Από τα 6 μεγάλα κράτη – μέλη της ΕΕ η επίσημη δεξιά (ΕΛΚ) είναι πρώτο κόμμα στο εξής ένα: την Γερμανία. Αν δεν ήταν η “μητερούλα” Μέρκελ το μαγαζί πανευρωπαϊκά θα είχε ήδη κατεβάσει ρολά.
Μέχρι πρόσφατα η παρηγοριά του ΕΛΚ ήταν η αντίστοιχη ή και χειρότερη κρίση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Όπως Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα. Αποκλείεται ο ένας, χαίρονται οι οπαδοί του άλλου. Αποκλείεται μετά και ο άλλος, ισορροπεί η ψυχολογία.
Όμως η Μέι απέτυχε να υλοποιήσει το Brexit και θα γίνουν ευρωεκλογές στην Βρετανία. Φαντάζομαι ότι ο κακομοίρης ο Βέμπερ μεσα στην αγωνία ακούει από το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα BBC. Γιατί αν οι Βρετανοί ευρωβουλευτές πάρουν κανονικά τις έδρες τους στην προσεχή Ευρωβουλή όχι απόλυτη πλειοψηφία δεν πιάνει ο Βέμπερ, αμφίβολο είναι αν θα είναι έστω και πρώτη σε δύναμη η ευρωομάδα του ΕΛΚ. Αφού στη Βρετανία το ταμπλό γράφει 0 μέλη για το ΕΛΚ ενώ οι Εργατικοί θα στείλουν καμιά 20ρια ευρωβουλευτές.
Και τώρα τους έκατσε και η Ισπανία. Αν τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών εκεί είναι παρόμοια με αυτά των βουλευτικών, το ΕΛΚ θα πάρει τόσες έδρες από την Ισπανία όσες και η ευρωομάδα της Αριστεράς. Από την Ισπανία, quelle decadence mon dieu !
Αυτό που προφανώς συμβαίνει πανευρωπαϊκά είναι ότι το ακροδεξιό τέρας καταβροχθίζει τον πλησιέστερο σε αυτό χώρο, την επίσημη δεξιά. Ανεξάρτητα από τις κοινωνιολογικές αναλύσεις για το ποιά κοινωνικά στρώματα προσελκύει η νέα ακροδεξιά, εκλογικά ούτε η Αριστερά και οι Πράσινοι ούτε καν οι Σοσιαλιστές φαίνεται να έχουν σοβαρές απώλειες προς την ακροδεξιά. Στη Γαλλία οι Σοσιαλιστές έχασαν τους ψηφοφόρους τους προς τον Μακρόν, όχι προς την Λεπεν. Στην Ιταλία οι Σοσιαλιστές έχασαν κυρίως προς τα 5 Αστέρια, που πουλούσαν οικολογικό και αμεσοδημοκρατικό προφίλ πριν την συμμαχία με τον Σαλβίνι. Και ήδη πληρώνουν ακριβά αυτή την συμμαχία. Στη Γερμανία το SPD χάνει κυρίως προς τους Πράσινους.
Η δε Αριστερά και οι Πράσινοι θα έχουν στο προσεχές ευρωκοινοβούλιο όσες έδρες είχαν και στο απερχόμενο. Αθροιστικά η Αριστερή και η Πράσινη ευρωομάδα θα έχουν περισσότερες έδρες από την νέα ακροδεξιά του Σαλβίνι και της ΛεΠεν ακόμη και μετά την προσχώρηση του γερμανικού AfD σε αυτούς.
Όλα έχουν σημασία γιατί λογικά αναμένουμε την απάντηση του ΕΛΚ σε επίπεδο τακτικής αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Τακτική που δεν πιστεύω ότι θα καθορίσει ο Βέμπερ αλλά η “μητερούλα” Μέρκελ. Έχει αποτραβηχτεί λίγο από την εσωτερική κομματική διαπάλη στην Γερμανία αλλά η προοπτική της ΕΕ και ένας δικός της ρόλος εκεί την ενδιαφέρουν.
Η αυτονόητη τακτική για την Μέρκελ θα ήταν να κάνει νέα έκκληση για την συμμαχία ενάντια στον “δεξιό και αριστερό λαϊκισμό”. Για τον μεγάλο συνασπισμό σε κλιμακα ΕΕ. Όμως από τους Σοσιαλιστές δεν φαίνεται να τσιμπάει πάλι κανένας σοβαρός, μόνο καμιά Φώφη. Αντίθετα ακόμη και το SPD σκέφτεται όλο και περισσότερο ότι καλύτερα ένα κακό τέλος παρά μια φρίκη χωρίς τέλος. Δηλαδή να αποχωρήσει από την κυβέρνηση, να γράψει ένα κακό αποτέλεσμα σε πιθανές εκλογές και να ξανασηκωθεί εκλογικά με αριστερή στροφή στη συνέχεια.
Ο δε Μακρόν έχει τα δικά του σοβαρά θέματα, που όμως ίσως να βγουν σε καλό. Η επιφυλακτική στάση του Βερολίνου σε όλες τις προτάσεις του για την ΕΕ του έχει κάνει ζημιά. Γιατί να σώσει τον Βέμπερ ή ακόμη και έναν λιγότερο ακραίο χριστιανοδημοκράτη αντί να ανοιχτεί προς προοδευτική κατεύθυνση; Άλλωστε μόνο με αυτή την συμμαχία μπορεί να ξανανικήσει την ΛεΠεν.
Αυτά δεν κρίνονται “επί χάρτου”. Ψηφίζουν οι πολίτες και μετά βλέπουμε τι είναι εφικτό. Όπως στην Ισπανία, όπου η κυβέρνηση ακροδεξιάς – δεξιάς – κεντροδεξιάς για 2% συν/πλην αποφεύχθηκε. Κάπου εκεί, για 20 έδρες συν/πλην στο ευρωκοινοβούλιο πανευρωπαϊκά για μια έδρα ανά χώρα δηλαδή, θα κριθεί αν υπάρχει δυνατότητα πλειοψηφίας χωρίς την ακροδεξιά και τη δεξιά ταυτόχρονα. Πλειοψηφίας αριστερής, προοδευτικής, δημοκρατικής, προφανώς ο καθένας θα την ονοματίζει όπως το καταλαβαίνει. Αρκεί να υπάρχει.
