Είναι ο Έλληνας ένας επαναστατημένος άνθρωπος; Όλοι έχουμε κάνει συζητήσεις για το αν ο Ελληνικός λαός έχει επαναστατική φύση ή είναι ένας νωθρός, απράγμων και μαλθακός λαός. Όλοι θαυμάζουμε την επαναστατικότητα των λαών της λατινικής Αμερικής, που μέσα από την ιστορία τους αλλά και το ταπεραμέντο τους δείχνουν ελεύθερα πνεύματα. Είναι όμως και ο δικός μας λαός ένα ελεύθερο πνεύμα… φύσει και θέσει επαναστατικό; Πολλοί θεωρούν ότι ο Έλληνας (και ειδικότερα ο νεοέλληνας) είναι το πρότυπο του εκφυλισμένου τύπου, του κουτοπόνηρου, που εκμεταλλεύεται την κοινωνία και όταν διαδηλώνει το κάνει χωρίς ουσιαστικό στόχο και φυσικά χωρίς ιδεολογία.
Έχουμε πολλές φορές ακούσει τις εκφράσεις «ναι, πήγα και εγώ στη διαδήλωση, αλλά τελικά τί έγινε;», «είδες ποιοι ήταν στην πορεία;… φρικιά, αναρχικοί, αριστεριστές, πλουσιόπαιδα που δεν έχουν τι να κάνουν και την είδαν επανάσταση… », «τι είναι αυτό… κατάληψη ή ευκαιρία να χάσουν μάθημα;» και άλλα παρόμοια κλισέ. Εκφράσεις οι οποίες στην ουσία υποβιβάζουν, υποτιμούν και απαξιώνουν οτιδήποτε συμβαίνει παρόλο που πολλές φορές αυτοί οι ίδιοι που τα λένε παίρνουν μέρος σε πορείες και διαδηλώσεις. Κάπου εδώ βέβαια νομίζω πως είναι και το θέμα. Αυτοί οι οποίοι απαξιώνουν κάθε κίνηση, κάθε επαναστατική ορμή (δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη) και κάθε προσπάθεια αντίδρασης είναι οι ίδιοι που απαξιώνουν το ίδιο το αίσθημα αδικίας που μπορεί να νιώθει ένας εξεγερμένος. Αυτοί χαρακτηρίζονται εύκολα δειλοί, ανίκανοι, μαλθακοί και λιγόψυχοι. Είναι οι ίδιοι, οι οποίοι, όταν παίρνουν μέρος σε τέτοιου είδους κινήσεις ή κατεβαίνουν σε τέτοιου είδους πορείες, δεν πάνε ούτε για να διαδηλώσουν ούτε για να διαμαρτυρηθούν. Κατεβαίνουν απλά για «ελεημοσύνη». Και όταν το σύστημα δεν τους ελεεί, τότε η πορεία γι’ αυτούς ήταν άδικος κόπος. Είναι «ζητιάνοι» της ευκολίας που παρέχουν οι κανόνες «καλής συμπεριφοράς» και η πολιτικώς ορθή στείρα εποχή μας. Με άλλα λόγια είναι φλώροι. Ακόμη και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, οι οποίοι συγκρίνουν τις δικές τους πραγματικά δύσκολες εποχές με τη σημερινή εποχή, απαξιώνουν τους νέους Έλληνες λέγοντας ότι «αυτό που γίνεται δεν είναι επανάσταση. Στην δική μας εποχή τρώγαμε ξύλο από τη χούντα και φοβόμασταν να κυκλοφορήσουμε».
