναμη σε διαλέγει για ορμητήριο; Μην κοιτάτε που τα Βαλκάνια, είκοσι χρόνια μετά την… απελευθέρωση του Κοσόβου, ματώνουν ακόμα, και που στην ευρύτερη γειτονιά –από τη Λιβύη του «νέου Καντάφι» (και πρώην κατοίκου Λάνγκλεϊ) Χαλίφη Χάφταρ ώς την ισοπεδωμένη Συρία, κι από την κομμένη στα δύο Ουκρανία ώς την καημένη την ξεχασμένη Υεμένη του λιμού– τα μισά σπίτια καίγονται ερειπωμένα. Σιγά το πράγμα –ασήμαντα πιόνια που «θυσιάστηκαν» για το κοινό καλό– της… Exxon Mobil. Ας πρόσεχαν κι αυτοί τις παρέες τους με Ρώσους, Ιρανούς κι άλλους εχθρούς της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Ενώ εμείς έχουμε αληθινούς δημοκράτες – τον Τραμπ, τον Νετανιάχου που ξαναβγήκε για…πέμπτη θητεία, τον αλ-Σίσι… Ποια Συρία, ποια Υεμένη – δεν είναι δα και Βενεζουέλα, που πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους από την πείνα!
Σαν να ακούω κιόλας στο αυτί μου τους προστάτες μας και τους εδώ υποτακτικούς και κομπραδόρους, να ζυγίζουνε τα ρίσκα και τα οφέλη της «αναβάθμισης» και να μας ψιθυρίζουνε γλυκά στ’ αυτί: EXXON οι Βάσεις του Θανάτου!
