δδ μανιάς: επιλογή πραγματικών ειδήσεων και κακίες (σχόλια) της 15ης μάη 2019

iloveithaki,gr / may 15th 2019

επισημάνσεις / κακίες:

• «ο δικός μας κόσμος είναι η ελλάδα των πολλών, που αποκαθιστά αδικίες, επουλώνει τις πληγές της κρίσης, στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις, ανακτά την κυριαρχία της και ξεμπερδεύει με τις προσταγές και τους καταναγκασμούς των τεχνοκρατών της τρόικα και του δντ, επενδύει στους ανθρώπους της, δίνει δυνατότητες και ευκαιρίες στη νέα γενιά» / αλ τσίπρας
• αρνούμαι να πιστέψω ότι ο μητσοτάκης λέει κατά λάθος όσα λέει. δεν μπορεί να υπάρχει ζήτημα αντίληψης ή αμετροέπειας ή ειλικρίνειας. το χάρβαρντ δεν δίνει τα πτυχία αέρα πατέρα ούτε σκέτο πατέρα
• δεν ήταν τυχαίο που στο μυαλό του κ. μητσοτάκη ένας νέος που θέλει να γίνει ψυκτικός είναι από το περιστέρι και όχι στην εκάλη ή την πολιτεία ή το πανόραμα της βούλας. γιατί έχει μια πολύ σαφή θέση στο μυαλό του για το ποια είναι η θέση και ο προορισμός του καθενός σε αυτή τη χώρα
• «δεν πετάμε στα σύννεφα. το ξέρω πολύ καλά, ότι ο απλός κόσμος, οι πολλοί περνάνε ακόμα δύσκολα, όμως, έχουμε αποδείξει ότι η έγνοια και το μυαλό μας είναι σε αυτούς». «ότι περιθώριο μας δίνεται σε αυτούς το επιστρέφουμε πάντα. και ο σχεδιασμός μας για την ελλάδα του αύριο από αυτούς ξεκινάει και σε αυτούς κατευθύνεται» / αλ τσίπρας

επιλογή πραγματικών ειδήσεων:

τουρισμός και πάπαλα

η γειτονιά και η κοινότητα δεν έχουν ακόμη αποκτήσει την αίγλη που θα όφειλαν να έχουν, δεν έχουν θεσμική υπόσταση, έτσι ξεχαρβαλωμένη που κατάντησε η ελληνική κοινωνία, ειδικά μετά την επιβολή των μνημονίων και την παρατεινόμενη κρίση που αυτά επέφεραν. Ισχυρίζονται μερικοί ότι οι δήμοι είναι το ανάχωμα του πολίτη, ότι μόνο οι δημοτικοί «άρχοντες» μπορούν να κατανοήσουν τα προβλήματά του και να εξεύρουν κάποια λύση. Τι εννοούν, είναι ένα ζητούμενο για τους ψηφοφόρους, αφού και αυτοί [οι δήμοι] μια σμικρογραφία της κεντρικής εξουσίας έχουν καταντήσει, γραφειοκρατικοί, [βλαχο]δημαρχοκεντρικοί· «ολοκληρωτικοί» θα μπορούσες να πεις με τόσες αυθαιρεσίες και αναθέσεις σε εργολάβους στις οποίες καταγίνονται με συνέπεια -και μανία θα έλεγε κανείς [όποιος τέλος πάντων παρακολουθεί κάπως τι γίνεται στα δημοτικά κυρίως συμβούλια]. Μια βροχή πέφτει και πλημμυρίζουν οι πόλεις, άσε που χάνονται και ζωές -το καταφύγιο του πολίτη μάς μάρανε. Τι ακριβώς εννοούν λέγοντας ανάπτυξη, ο θεός κι η ψυχή τους. Εκεί που γίνεται το έλα να δεις είναι στη διαχείριση των απορριμμάτων και κάθε λογής λυμάτων από βιοτεχνικές ή και βιομηχανικές δραστηριότητες, στην έλλειψη πεζοδρόμησης και χώρων παιδιάς, στην ανυπαρξία συμπεριφοράς των οδηγών [εδώ οι δήμοι έχουν τεράστια ευθύνη διότι θα μπορούσαν κάπως να προάγουν οδηγητική συμπεριφορά, μια και απουσιάζει από τα σχολεία], στην αδιαφορία για μια πολιτική του πολιτισμού [απαραίτητη στην περιφέρεια]. Ανάπτυξη για σχεδόν όλους τους δήμους της χώρας σημαίνει τουρισμός -και πάπαλα. Οποιο έργο κι αν προβάλλουν, μόνιμη επωδός τους είναι ότι αυτό [το έργο, ντε] θα αποτελέσει πόλο έλξης τουριστών, θα πέσει χρήμα στην αγορά και… τα γνωστά, τα θλιβερά και για τον πολιτισμό και για τη ζωή των κατοίκων, που δεν ωφελούνται, παρά ελάχιστοι, από την ανάπτυξη του τουρισμού. Τέτοια παθαίνουμε όταν είμαστε άμοιροι παιδείας και μακροχρόνιων θεσμών, αυτών δηλαδή που συνέχουν μια κοινωνία και που μπορούν να την πυργώσουν. Η γραμμική εξέλιξη είναι για τους αδαείς και τους φιλελεύθερους, όχι για τους τουλάχιστον αγωνιούντες και σκεπτόμενους [στοιχειωδώς, έστω]. Η τέτοιου είδους ανάπτυξη [τουριστική] δεν επιτρέπει να εμφανιστούν συστήματα ήπιου συναγελασμού και κοινωνικής συγκρότησης ικανής να αναπτύξει πολιτισμική έκφραση τέτοια που να επιτρέπει τη διαρκή μεταβολή προς όφελος της κοινωνίας. Οι κοινωνικές αλλαγές είναι αναπόφευκτες, να πατάνε όμως σε δομές και λειτουργίες που προάγουν την αλληλεγγύη και τους κοινωνικούς δεσμούς, που θα απορρεύσουν από θεσμούς διάρκειας -αυτό εξάλλου σημαίνει θεσμός.