Πάμε όμως να δούμε τι πραγματικά είναι ο ελληνικός λαός και μάλιστα ο νεοέλληνας. Σε γενικές γραμμές η ιδεολογική ανθρωπογεωγραφία, ήδη από τη δεκαετία του 1980, κάλυπτε τρείς τάσεις που ενσαρκώνονταν σε τρία κόμματα. Οι συντηρητικοί πολίτες στήριζαν την ΝΔ, οι κεντρώοι (οι οποίοι ήταν και η πλειοψηφία) το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ σε γενικές γραμμές κάλυπτε ολόκληρη την αριστερά. Σε αυτό βοηθούσαν οι προσωπικότητες των ανθρώπων που ηγούνταν αυτά τα κόμματα (Καραμανλής/Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Φλωράκης). Τα υπόλοιπα κόμματα «φιλοξενούσαν» την αποδοκιμασία ή την δυσαρέσκεια των συντηρητικών, κεντρώων και αριστερών. Ο Συνασπισμός ήταν ένας φορέας, ο οποίος φιλοξενούσε ψηφοφόρους που ένιωθαν μεν κομμουνιστές αλλά έβλεπαν, ότι ο δρόμος προς την Ευρώπη δημιουργεί περισσότερες προοπτικές από τον καταγγελτικό και ευρωπαϊκώς μηδενιστικό λόγο του ΚΚΕ (το οποίο βέβαια ζητάει την ψήφο στις ευρωεκλογές για να συμμετέχει στην Ευρώπη που κατηγορεί). Γενικά ο Συνασπισμός ήταν ένα κόμμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (παραδείγματος χάρη το 1993 με τη Δαμανάκη δεν μπήκε καν στη Βουλή).
Έτσι προχώρησαν οι δεκαετίες του 1980, 1990 και μπήκαμε στη δεκαετία του 2000-2010. Δεξιά σήμαινε ΝΔ, κέντρο ΠΑΣΟΚ και αριστερά ΚΚΕ. Μετά από τη διεφθαρμένη διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και του Βενιζέλου, έρχεται η κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία έκανε την οικονομία σαν τα μούτρα του Αλογοσκούφη. Η αλήθεια είναι ότι ο Καραμανλής δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο την ανικανότητα των βασικών του υπουργών αλλά και το γεγονός… ότι η Ντόρα και γενικά το Μητσοτακέικο του πριόνιζαν την καρέκλα. Ποιος θα ξεχάσει την εσωκομματική φαγωμάρα που ανέδειξε μέσα στη Βουλή ο Δραγασάκης, τότε που οι αριβιστές βουλευτές της ΝΔ απειλούσαν ευθέως να ρίξουν την κυβέρνησή τους. Αυτή η ατμόσφαιρα άρχισε να ανησυχεί τον κόσμο. Ο κόσμος έβλεπε σχεδόν καθαρά, ότι το ΠΑΣΟΚ καιροφυλακτούσε σαν το διεφθαρμένο όρνεο να αρπάξει πάλι την εξουσία και το ΚΚΕ στον κόσμο του. Πέρα από κάποιες μικρές διαδηλώσεις και πορείες ενάντια σε περικοπές και φορολογικές (δήθεν) μεταρρυθμίσεις, δεν είχε δοθεί η αφορμή να δείξει ο κόσμος αυτό που πραγματικά αισθανόταν και σιωπηρά σκεφτόταν. Μέχρι τη στιγμή που το σύστημα των τριών δεκαετιών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ) φάνηκε να ταυτίζεται απόλυτα όταν το κράτος (στο πρόσωπο του Κορκονέα και του Σαραλιώτη) σκοτώνει ένα μέλος του κοινωνικού σώματος. Ένα παιδί, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο (λες και έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε ως λαός τέτοια παιδιά). Εκείνη τη χρονική στιγμή γίνεται αυτό που λέει ο Καμύ στον «Επαναστατημένο Άνθρωπο»: «Το άτομο δεν αποτελεί λοιπόν αυτό μόνο την αξία που πρόκειται να