iloveithaki.gr / may 22nd 2019
επισημάνσεις / σχόλια:
- ο ελληνικός λαός δεν ήρθε στο προσκήνιο το 2015 για να γυρίσει στην αφάνεια το 2019. θα υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του και όσα κέρδισε με τις θυσίες του. γιατί ό,τι πέτυχε αυτή η κυβέρνηση, το πέτυχε με τη στήριξη του ελληνικού λαού
- στην ελλάδα αν κάτι ευδοκιμεί περισσότερο κι από τις ελιές και τα χαμομήλια, αυτό είναι τα αφεντικά.
- ένα 17% των πολιτών απαντά στις πολιτικές δημοσκοπήσεις. οι υπόλοιποι κλείνουν το τηλέφωνο. κάποιοι βρίζοντας
- “ ο φασισμός δεν αγαπά το μεγάλο κεφάλαιο -εκτός απ’ το πάρα πολύ μεγάλο που τον γεννάει- και λατρεύει το μικρομεσαίο»
- ο ξενοφοβικός, ομνύει στο νόμο – στον… δικό του νόμο ή στην δική του ερμηνεία του νόμου – και στην τάξη. λατρεύει τις στολές, τις παράτες, τα εμβατήρια, τις παρελάσεις. το προγονικό μεγαλείο τον βοηθά να πολεμήσει την αίσθηση της ασημαντότητας του
- την ερχόμενη κυριακή, τελειώνει για την αθήνα και η εποχή καμίνη. μία περίοδος που η μάχη με τα προβλήματα της καθημερινότητας χάθηκε ολοκληρωτικά και που το μόνο θετικό που αφήνει πίσω της είναι ένας οικονομικός εξορθολογισμός του λεηλατημένου -στην κυριολεξία – δήμου από τις καταστροφικές θητείες της ντόρας μπακογιάννη και του νικήτα κακλαμάνη
επιλογή πραγματικών ειδήσεων:
μη χάσουμε, καμιά ατάκα και χάσει η βενετιά βελόνι
σχεδόν κανένας δεν μιλάει για το διακύβευμα των ευρωεκλογών, για τα σημαντικά θέματα που θα πρέπει να αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Ενωση την επόμενη μέρα. Για όλα αυτά που θα έπρεπε να μας απασχολούν ως πολίτες της Ενωμένης Ευρώπης. Για όλα αυτά που πρέπει να ξεχωρίσουμε και να επιλέξουμε ποιους θα στείλουμε στο Ευρωκοινοβούλιο. Οποτε επιχειρούνται κάποιες αναφορές, είναι σύντομες και αμέσως η συζήτηση επιστρέφει στην εσωτερική πόλωση. Μη χάσουμε κανέναν εξυπνακισμό, καμιά ατάκα για όσα μας… παιδεύουν εντός συνόρων και χάσει η Βενετιά βελόνι. Ακόμα και κάποιες μεμονωμένες φωνές που επιδιώκουν να επιμείνουν στα μεγάλα και φλέγοντα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν στην Ε.Ε. χάνονται μέσα στο… σύστριγγλο, κυρίως των δύο λεγόμενων κομμάτων εξουσίας. Οι όποιες συζητήσεις αναλώνονται στις γνωστές προσωπικές επιθέσεις, με ορισμένους να επενδύουν στην ανασφάλεια των πολιτών, τη βία, ενώ κάποιοι, εξαιρετικά επικίνδυνοι, έφτασαν στο σημείο να κάνουν λόγο ακόμα και για… νοθεία στις επικείμενες εκλογές. Και από την άλλη, έχουμε εξαγγελίες και μέτρα λίγες μέρες μόλις πριν από τις εκλογές. Μέτρα ανακούφισης απολύτως απαραίτητα βεβαίως -και θα χρειαστούν ακόμα περισσότερα έπειτα από τα όσα έχουμε υποστεί την τελευταία δεκαετία-, αλλά ο χρόνος που νομοθετούνται δυστυχώς, όπως και να το κάνουμε, δημιουργεί… συνειρμούς για τις κυβερνητικές… επιδιώξεις. Στελέχη κυρίως των δύο λεγόμενων κομμάτων εξουσίας επισημαίνουν ότι πρέπει να μιλήσουμε με όρους ευρωεκλογών και όχι εθνικών εκλογών. Αλλά αμέσως μετά μοιάζει να παθαίνουν… αμνησία και συνεχίζουν ξιφουλκώντας για όσα συμβαίνουν εντός συνόρων. Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιούνται και οι δημοσκοπήσεις ανεξάρτητα από τη… φερεγγυότητά τους. Ακόμα και στα προεκλογικά σποτάκια των κομμάτων οι αναφορές έχουν να κάνουν κυρίως με την εσωτερική πολιτική ή μικροκομματική κατάσταση και όχι με όσα θα μας απασχολήσουν προσεχώς στην Ε.Ε.
