Θα μου πεις, επηρεάζεσαι. Ε ναι, επηρεάζομαι. Θα μου πεις, γιατί; Ελα μου ντε. Θες το θυμικό, θες το αισθητικό, θες το αρχέγονο, θες δε θες ξεπετάγονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Θα μου πεις, λάθος. Θα σου πω, όχι. Τουλάχιστον, όχι εντελώς.
Εξηγούμαι δεόντως: πόσο λανθασμένη μπορεί να είναι η χιλιοειπωμένη (όσο και χιλιοξεχασμένη πλέον) λαϊκή ρήση «χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει»; Eχεις, ας πούμε, απέναντί σου, όλους αυτούς που λυσσάνε για το ποιος τόλμησε να τους αγγίξει: Λοβέρδο, Αδωνη, Κυριάκο, Σαμαρά, Βορίδη, Στουρνάρα, και συζύγους ορισμένων εξ αυτών. Και τους κοιτάς. Και τι λες δηλαδή; Πως αποκλείεται σου είπα, αποκλείεται σου λέω να έχουν αυτές οι φάτσες μπλεχτεί στο οποιοδήποτε σκάνδαλο. Αυτό λες; Πως είναι αμέμπτου ηθικής. Αυτό θα πεις; Πως τι καλά παιδιά βρε παιδί μου! Αυτό;
Κάπως έτσι ήταν κι εκείνος -Θεός σχωρέσ’τον. Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν και πρώην πρόεδρος της χώρας ήταν και μαζί με άλλους τέσσερις πρώην προέδρους για απίστευτες μίζες κατηγορούνταν και να τον συλλάβουν πήγαν αστυνομικοί ξημερώματα στο σπίτι του. Οχι στη Σουηδία – στο Περού! Τόση δημοκρατία και τέτοια δικαιοσύνη έχουν στο Περού που τολμούν (όπως λέει ο δικός μας πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) να κατηγορούν πολιτικούς; Μην τα πολυλογώ, ο Αλαν Γκαρσία -έτσι τον έλεγαν- αυτοκτόνησε πριν μπουν να τον πιάσουν. Για να μην τον πιάσουν, αυτοπυροβολήθηκε. Για πολιτικές σκευωρίες φώναζε κι εκείνος, άσυλο είχε ζητήσει, να διαφύγει είχε προσπαθήσει, αλλά… Καλά, πώς είναι δυνατόν μια χώρα που τέσσερις φορές ψηφίζει διεφθαρμένους προέδρους να «τολμά» να σηκώνει μύγα στο σπαθί της, να «τολμά» να τους κλείνει φυλακή;
Είναι ένα ζήτημα αυτό με «την ψήφο του λαού». Ακριβώς επειδή αυτής προηγείται η εκπαίδευση του λαού, η ορθή ενημέρωση, η δημιουργία προτύπων (σκέψης, παρουσίας και συμπεριφοράς), η κουλτούρα θεαμάτων. Ακριβώς επειδή αυτής έπεται το μέλλον: τουτέστιν η δική μας μαύρη μοίρα και το δικό τους ξάστερο χαμόγελο.
Μέρες που είναι, το συλλογίστηκα: εξαιτίας μιας ριζοσπαστικής, σχεδόν εξτρεμιστικά επαναστατικής απόφασης έγινε ο κόσμος. Η Εύα παράκουσε τις εντολές (με το «έτσι θέλω»), έπεισε (με το «έτσι μπορώ») και τον Αδαμ και ο φιλεύσπλαχνος Πατήρ τούς αμόλησε γδυτούς στη γη. Γδυτούς μεν, γνωρίζοντες δε. Αυτόνομους δηλαδή. Αυτό κατέκτησαν οι πρωτόπλαστοι: τη δυνατότητα (εν δυνάμει και την ικανότητα) αυτονομίας σκέψεων. Να σκέφτονται για λογαριασμό τους. Να ορίζουν τον εαυτό τους.
Αφήνω τη θρησκεία και πιάνω τη μυθολογία: Ο Προμηθέας, γιος Τιτάνα παρακαλώ, μπορεί αρχικά να πήρε το μέρος του Δία κι έτσι να γλίτωσε την τιμωρία ένεκα τιτανομαχίας, εν τέλει, όμως, του το πρήξαν το συκώτι. Με το αίμα των νεκρών προγόνων του έφτιαξε πηλό και με αυτόν τον άνθρωπο. Ιδιο με τους θεούς τον έκανε στη φάτσα, προσπάθησε και στο μυαλό: φωτιά από τον Ηφαιστο έκλεψε και γνώση από την Αθηνά και του τα ‘δωσε κι αυτά.
Αφήνω τη μυθολογία και πιάνω την επιστήμη: μια έκρηξη δεν δημιούργησε τα πάντα όπως τα ξέρουμε; Αν τα λεν σωστά οι επιστήμονες, αρκούσε η δημιουργία μιας υπερβολικά πυκνής και θερμής κατάστασης για ν’ αλλάξουν τα πάντα στο Σύμπαν, να γίνουμε εμείς (και οι «δορυφόροι» μας μαζί).
Κι ενώ εκρηκτικά επαναστατικές αποφάσεις δημιούργησαν τον κόσμο, αυτός στην ανθρώπινη ιστορικότητά του συνεχίζει πέρα από αυτές -για να μην πω εντελώς αντίθετα: όλο και πιο συστημικά, όλο και πιο μίζερα, πιο δειλά, πιο ατομικιστικά, πιο… ασπροδόντικα.
Πώς γίνεται αυτό μου λες;
Κι αν τύχει καμιά «παρασπονδία», αν κάνει καμιά νέα «Εύα» να ξεμυτίσει ή κάνας σύγχρονος Προμηθέας (ή Χριστός αν το θες, λόγω της ημέρας), τότε εξεγείρονται οι της ξέξασπρης οδοντοστοιχίας! Τι κι αν φαίνονται και κολαούζο δεν θέλουν; Αυτοί ορίζουν τον κόσμο πλέον. Κι εσύ δεν είσαι παρά μια μύγα.
Μια μύγα στο σπαθί τους.
(Προσοχή: η ανισορροπία που επιφέρει η μύγα σε τοιαύτα χειροκίνητα μαραφέτια μπορεί να αποβεί μοιραία. Οχι φυσικά για τη μύγα.)