υπερασπίσει. Χρειάζονται, το λιγότερο, όλοι οι άνθρωποι για να τη συνθέσουν. Στην επανάσταση ο άνθρωπος γίνεται ο πλησίον του και απ’ αυτή την άποψη η ανθρώπινη αλληλεγγύη έχει μεταφυσικό χαρακτήρα». Γι’ αυτό και αποκτά καθολικό χαρακτήρα. Παίρνει φωτιά η Αθήνα, γιατί το κράτος επιτέθηκε σε αυτή τη σιωπηρή αξία και ιδέα, που δεν είχε δώσει ποτέ αφορμή για να προκαλέσει την κρατική βία. Και φυσικά αυτό το γεγονός πυροδοτεί μια άνευ προηγουμένου εξέγερση, η οποία φεύγει από κάθε έλεγχο. Οι νεοφιλελεύθεροι τις δεξιάς, όπως ο Μάνος και οι όμοιοί του, πρότειναν μέχρι και να κατέβει ο στρατός στους δρόμους. Αξίζει να σημειωθεί, ότι το 2008 δεν υπήρχε πουθενά ανάλογη κίνηση. Ούτε αγανακτισμένοι (σε Ελλάδα και Ευρώπη), ούτε Occupy movements, ούτε μαζικές συγκεντρώσεις σε πλατείες, ούτε φυσικά η Αραβική Άνοιξη για να μπορεί να δικαιολογήσει μια ρητορική περί αντιγραφής κινηματικών δράσεων. Αυτό το διαισθάνθηκε μόνο η ελληνική νεολαία το 2008. Η ΝΔ, η οποία έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, αφήνει την εξαγριωμένη νεολαία να καταστρέφει, χωρίς να κάνει τίποτα από φόβο μην υπάρξει κι άλλο θύμα. Το ΠΑΣΟΚ πάλι και ο Γιωργάκης ανάβει κεριά δήθεν στη μνήμη του παιδιού παραμονεύοντας να πάρει την εξουσία. Την υποκρισία και την επιθετικότητα του κράτους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ η κοινωνία την περίμενε και γι’ αυτό δεν έκανε πίσω.
Και εδώ περνάμε στο καίριο σημείο της επαναστατικότητας, η οποία ήταν παραδοσιακά στη ρητορική της Αριστεράς και ειδικά του ΚΚΕ. Βγαίνει η Παπαρήγα μετά την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών και δηλώνει: «Καλούμε από αυτή τη θέση την ηγεσία του Σύριζα να σταματήσει να χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων, δεν λέμε ότι ταυτίζεται με αυτούς αλλά ωστόσο πιστεύουμε ότι τους χαϊδεύει τα αυτιά βλέποντας μπροστά του την κάλπη, ψήφους, καρέκλα, μαξιλάρια δεν ξέρω τι. Να σταματήσει» και αμέσως μετά βγαίνει ο Καρατζαφέρης και προσθέτει σε αυτά τα λόγια της Παπαρήγα λέγοντας «υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που δείχνουν σοβαρότητα (σ.σ το ΚΚΕ) και υπάρχουν και δυνάμεις (σ.σ Σύριζα), οι οποίες χαϊδεύουν αυτιά όπως άκουσα να λέγεται». Αυτή είναι η πρώτη φορά που το ΚΚΕ ανοιχτά πια «πετάει» το λαό στον Σύριζα. Ο Σύριζα για το σύστημα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΛΑ.Ο.Σ είναι ο τέλειος αποδιοπομπαίος τράγος. Αυτή η επίθεση στο Σύριζα κάνει καλό και στη δεξιά και στο κέντρο και στο ΚΚΕ. Στις επόμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ γίνεται κυβέρνηση με το «λεφτά υπάρχουν», η ΝΔ σώζει κάπως τα ποσοστά της (33,47%), το ΚΚΕ παραμένει τρίτο κόμμα χάνοντας όμως μία έδρα και «ευλογεί» το ΛΑ.Ο.Σ που από πέμπτο κόμμα οριακά στη βουλή (3.6% στις προηγούμενες εκλογές), γίνεται ρυθμιστής με ποσοστό 5,63%. Ο Σύριζα και ο «πεταμένος» λαός πέφτουν στο 4.6 %.