δεν θέλω δήμαρχο από τα βόρεια προάστια
το πώς βλέπουμε τα πράγματα εξαρτάται από το ποιος είναι ο καθένας και η καθεμιά και σε ποιον τόπο βιώνει την καθημερινότητά του, κάτι που συχνά διαφεύγει την προσοχή μας. Σχηματίζουμε άποψη αρκούμενοι στην πρόχειρη ανάγνωση του μικροπερίγυρού μας, με τις παρέες που πάμε για τσίπουρα, με το ποιους και ποιες θεωρούμε φίλους, με τους τόπους που συχνάζουμε. Οσο και αν πιστεύουμε ότι έχουμε ευρεία αντίληψη για τον κόσμο, τελικά δεν ξεφεύγουμε από τη μεροληπτική του ανάγνωση και στη συνέχεια στη σχηματική αναπαράστασή του. Κάπως έτσι θα οδηγήθηκε και ο πρόεδρος της Ν.Δ. στη γνωστή πλέον περιγραφή της επαγγελματικής προοπτικής του νεαρού από το Περιστέρι ως ψυκτικού ή συντηρητή ασανσέρ. Οχι, δεν του ξέφυγε. Οπως και η προηγούμενη αναφορά του για τις κοινωνικές ανισότητες ως κάτι φυσικό, έτσι και τώρα απλώς επιβεβαιώνει την πρόσληψη που έχει η τάξη του, οι παρέες και οι γείτονές του για την κοινωνία και τη γεωγραφία της πόλης. Σημείωσε βέβαια ότι ο νεαρός με δική του επιλογή θα γίνει ψυκτικός, αλλά ας μη γελιόμαστε, δεν θα έδινε τις ίδιες επαγγελματικές προοπτικές στους νεαρούς της Κηφισιάς, εκεί που πριν από λίγο καιρό κατοικούσε και ο ίδιος. Πάνω από όλα, η Δεξιά θεωρεί «φυσικό» κεκτημένο την πολιτική εξουσία την οποία νεμόταν χρόνια και δεν υποφέρει τους παρείσακτους «χωρίς γραβάτα», που αντί για παρένθεση πάνε να κλείσουν τετραετία. Θεωρεί και τη διακυβέρνηση της χώρας ή του δήμου δικιά της κληρονομιά, όπως ήταν το αρχικό σύνθημα του άλλου γόνου με βαρύ επίθετο, του κ. Μπακογιάννη, «Η Αθήνα μας ανήκει», που έσπευσαν να αποσύρουν μετά την κατακραυγή που δημιούργησε. Εξάλλου, η κληρονομιά των οικογενειακών πολιτικών προνομίων που έχει φέρει τους δύο νέους πολιτικούς στο προσκήνιο δεν είναι το φυσικό αποτέλεσμα γονιδίων; Και η Αριστερά; Διασπασμένη όσο ποτέ, μιλά ελάχιστα για τον δήμο και την πόλη και ακόμη λιγότερο για την Ευρώπη, μιας κι έχουμε και ευρωεκλογές. Εντός Βουλής, εντός κυβέρνησης ή εξωκοινοβουλευτικά, πορεύεται με μικρές κατακτήσεις και μεγάλα πισωγυρίσματα. Ομως στην Αθήνα και στον Πειραιά έχουμε άξιους, ντόπιους, αριστερούς υποψήφιους δημάρχους. Δεν θέλω, λοιπόν, δήμαρχο από τα βόρεια προάστια, όπως εκείνον που δεν γνώρισε ποτέ την Αθήνα αλλά φρόντισε να της φυτέψει παντού κάγκελα για να γίνει δήμαρχος-καγκελάριος, όπως εύστοχα είχε γράψει ο Παντελής Μπουκάλας. Ως Αθηναίος θα ψηφίσω με χαρά τον Πατησιώτη Νάσο Ηλιόπουλο, τον κινηματικό αριστερό που κατάφερε τόσο πολλά, σε λίγο χρόνο και με λίγα μέσα. Γιατί με τις ενέργειές του φρόντισε τους ψυκτικούς, τις νοσοκόμες, τους ντελιβεράδες, τους νεαρούς επιστήμονες με τα μπλοκάκια, χωρίς να φυσικοποιεί την κοινωνική τάξη και τον τόπο κατοικίας τους. Αυτά τα λίγα, τα τόσο μεγάλα κάνουν τη διαφορά και με την ίδια λογική περιμένω να πορευτεί και στον δήμο.
