Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποτιμήσεις την εποχή σου. Εξαντλείσαι στη καθημερινότητα της πλασματικής ειδησιογραφίας, αναλώνεσαι στο μικροσυμβάν, το αναλύεις με παραμορφωτικούς μεγεθυντικούς φακούς, το ξεχειλώνεις και μετά άδειο πλέον από την ουσία και το μήνυμα του, παραπετιέται στα σκουπίδια.
Σελίδες επι σελίδων, λέξεις επί λέξεων για την απάντηση Πολάκη στην ανάρτηση Κυμπουρόπουλου. Εξαντλήσαμε και εξαντληθήκαμε τόσο πολύ από το ύφος, από το πιασάρικο, από το ευκολοδιάβαστο και το αφοριστικό, που δεν βρήκαμε χρόνο για την ουσία. Και η ουσία είναι πως δεν έχουμε ιδέα πως πραγματικά ζουν εκατομμύρια συμπολίτες μας κουβαλώντας τον προσωπικό τους σταυρό. Και η ουσία βρίσκεται στο ότι οι ίσες, και όχι οι ίδιες ευκαιρίες, απαιτούν χρήματα. Πολλά χρήματα. Απαιτούν οι ισχυροί να πληρώσουν για τους αδύναμους. Όλα τα άλλα είναι ωραιοποιήσεις και χρυσόχαρτα περιτυλιγμάτων της κοινωνικής κτηνωδίας.
Ρουφάμε τις λεπτομέρειες της φρίκης από τη Κύπρο και παραβλέπουμε το γεγονός ότι επί τόσο καιρό ήταν εξαφανισμένες εργαζόμενες γυναίκες, υπήρχαν καταγγελίες, χάθηκε ένα παιδί, αλλά η αστυνομία δεν θεώρησε ότι την αφορά. Ξένες, αναλώσιμες, φτηνές ζωές. Που τελικά η μόνη τους «χρησιμότητα» κατάντησε να είναι η κάλυψη τζάμπα τηλεοπτικού χρόνου, η κλειδαρότρυπα που χαζεύουμε τη θηριωδία.
Θυμωμενη η Εκκλησία, έξαλλος ο Μεσόγαιας, που το Άγιο Φως δεν έφτασε αεροπορικά στην επικράτεια του στα Σπάτα, αλλά υποβαθμίστηκε και πήγε στην Ελευσίνα. Την ώρα που θαλασσοπνίγονται σε καρυδότσουφλα εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, την ώρα που Πανάγιες θρηνούν τα παιδιά τους, την ώρα που σταυρώνονται Άνθρωποι, πολιτικά Κόμματα βγάζουν ανακοινώσεις, η Εκκλησία οργίζεται- Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι, και εμείς εξαντλούμαστε στις παράτες του φωτός του σκοταδισμού και της δεισιδαιμονίας.
Αυτό βέβαια που εχει την τιμητική του αυτές τις μέρες είναι το εθνικό… DNA. DNA δια πάσα –πολιτική- νόσο. Μας ανακοίνωσε λοιπόν ο Δήμαρχος Καλαμάτας και υποψήφιος Περιφερειάρχης Πελοποννήσου, ότι το DNA των Μεσσηνίων απαιτεί κανιβαλισμούς, σαιτοπόλεμους, τραμπουκισμούς και τελικά ανθρωποθυσίες. Αλλού βέβαια το τοπικό… DNA τους, απαιτεί πυροβολισμούς. Και κάπως έτσι η πολιτική ανοχή στο «σκοτωθείτε αφού γουστάρετε, δεν χαλώ χατίρια στους ψηφοφόρους μου» προσδιορίζεται με μυθικές βιολογικές συγγένειες, στο κεφάλι κάθε ανεγκέφαλου πολιτικού παραγοντίσκου. Κι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σε κάθε διεκδίκηση πολιτική, εργασιακή, δικαιωματική, αντιπολεμική, ουρλιάζουν στα τηλεπαράθυρα και κουνούν το δάχτυλο για τη βία και την ανομία. Αλλά όταν πρόκειται για το εθνικό… DNA, οι δολοφονίες έχουν βάρος και εξήγηση. Χαλάλι να γίνει.
Με τούτα και με εκείνα, τα επίκαιρα που αναλώνονται στα μιντιακά και στα κοινωνικά δικτυα σαν εφήμερα, φτάσαμε στη Πρωτομαγιά. Που ήρθε να κολλήσει με τις σχόλες του Πάσχα. Μια Πρωτομαγιά που δεν υπάρχει πλέον συνδικαλιστικό κίνημα να αναδείξει και που θα ξοδευτεί σε ανθοκομικές εκθέσεις και εκθέσεις κρεάτων, κοκορετσιών και αρνιών.
