αγαπητό μου παιδί…

Του Κώστα Καναβούρη

Αγαπητό μου παιδί, σε λίγες μέρες θα ψηφίσεις για πρώτη φορά και γι’ αυτό σου εύχομαι χρόνια πολλά. Χρόνια πολλά να ψηφίζεις ανεμπόδιστα και ελεύθερα και κανείς ποτέ να μην καταφέρει να σε εμποδίσει με οποιονδήποτε τρόπο. Κι αυτό, αγαπητό μου παιδί, δεν είναι μονάχα ευχή, είναι μαζί αγώνας και αγωνία. Και σου το λέω σήμερα, που γιορτάζουμε μια ανάσταση, μιαν αξίωση θυσίας που χρειάστηκε να περάσει από την οδό του μαρτυρίου. Όπως πολλές φορές χρειάστηκε – και μάλιστα χωρίς ανάσταση- στην ανθρωπότητα. Κι ακόμα χρειάζεται καθώς και στις αναστάσιμες ημέρες περνούν στον ορίζοντα οι μακριές σειρές επιταφίων καμωμένων από στάχτη. Εκεί στη Μέση Ανατολή, εκεί στην Παλαιστίνη, εκεί στην Αφρική, εκεί στα καμένα δάση του Αμαζονίου, στις καμένες ψυχές της φτώχειας -εκατοντάδες εκατομμύρια καμένες ψυχές της φτώχειας- όπου Γης. Και ύστερα οι ατέλειωτοι στόλοι των επιταφίων στη Μεσόγειο οι στολισμένοι με πόνο, οδύνη, φόβο, πανικό και όλα τα τρομερά άνθη της απροστάτευτης ζωής που φτιάχτηκαν για να βυθιστούν όχι μπροστά, αλλά μέσα στα μάτια μας. Γιορτάζουμε σήμερα μιαν ανάσταση, όμως ακόμα απομένουν πολλές που χρειάζεται να γίνουν. Δεν είναι που χρειάζεται να αναστήσουμε νεκρούς, είναι που χρειάζεται να αναστήσουμε το μέλλον, την πατρίδα όπου θα κατοικήσεις, αγαπητό μου παιδί. Γι’ αυτό σου γράφω αν θέλεις ν’ ακούσεις τα ελάχιστα μέσα στον ωραίο θρίαμβο της αναστάσιμης γιορτής.

Να ακούσεις, βέβαια, με το αυτί στραμμένο στην πλήρη μεσημβρία της απόλυτης ζωής που λέγεται γλέντι αντίδωρο στον θάνατο. Και με πόδια γρήγορα για να προλάβουν τον χορό, «θανάτω θάνατον» όπου πατούνε και κάνουν τον κόσμο υφήλιο γεωμετρώντας με ρυθμό το άπειρο. Έτσι πρέπει, έτσι χρειάζεται. Αν γίνει αλλιώς, ο κόσμος καταστρέφεται. Δεν φαίνεται, αλλά καταστρέφεται. Κι όταν φανεί, είναι πια αργά. Βρέχει φωτιά πάνω στην αναστάσιμη γιορτή του, στην αναστάσιμη πορεία του που λέγεται ζωή. Και τότε το μέλλον, αυτό το καστανόχωμα όπου φυτεύουμε τις ελιές και τα σιτάρια των ονείρων μας, γίνεται μια λογιστική εγγραφή στρεμματικών αποδόσεων μιας πανικόβλητης απελπισίας. Μιας απελπισίας χωρίς ποίηση θέλω να πω. Μιας ολιγοφρενούς απελπισίας, αιχμάλωτης σε έναν ανείπωτο πόλεμο όπου το ανθρώπινο είδος ηττάται (έχει σημασία αυτό) διαρκώς: λεπτό προς λεπτό. Δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Και η ήττα αλλάζει διαρκώς το πρόσωπό της και όλο περισσότερο προσομοιώνεται την εορτάσιμη νίκη. Την ανάσταση που δεν ήρθε παρ’ όλους τους παιάνες των χάλκινων σημαιών και των άπειρων ανέμων.

Αγαπητό μου παιδί, χόρεψε. Τραγούδησε. Πέτα. Κοίταξε τον ουρανό. Τώρα. Σήμερα. Σήμερα που η αιωνιότητα είναι στα χέρια μας. Και στα πόδια μας. «Και κουδουνίζουνε τα γυαλικά στα ράφια». Αγαπητό μου παιδί, τίποτα μην αφήσεις από αυτό τον ήχο να πάει χαμένος. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου μέσα στη γιορτή. Πάει να πει τίμα τον θάνατο που εγέρθηκε, τίμα το ουρλιαχτό που έγινε τραγούδι μέσα στο σώμα του ανθρώπου. Τίμα τη μνήμη του χορού από τότε που βόγκηξε ο άνθρωπος σε όλα τα κρεματόρια της ήττας του και σε όλα τα φωτεινά αλώνια της ακροβολισμένης του υπόστασης.

Αγαπητό μου παιδί, κανείς δεν γίνεται να πάρει μέρος σε γιορτή αν δεν είναι γιορτή ο ίδιος. Γίνε, λοιπόν, γιορτή και γιόρτασε μέσα στην απόλυτη δημοκρατία του χρόνου. Και μην αφήσεις κανέναν να σου στερήσει τη συμμετοχή σε αυτή τη δημοκρατία. Σε λίγες μέρες θα ψηφήσεις για πρώτη φορά, επειδή δεν ζεις για πρώτη φορά. Να το θυμάσαι. Όπως θυμούνται τα πόδια σου τον χορό. Όπως θυμάται το στόμα σου την τροφή, το λαρύγγι σου το τραγούδι, το βλέμμα σου τον έρωτα, η καρέκλα την αγρύπνια και την ορθοστασία∙ όπως θυμάται το κορμί σου την κούραση της συγκομιδής: αστέρων και θανάτων. Έτσι γίνεται η Ανάσταση, αγαπητό μου παιδί.

Αυτό θέλω να σου πω. Ότι η Ανάσταση γίνεται, δεν πέφτει από τον ουρανό. Εμείς τη φτιάχνουμε την Ανάσταση με το πλάσιμο ύδωρ των χεριών μας. Και με λιγάκι χώμα από τους τάφους των προγόνων μας που βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν για μιαν Ανάσταση χωρίς ανταμοιβή. Για μια Ανάσταση Επιταφίων.

Αγαπητό μου παιδί, σε λίγες μέρες θα ψηφίσεις για πρώτη φορά. Δεν ήταν εύκολο. Έγινε μεγάλο χαλάλισμα ζωής, μεγάλη σπατάλη της γιορτής σε αναστάσιμες Καισαριανές και στον «συνήθη τόπο εκτελέσεων πάρα τω Γουδή». Εκεί είναι το εκλογικό σου κέντρο. Εκεί ψηφίζεις τους συνομηλίκους σου σ’ αυτό το γλέντι της δημοκρατίας.

Αγαπητό μου παιδί, Μιχάλη Καλτεζά και Παύλο Φύσσα, Διομήδη Κομνηνέ και Αλέξανδρε Γρηγορόπουλε, και χρόνια πολλά! Για πρώτη φορά…