Η επαναστατικότητα του κόσμου όμως δεν κάμπτεται. Η κοινωνία μετά το Καστελόριζο είναι στους δρόμους και διαδηλώνει σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας. Δεν είναι ούτε αναρχικοί, ούτε φρικιά, ούτε όλα τα κλισέ που ακούγαμε τόσες δεκαετίες. Είναι όλος ο λαός. Το σύστημα είναι σε κρίση υπαρξιακή και το ίδιο η ηγεσία του ΚΚΕ, που κάνει σπασμωδικές κινήσεις. Ο λαός στο Σύνταγμα, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ στην Ομόνοια. Θεωρεί τους αγανακτισμένους, τις συλλογικότητες και τον εξεγερμένο κόσμο ξένο ως προς τις αρχές της επανάστασης και τις συνθήκες άγουρες. Ενώ δηλαδή έπεφταν napalm στα κεφάλια του λαού, η ηγεσία του ΚΚΕ διάβαζε Βάρναλη και Ρίτσο, ενώ στα διαλύματα κάνοντας μαρξιστικό κήρυγμα έκανε σφοδρή επίθεση στο Σύριζα. Τότε είναι που κορυφώνεται η υποκρισία της ηγεσίας του ΚΚΕ. Την άνοιξη του 2010 το υποκατάστημε της Marfin φλέγεται. Οι υπαίτιοι για τους νεκρούς ανθρώπους στη Marfin δεν συλλαμβάνονται, αφήνοντας ακόμη μια εγκληματική πράξη για να τη χρεώσουν στο Σύριζα. Όπως και έγινε. Όλα τα κόμματα κατηγορούν εμμέσως τον Σύριζα για τους νεκρούς της Marfin, παρόλο που από πολλούς θεωρείται προβοκάτσια.
Ο κόσμος όμως (για ακόμη μια φορά) βλέπει, πως τα κόμματα που ήταν στο προσκήνιο τόσες δεκαετίας και το καθένα φέρει την ανάλογη ευθύνη, να κατηγορούν ένα μικρό και μέχρι πριν ασήμαντο κόμμα. Από εκείνη τη στιγμή ο κόσμος διαμορφώνει τον Σύριζα. Το ΚΚΕ (ως φυσικός φορέας της επαναστατικότητας) αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων και για δεύτερη φορά «πετάει» την κοινωνία στο Σύριζα. Αυτή η ανικανότητα θα φέρει τους φασίστες στη Βουλή και το ΚΚΕ θα αρχίσει να ξυπνάει, όταν ο Κασιδιάρης θα επιτεθεί στη Λιάνα Κανέλλη. Εκεί θα σκεφτεί, ότι η ανικανότητά του να ηγηθεί το επαναστατικό πνεύμα της αντίδρασης οδήγησε τον κόσμο να φτιάξει το δικό φορέα. Δεν ήταν ο Σύριζα εκείνη την εποχή που ενέπνευσε τον κόσμο, αλλά ο κόσμος τον Σύριζα. Ο κόσμος είδε ότι δεν χρειάζεται μεγάλους ηγέτες και φορείς αερολογιών αλλά δράση. Έτσι ο λαός έφτιαξε το δικό κόμμα.