η ελληνική μεσαία τάξη μισεί τη κοινωνική αλληλεγγύη
οι κοινωνικές τάξεις μπορεί να διαμορφώνονται σε σχέση με την παραγωγή και την απόκτηση αγαθών, αλλά οι ομάδες της κοινωνικής θέσης προσδιορίζονται από τις καταναλωτικές συνήθειες, από το κοινωνικό και επαγγελματικό γόητρο, από τον τρόπο ζωής. Μπορεί να διακρίνονται από διαφορετικές οικονομικές σχέσεις, αλλά οι διαφορετικές θέσεις έχουν στο πολιτιστικό και ιδεολογικό επίπεδο τα ίδια αποτελέσματα. Ο μύθος του γεφυριού, ο πόθος του ατομικού περάσματος στην ανώτερη τάξη, η αγχώδης προσπάθεια να αποστασιοποιηθεί από τον τρόπο ζωής και τα χούγια της εργατικής τάξης, η αγωνία να μιμηθεί, συνήθως κωμικοτραγικά, την μεγαλοαστική. Η κρίση διέρρηξε τη πάλαι ποτέ συμπαγή μάζα των μικρομεσαίων και οι ανασυνθέσεις δημιούργησαν πολλαπλές υπο-ομάδες. Όμως η στόχευση της Δεξιάς και του παρακολουθήματος της, του νεοΠΑΣΟΚ, εστιάζει στον μικροαστό που ναι μεν απώλεσε το οικονομικό του πλαίσιο αλλά επιχειρεί να διατηρήσει την ασφάλεια της κοινωνικής του ταυτότητας. Να είναι…αφεντικό.
γιατί με το νάσο ηλιόπουλο;
γιατί ο νάσος ηλιόπουλος, είναι ένας πραγματικός άριστος. όχι εκπρόσωπος της “αριστείας”, όπως την αντιλαμβάνονται οι δυναστείες που κυβέρνησαν και χρεοκόπησαν τη χώρα. Δεν έχει οφσόρ και οι γονείς του δεν είχαν τη δυνατότητα να τον στείλουν για μεταπτυχιακά στο Χάρβαρντ. Γεννήθηκε, μεγάλωσε, διέπρεψε στις σπουδές του, δούλεψε και διαμένει ακόμα στα Κάτω Πατήσια. Την “πίσω αυλή” της πόλης. Σε “αόρατες” για το δημαρχιακό μέγαρο συνοικίες της Αθήνας, μακριά από την βιτρίνα της πλατείας Συντάγματος και του ιστορικού κέντρου. Εκεί που η φράση “η γειτονιά μου” ακούγεται ακόμα από τα στόματα των κατοίκων. Γιατί η κληρονομία που αφήνει στην Επιθεώρηση Εργασίας αλλά και στο Υπουργείο Εργασίας αντανακλάται πάνω στην καλυτέρευση των συνθηκών χιλιάδων νέων εργαζόμενων. Ένας πολιτικός που συνδυάζει τον δικαιωματικό ακτιβισμό, την επιστημονική κατάρτιση και την αποτελεσματική διοίκηση. Ένας άνθρωπος που σου αρκούν 5 λεπτά γνωριμίας και ένα -βαθιά ειλικρινές- χαμόγελο του, για να καταλάβεις ότι έχεις να κάνεις με έναν ακέραιο χαρακτήρα που θα του εμπιστευόσουν ακόμα και τα κλειδιά του σπιτιού σου, πόσο μάλλον την πόλη που ζεις. Για έναν Δήμο που οι νέοι θα μπορούν να ονειρεύονται και να δημιουργούν. Για έναν Δήμο δημοκρατικό, χωρίς διακρίσεις, που θα αντιμετωπίζει τους πολίτες με ισότητα, ανεξάρτητα από την καταγωγή, το χρώμα και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Μια πόλη χωρίς το δηλητήριο του φόβου και της μισαλλοδοξίας. Για έναν Δήμο με ζωντανές γειτονιές, χωρίς τη δράση της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης.
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1727″]
