«Πολυαγαπημένε μου αδελφέ, ζήσε ευτυχισμένα, όσο το επιτρέπει το πεπρωμένο σου. Οσον αφορά τη σωτηρία της ψυχής μου, προσπάθησα πάντοτε να κάνω αυτό που θεωρούσα σωστό, υπακούοντας σε μια εσωτερική φωνή και όχι σε κάποια θεϊκή εντολή….
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Σενέκα προς τον Παύλο, πριν αποτραβηχτεί στο αγαπημένο του δωμάτιο περιμένοντας τον Τιγγελίνο και τον Επαφρόδιτο. Ηταν απολύτως βέβαιος πως αυτός ο χαρισματικός άνδρας θα πετύχαινε τον στόχο του, γιατί είχε όλα εκείνα τα απαραίτητα προσόντα που κάνουν τον αληθινό ηγέτη.
Μια ακατάβλητη θέληση, ένα όραμα και ένα τέλειο σχέδιο, το οποίο ακολουθούσε με απίστευτη επιμονή και πίστη.
Ποιος άλλος θνητός θα είχε τη δύναμη να ακυρώσει γραπτές θεϊκές εντολές που δόθηκαν απ’ τον ίδιο τον Γιαχβέ στον εβραϊκό λαό για να πάρει ο ίδιος τα ηνία, όχι απλώς του λαού του Ισραήλ, αλλά της Νέας Οικουμενικής Θρησκείας, αφαιρώντας έμμεσα μέρος της εξουσίας όχι απλώς του Θεού του, πάνω στους ανθρώπους; Μόνο ένας που θα γνώριζε την αλήθεια!
Ποιος θνητός θα είχε τη φαντασία και την τόλμη να σταυρώσει τον Υιο του Θεού, να πάρει το νεκρό του σαρκίο και να το περιφέρει ως ένα πολυπόθητο ιερό λείψανο στις πλατείες και στις γειτονιές του κόσμου; Μόνο ένας που θα γνώριζε όλη την αλήθεια!
Ποιος άλλος θα είχε τη δύναμη να τολμήσει αυτό, πάνω στο οποίο σκόνταψαν δεκάδες αυτοκαλούμενοι θεάνθρωποι των εκατοντάδων, των χιλιάδων θρησκειών που υπήρξαν πριν απ’ αυτόν, από ένα συνονθύλευμα ανθρώπων από διαφορετικούς λαούς και δίχως κάποιον κοινό δεσμό, να δημιουργήσει ένα ποίμνιο πιστών δούλων με ποιμένα τον ίδιο;
Μόνο ένας που θα γνώριζε καλύτερα απ’ όλους τους προηγούμενους θρησκευτικούς ηγέτες ότι ο “Θείος Ερως” ο έρωτας του “Ερωμένου” δούλου προς τον “Εραστή” και Κύριό του είναι το ισχυρότερο βάλσαμο της βασανισμένης ύπαρξης και το μοναδικό κλειδί της σωτηρίας της ψυχής»
(απόσπασμα από το βιβλίο του Αλέξανδρου Πιστοφίδη «Η συνωμοσία του Παύλου», εκδ. Πηγή)
Βρισκόμαστε στα μέσα του 1ου μεταχριστιανικού αιώνα. Το κίνημα του χριστιανισμού κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος, χτυπώντας πλέον την πόρτα της Ρώμης. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μας, ο Απόστολος Παύλος που παρουσιάζεται ως ο σημαντικότερος κήρυκας των χριστιανών. Η μορφή του, οι πράξεις και οι λόγοι του εγείρουν το ενδιαφέρον μιας ομάδας επιφανών Ρωμαίων, ιστορικά υπαρκτών προσώπων, που σχεδιάζουν μεθοδικά τη δολοφονία του αυτοκράτορα Νέρωνα.
Η κρυμμένη αλήθεια
«Σε συζητήσεις με απλούς πιστούς και ιερωμένους, είχα διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι πιστοί και απλοί ιερωμένοι είχαν πλήρη άγνοια για το περιεχόμενο των Γραφών, αφού δεν κατανοούσαν σχεδόν τίποτα από αυτά που διάβαζαν ή άκουγαν στην Εκκλησία και εκεί κατάλαβα τους λόγους που η Ιερά Σύνοδος αρνείται πεισματικά τη λεγόμενη θεία λειτουργία σε γλώσσα κατανοητή στο λεγόμενο ποίμνιο των πιστών», λέει ο συγγραφέας και επιχειρεί μια μεγάλη «βουτιά» στην ιστορία, δίνοντάς μας ένα κείμενο που καταγράφει το πυκνό παρασκήνιο της σύγκρουσης πολιτισμών, θρησκειών και κυρίως αντιλήψεων, με αποκορύφωμα τον «Θρίαμβο της Ανατολής», που είναι και ο τίτλος του τελευταίο κεφαλαίου του βιβλίου του, όπου καταγράφεται η σύγκρουση του ανατολικού, μοιρολατρικού δεσποτισμού και σκοταδισμού με το αρχαιοελληνικό πνεύμα ελευθερίας και δημοκρατίας…
«Ολοι σχεδόν οι πιστοί πιστεύουν ότι τα πάντα ξεκίνησαν ομαλά μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Πολύ λίγοι γνωρίζουν για τις διαφωνίες ανάμεσα στον Απόστολο Πέτρο και στον Απόστολο Παύλο. Ο πρώτος, όπως και όλοι οι αποκαλούμενοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, πίστευε ότι ο Ιησούς ήρθε με πρωταρχικό σκοπό να απελευθερώσει τον λαό του Ισραήλ, τον αποκαλούμενο και περιούσιο λαό του Θεού και για αυτό επέμενε στη διδασκαλία κυρίως προς τους Εβραίους, θέτοντας ως όρο προς τον Παύλο να επιτραπεί η διδασκαλία και προς άλλους λαούς, με την προϋπόθεση ότι θα δεχθούν το τελετουργικό της περιτομής, το οποίο ήταν μέρος του Συμβολαίου του Θεού με τον Αβραάμ.
Ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι ο ιδεολογικός πατέρας του Χριστιανισμού είναι ο Απόστολος Παύλος.
Ο Παύλος πήρε μια Εκκλησία, η οποία καταφερόταν κατά της κοσμικής εξουσίας και κατά των πλουσίων και τη μετέτρεψε σε μια Εκκλησία υποτακτική προς την κοσμική εξουσία και φιλική προς τους πλουσίους, γράφοντας σε διάφορες επιστολές του:
«Να υπακούτε στους κυρίους σας με φόβο και τρόμο σαν να υπακούτε στο Χριστό (Προς Εφέσιους 6,5). Οσοι δούλοι ανήκετε σε κύριο άπιστο, να του φέρεστε με σεβασμό και τιμή, όσοι δε ανήκετε σε κύριο Χριστιανό, να δουλεύετε ακόμη περισσότερο (Κατά Ματθαίον 10,24. Επιστολή προς Τίτον, 2.9 και 3.1, Προς Τιμόθεον 6,1-2. Προς Εφέσιους 6,5-8 κ.λπ.)».
Δίνει μάλιστα εντολή στους ιερείς της νέας θρησκείας να κάνουν δεήσεις και να προσεύχονται υπέρ των βασιλέων και υπέρ εκείνων που κατέχουν αξιώματα («Α Επιστολή προς Τιμόθεον, 2, 1-2») εξηγεί ο Αλ. Πιστοφίδης.
Ο ίδιος συγκέντρωσε ένα τεράστιο υλικό με ιστορικά κείμενα της εποχής κατά την οποία πιστεύεται ότι έζησε ο Ιησούς, αλλά και κείμενα από συνόδους και διαμάχες μεταξύ των λεγόμενων πατέρων της Εκκλησίας, τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, γύρω από δόγματα, αλλά και γύρω από ποια ιερά κείμενα είναι κατάλληλα για να αποτελέσουν τον Βιβλικό Κανόνα της Εκκλησίας.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, η Ορθόδοξη Εκκλησία περιλαμβάνει στον Κανόνα της 27 βιβλία της Καινής και 49 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, απορρίπτοντας πολλά άλλα, ακόμη και ευαγγέλια…
Διονυσιακή λατρεία και μιθραϊσμός
Είναι γνωστή η ιστορία της συνάντησης του Ιησού με τον διώκτη του Σαούλ και μετέπειτα Παύλο.
Ο συγγραφέας ανατρέχει σε ένα πλήθος «αυτολεξεί αποσπασμάτων από αρχαία ελληνικά κείμενα που θα βρει ο αναγνώστης σε επιστολές του Παύλου και τα οποία αναδεικνύουν τις λογοκλοπές και τις επιδράσεις του από τη διονυσιακή λατρεία».
Ο στωικός φιλόσοφος Σενέκας και ο ανιψιός του Μάρκος, στο βιβλίο, αναλύουν τη μέθοδο του Παύλου:
«Η μεταστροφή του Σαύλου σε Παύλο καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό, τουλάχιστον όπως τη διηγείται ο ίδιος ο Παύλος και την περιγράφει μόνο ο έμπιστός του, ο Λουκάς και κανένας άλλος, εμένα μου θυμίζει κάτι από τη διαδικασία μύησης σε βακχικά και μιθραϊκά μυστήρια κατά τη συνάντηση με τον θεό (…). Ολα αυτά αγαπητοί μου φίλοι θα τα βρείτε να επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα στις Βάκχες του Ευριπίδη, αλλά και στα Εργα και Πράξεις των Αποστόλων του Λουκά, κατά τη διαδικασία της μεταστροφής του Σαύλου σε Παύλο, καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό. Τα ίδια ακριβώς θα τα βρείτε να επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα, όπως ακριβώς μας τα περιέγραψες σε τέσσερα στάδια στο Ευαγγέλιο κάποιου Ματθαίου». (απόσπασμα)