Ο θάνατος του Παύλου Φύσσα ήταν η μοναδική στιγμή που φάνηκε εντελώς ξεκάθαρα ο σχεδιασμός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και η κατάλληλη ευκαιρία να εξιλεωθεί το ΚΚΕ. Έτσι ξύπνησαν και ξεχύθηκαν τα πρωτοκλασάτα μέλη του κόμματος του Περισσού εναντίον του φασισμού και των νεοναζί. Πάντα όμως εναντίον του Σύριζα και όχι των πρωτεργατών που έβαλαν τους φασίστες στη βουλή. Ένα μήνα μετά, το μαύρο στην ΕΡΤ μαζεύει πάλι τον κόσμο, τον ανασυντάσσει και συνεχίζει την εξέγερση.Πάλι το ΚΚΕ προσπαθεί να κερδίσει κάτι. Είναι όμως και πάλι ο παρείσακτος της επανάστασης. Ο κόσμος αναγνωρίζει μόνο τον Σύριζα ως τον επίσημο φορέα που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους της ΕΡΤ και τον μόνο που νοιάζεται για να ανοίξει ξανά αυτός ο δημόσιος οργανισμός. Ο κόσμος είχε γυρίσει την πλάτη σε όλους τους άλλους.
Ο Στουρνάρας επιτίθεται στην οικονομία της πατρίδας του με την θρυλική έκφραση (ένα μήνα πριν τις εκλογές) ότι θα υπάρξει έλλειψη ρευστότητας. Στις εκλογές του 2015 όλο το σύστημα (ευρωπαίοι, ΜΜΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ) λύσσαξε να κραυγάζει ενάντια σε καθετί που έλεγε ο Σύριζα. Μια πολεμική που ο κόσμος την θεώρησε ευθεία επίθεση προς το πρόσωπό του. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι ο λαός συνεχίζει να είναι στους δρόμους. Ο Σύριζα κερδίζει τις εκλογές και καλεί το λαό να συνεχίσει να παλεύει, διότι τίποτα δεν έχει κριθεί. Προσπαθεί να βρει συμμαχίες με αριστερές δυνάμεις αλλά βρίσκει τοίχο και τελικά μένει με τον Καμμένο στο χέρι. Ο λαός παρακολουθεί αποσβολωμένος τις εξελίξεις και όλο το σύμπαν εναντίον του. Ο επαναστατημένος Έλληνας δεν σταματά. Προστατεύει τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη, γνωρίζοντας ότι τα όρνεα του εσωτερικού έχουν συμμαχήσει με τα όρνεα του εξωτερικού. Πηγαίνει ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης στην Ευρώπη και τα εξωτερικά όρνεα τους απειλούν στα ίσια, αλλά δεν πτοούνται. Ο Τσίπρας και ο λαός έχουν μπροστά τους ένα ολόκληρο σύστημα, που απειλεί να τους ισοπεδώσει. Κλείνουν τα κοράκια του Ντράγκι τη ρευστότητα και τις τράπεζες και επιβάλουν capital control, για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Όμως ο κόσμος δεν υπέκυψε. Έβλεπε τώρα πια τα πράγματα πολύ καθαρά.
Γυρνώντας ο Τσίπρας από τη γνωστή μαραθώνια σύσκεψη στην Ελλάδα, που για δεκαεπτά ώρες των απειλούσαν θεοί και δαίμονες, δεν πήγε ούτε στον Ψυχάρη ούτε στον Μπόμπολα ούτε στο Μαρινάκη ούτε στον Αλαφούζο. Πήγε στο λαό και ζήτησε δημοψήφισμα και ο λαός εκείνη τη στιγμή δείχνει να κορυφώνει την επαναστατικότητά του. Όλη η σαπίλα του συστήματος να τρομοκρατεί τον κόσμο. Ξύπνησαν όποιο σκελετό είχαν και βγήκε να μιλήσει. Κλειστές τράπεζες… οι ευρωπαίοι να απειλούν άμεσα τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, το λαό και το ΚΚΕ κατεβάζει δικό του τρίτο ψηφοδέλτιο στο δημοψήφισμα, κάνοντας ακόμη μια φορά ό,τι ήταν δυνατόν για να κάμψει το ηθικό και την επαναστατικότητα ενός λαού, που συνέχιζε τον αγώνα.
