Ανατολίτες πολεμιστές οι Πάρθοι, παρεπιδημούσαν ανέκαθεν στις γραμμές της Αριστεράς. Οπισθόβουλοι και ύπουλοι, παρίσταναν πως υποχωρούν, μόλις τα ’βρισκαν σκούρα. Ξεγελούσαν τοιουτοτρόπως τον αντίπαλο, ο οποίος σταματούσε να πάρει ανάσα εφησυχασμένος. Εκαναν τότε απότομη στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών –και ουχί τριακοσίων εξήντα, καταπώς τις υπολογίζει με γλώττα λανθάνουσα ο ΘΑλέξης– εκτοξεύοντας συντονισμένα εναντίον του εχθρού τις φαρμακερές τους σαϊτιές. Τον ξάπλωναν έτσι ανύποπτο καταγής, λαβωμένο στην καρδιά ή στο δοξαπατρί. Εξυπακούεται ότι είχαν απείρως περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας σημαδεύοντας φίλους, πράγμα που δεν σπάνιζε βεβαίως.
Σιχαμένοι Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, ανεβάζουν μεγαλοβδομαδιάτικα στον Γολγοθά τον σύντροφό τους, περνώντας του τα εφτά καρφιά πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου. Και το κάνουν προφανώς επειδή τρέμουν την τεράστια απήχηση του Παυλή στους ψηφοφόρους. Πλησιάζουν, βλέπεις, εκλογές και ο ανταγωνισμός μεταξύ των υποψηφίων της Κουμουνδούρου είναι αυτή τη φορά αδυσώπητος. Ο θάνατός σου, η ζωή μου, πά’ να πει. Δολοφονούν, λοιπόν, τον δημοφιλέστερο. Διότι ο εκ Σφακίων ορμώμενος εκφράζει όσο κανείς την ψυχή της πρωτοδεύτερη φορά Αριστεράς. Αυθεντικός και ανόθευτος, τα λέει ντόμπρα και τσεκουράτα. Δεν σκαλώνουν οι κουβέντες στο έρκος των οδόντων του. Εξέρχονται ατόφιες και ακατέργαστες. Εκστομίζει πολλάκις όσα οι υπόλοιποι συριζαίοι επιθυμούν διακαώς να πουν, αλλά δεν τολμούν. Ασε τον πόλεμο που ’χει κηρύξει στο πάλαι ποτέ διεφθαρμένο και σάπιο καθεστώς. Στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του οι αργυρώνητοι πολιτικοί τρέπονται περιδεείς εις άτακτον φυγή. Τον κατηγόρησαν εσχάτως για επίδειξη εντυπωσιασμού, και μάλιστα φτηνού, γιατί παρουσίασε στην Ακριβοπούλου δεκάδες φοριαμούς και ντουλάπες εκατοντάδων τετραγωνικών ξέχειλες με τα πειστήρια των σκανδάλων Νου Δου και ΠΑΣΟΚ.
Χαοτικός και χολερικός ο λόγος του, κι όμως, το έν εικοστό απ’ όλα τούτα να αληθεύει, θα ξεβρομίσει κυριολεκτικά ο τόπος. Είναι τυχαίο ότι τον μισούν τυφλά τα παπαγαλάκια της διαπλοκής και τον στολίζουν νυχθημερόν με ευφάνταστα κοσμητικά στα βοθροκάναλα; Μ’ αυτόν ασχολούνται μονάχα, γεγονός που αποδεικνύει πως κάνει σωστά τη δουλειά του. Εκείνοι που τον εγκαλούν σήμερα για ανάρμοστο ύφος, έως εχθές τον επικροτούσαν. Οταν υπογράμμιζε σε πρόσφατο συνέδριο ότι για να κερδίσουν στην κάλπη πρέπει να χώσουν πέντ’-έξι στην ψειρού, παλαμοκροτούσαν βροντωδώς μέχρι κατάγματος δακτύλων. Και τον εξέλεξαν απ’ τους πρώτους στη νέα Κεντρική Επιτροπή. Επρόκειτο για δήθεν απρέπεια, όπως και τόσα άλλα, διατείνονται τώρα.
Ανειλικρινώς του καταλογίζουν πως τσαλακώνει το ήθος της Αριστεράς. Οποία διπροσωπία και ιησουιτισμός! Βγάζω το καπέλο, που ουδέποτε φορώ, στον Γιώργο Κυρίτση, όστις είχε το σθένος να τον υποστηρίξει, παρότι κατουρήθηκε απ’ τον φόβο του την πρώτη μέρα στο σχολικό και την παρθενική δόση που ψήφισε μνημόνια. Στον απα παπά Νίκο Παππά επίσης. Και στον αρχηγό φυσικά. Διότι, αν λείψει ο Πολλάκις, ο ΣΥΡΙΖΑ μένει θεόγυμνος. Εννοια τους, όμως. Μετά τη σταύρωση ακολουθεί η ανάσταση. Αδιάψευστος ο τύπος των Νείλων. Καλό Πάσχα.