οι εργαζόμενοι ξέρουν

όχι, δεν πρόκειται για αυτογκόλ. Ο Κ. Μητσοτάκης στοχεύει πραγματικά στην ολοκληρωτική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και στο ξήλωμα του κοινωνικού κράτους. Το πιστεύει. Γι’ αυτό μας περιγράφει σε κάθε του δημόσια εμφάνιση πόσο όμορφη θα είναι η ζωή μας χωρίς ωράριο και χωρίς αργίες. Γι’ αυτό θέλει να καταργήσει το ασφαλιστικό σύστημα και να το αντικαταστήσει με την «κουλτούρα αποταμίευσης», εξηγώντας μάλιστα στους νέους εργαζόμενους ότι έτσι θα πάρουν κάτι παραπάνω στο χέρι. Γι’ αυτό μας θέτει πάντα προ του διλήμματος «φτώχεια και κοινωνικά επιδόματα ή ανάπτυξη με καλές δουλειές», λες και μια οικονομία που αναπτύσσεται δεν μπορεί να στηρίζει τους πιο αδύναμους, τους νέους, τους επισφαλώς εργαζόμενους. Δεν είναι σαφές αν ο Κ. Μητσοτάκης ήθελε να αποκρύψει το πραγματικό του πρόγραμμα. Γεγονός είναι ότι το έχει ήδη παρουσιάσει. Και το έχει παρουσιάσει μέσα από συνεχόμενες γκάφες, για τις οποίες συζητάει ολόκληρη η κοινωνία: ασφαλιστικό Πινοσέτ, επιχειρησιακές συμβάσεις, ξεπερασμένο οκτάωρο, αχρείαστο δώρο Χριστουγέννων, επιδόματα που ωθούν στην τεμπελιά, επταήμερο εργασίας. Κάθε φορά που εμφανίζεται δημόσια ο Κ. Μητσοτάκης, γίνεται όλο και καλύτερο. Δεν πρόκειται για καινούργιες ιδέες. Ο θατσερισμός έχει επεξεργαστεί αυτά τα σχέδια από τη δεκαετία του 1980 και η Ευρώπη των νεοφιλελεύθερων συναινέσεων προσπάθησε να τα προωθήσει στα κράτη – μέλη τη δεκαετία του 1990 και του 2000. Σήμερα ο Κ. Μητσοτάκης έρχεται να τα πλασάρει ως φρέσκιες ιδέες σε μια κοινωνία ματωμένη από οκτώμισι χρόνια κρίσης.

it’s the economy, stupid…

τo κότερο είναι ωραία ιστορία για έμμισθο χουλιγκανισμό στα social media, ο Παύλος Πολάκης είναι σταθερή αξία στην παραγωγή επικοινωνιακών αυτογκόλ, και οι fake φωτογραφίες για το (ανύπαρκτο) «χουντικό παρελθόν» της οικογένειας Τσίπρας κάνουν καλή προπαγανδιστική δουλειά σε ώρες πολιτικής απελπισίας. Όμως την τελική ιστορία της κάλπης θα την γράψει η οικονομία – όχι μόνον γιατί το λένε οι δημοσκοπήσεις, αλλά γιατί το επιβάλλει ντε φάκτο η μηδενική αντοχή (και ανοχή) των ψηφοφόρων μετά από εννιά χρόνια μνημονιακής διάλυσης. Εκεί, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να έχει σοβαρό πρόβλημα εσχάτως – ειδικά από την στιγμή που επέλεξε να ανοίξει εν μέσω προεκλογικής περιόδου θέμα εργασιακών. Όταν έναν μήνα πριν από τις κάλπες προαναγγέλλεις σχεδόν ευθέως κατάργηση του δώρου των Χριστουγέννων, είτε οι επικοινωνιολόγοι σου κάτι δεν έχουν κάνει καλά, είτε εκδηλώνεις τάσεις πολιτικού αυτοχειριασμού ανοίγοντας μέτωπο με τους καθημαγμένους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα. Όταν, λίγες ημέρες μετά ανοίγεις – έστω και εκ… γλωσσικής παραδρομής – θέμα κατάργησης του οκταώρου και της πενθήμερης εργασίας, ή απολύεις τους επικοινωνιολόγους, ή φλερτάρεις αυτοκαστροφικά με την ανάσταση του θατσερισμού. Κι όταν υπερψηφίζεις μεν  την, έστω και μισή, 13η σύνταξη αλλά την χαρακτηρίζεις «ξεδιάντροπο» επίδομα, άλλα καταλαβαίνει ο Βορίδης και άλλα ο Αδωνις. Ο πρώτος δεσμεύεται πως η ΝΔ θα την διατηρήσει κι ο δεύτερος πως θα την επανεξετάσει. Στο δια ταύτα, ο συνταξιούχος που θα την πάρει την επόμενη Δευτέρα, μπορεί και να ξανασκέφτεται τι θα ψηφίσει την μεθεπόμενη Κυριακή.

[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1717″]