Και έτσι κορυφώνεται αυτό που ο λαός είχε ως διαίσθηση το 2008 και το 2015 μετουσιώνεται σε πράξη. Εκείνο το διάστημα κάτι παλικαράδες (ΛΑΕ και άλλες συνιστώσες) πουλούσαν νταϊλίκι, γιατί θέλησαν να πάρουν τη ρεβάνς στο όνομα του λαού. Πουλούσαν τσαμπουκάδες όμοιους με του ΚΚΕ λες και οι Έλληνες είναι μόνοι τους στον κόσμο (η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από μας παρασυρθήκαμε). Αυτοί βέβαια κοιτούσαν να κάνουν καριέρα στο όνομα του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, έχοντας στόχο να εκμηδενίσουν τον αγώνα του λαού με τσαμπουκάδες και νταϊλίκια. Ο Τσίπρας όμως και οι άλλοι ψύχραιμοι αποφάσισαν να υποστούν την κριτική (και από το ΚΚΕ το οποίο δεν έμαθε τίποτα από την κρίση), ότι έκαναν το ΟΧΙ… ΝΑΙ ώστε η νίκη του λαού αργότερα να έχει νόημα και διάρκεια.
Μετά το δημοψήφισμα του Σεπτέμβρη, ο λαός θα προστατέψει το δημιούργημά του και θα κάνει τον Σύριζα πάλι κυβέρνηση. Κάνοντας τώρα πια υπομονή, ώστε να δει τους καρπούς της δεκάχρονης επανάστασής του να πιάνουν τόπο. Τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης νόμιζε κανείς ότι ο Σύριζα έφταιγε για όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Ήταν μια κυβέρνηση και απέναντί της είχε μια συνεχή εχθρική αντιπολίτευση. Όλοι ήταν εναντίον του Σύριζα. Όλοι μα όλοι είναι εναντίον του λαού. Τα τελευταία γεγονότα δείχνουν τον πραγματικό εχθρό του λαού. Όλα τα κόμματα λύσσαξαν πάλι με τα μέτρα ελάφρυνσης του λαού που εξήγγειλε ο Τσίπρας. Το ΚΚΕ μάλιστα έδειξε, ότι δεν είναι πια εκπρόσωπος του λαού αλλά είναι φάντασμα του εαυτού του, που ζει απομονωμένο στον Περισσό. Δεν ψήφισε ούτε ένα από τα μέτρα υπέρ του λαού. Έτσι για τα μάτια του κόσμου. Οι υπόλοιποι, οι διεφθαρμένοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τα υπερψήφισαν με βαριά καρδιά.
Ο Έλληνας είναι ένας επαναστατημένος άνθρωπος και ο Ελληνικός λαόςείναι ένας από τους πιο επαναστατικούς λαούς στον κόσμο. Τον πέταξαν στο Σύριζα και μετά τον έβριζαν και τον λοιδορούσαν, γιατί δεν περίμεναν αυτό το μικρό άπειρο κόμμα να ανταποκριθεί και να αναλάβει την ευθύνη, που όλοι οι άλλοι ήταν ανίκανοι να αναλάβουν. Ο κόσμος στις συγκεντρώσεις του Σύριζα δεν βλέπει τον λυτρωτή αλλά τον δικό του άνθρωπο. Αυτόν που δεν τον πούλησε. Αυτόν που δεν τον αντάλλαξε με κανένα Αλαφούζο, Ψυχάρη, Μαρινάκη, Μπόμπολα. Ο Σύριζα είναι δημιούργημα του λαού. Δημιούργημα του επαναστατημένου λαού και της ανάγκης… αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς.
ΥΓ. Συγνώμη για το μεγάλο άρθρο και για τις γενικεύσεις αλλά σε αυτό το σημείο πιστεύω ότι η ανάλυση των λεπτομερειών θα αδικούσε την καθολικότητα της αλήθεια που όλοι μας βιώσαμε.
