iloveithaki.gr / may 24th 2019
επισημάνσεις / σχόλια / κακίες:
-
σήμερα η αριστερά και ο δημοκρατικός κόσμος θα στείλουν ένα μεγάλο μήνυμα από την πλατεία συντάγματος. ένα μήνυμα συσπείρωσης και αγώνα για την ελλάδα των πολλών. για την ελλάδα της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής και της δίκαιης ανάπτυξης. για την ελλάδα που θα ανοίξει τους δρόμους του μέλλοντος, αφήνοντας πίσω τη διαφθορά, τη διαπλοκή, την εξάρτηση από τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, τις παθογένειες του παλιού πολιτικού συστήματος.
- αν οι κατσαπλιάδες νεοκομμουνιστές (συριζα) παραδώσουν «καμένη γη», τότε δεν θα μπορέσει (ο κυριάκος) να δώσει «τα λίγα και καλά» και μάλλον θα χρειαστεί να πάει σε νέο μνημόνιο
- η περιγραφή της άκρας δεξιάς απλά ως δεξιού λαϊκισμού, αποκρύπτει ότι ταυτίζεται με συγκεκριμένες ιδέες και πολιτικές: τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον αυταρχισμό, τη μισαλλοδοξία και τον συντηρητισμό
επιλογή πραγματικών ειδήσεων:
ο συριζα είναι δημιούργημα της ανάγκης του λαού μας
ο έλληνας είναι ένας επαναστατημένος άνθρωπος και ο ελληνικός λαός είναι ένας από τους πιο επαναστατικούς λαούς στον κόσμο. Τον πέταξαν στο Σύριζα και μετά τον έβριζαν και τον λοιδορούσαν, γιατί δεν περίμεναν αυτό το μικρό άπειρο κόμμα να ανταποκριθεί και να αναλάβει την ευθύνη, που όλοι οι άλλοι ήταν ανίκανοι να αναλάβουν. Ο κόσμος στις συγκεντρώσεις του Σύριζα δεν βλέπει τον λυτρωτή αλλά τον δικό του άνθρωπο. Αυτόν που δεν τον πούλησε. Αυτόν που δεν τον αντάλλαξε με κανένα Αλαφούζο, Ψυχάρη, Μαρινάκη, Μπόμπολα. Ο Σύριζα είναι δημιούργημα του λαού. Δημιούργημα του επαναστατημένου λαού και της ανάγκης… αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς.
γιατί θα ψηφίσω “συριζα, προοδευτική συμμαχία”
ακούω κάποιους πολύ, μα πάρα πολύ αριστερούς (;) να εύχονται «να συντριβεί ο προδότης Τσίπρας» κι εγώ σκιάζομαι. Δεν έχω την γενναιότητα και το επαναστατικό τους ανάστημα. Είμαι μια τιποτένια που ασχολείται με δευτερεύοντα ζητήματα. Σκέφτομαι για παράδειγμα τους ανασφάλιστους που τώρα έχουν δωρεάν πρόσβαση στη δημόσια υγεία τι θ’ απογίνουν με υπουργό τον Άδωνι και με λούζει κρύος ιδρώτας. Φαντάζομαι τον Βορίδη υπουργό μεταναστευτικής πολιτικής και ανατριχιάζω. Παρακολουθώ τα θολωμένα από την στέρηση της κουτάλας βλέμματα των «νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας», αντιλαλούν στ’ αυτιά μου οι κραυγές μίσους και οι ρεβανσιστικές απειλές τους και θέλω να το βάλω στα πόδια. Αντίθετα εκείνοι οι πολύ, μα πάρα πολύ αριστεροί (;) δεν τρομάζουν από τέτοια μικροπράγματα. “Τι Παπάγος τι Πλαστήρας” σου λένε. Ή αλλιώς «τι Μητσοτάκης τι Τσίπρας». Κάποιοι μάλιστα πάνε ένα βήμα παραπέρα και απαντάνε θαρρετά “καλύτερα Μητσοτάκης για να διαλυθούν οι αυταπάτες”. Εγώ δυστυχώς δεν διαθέτω το σθένος τους. Ανατριχιάζω στην ιδέα της επιστροφής της δεξιάς, και ειδικότερα ΑΥΤΗΣ της Δεξιάς. Τρέμω στη σκέψη να με κυβερνήσει ο Μαρινάκης. Το είπα εξ’ αρχής: είμαι δειλή. Θα μου πεις μα καλά, σε ικανοποιεί αυτό που ζεις ως «πρώτη φορά αριστερά»; Κι εγώ θα σου πω να μην παίζεις με τον πόνο μου γιατί μόνο εγώ ξέρω τι ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα έχω περάσει και τι καντήλες κατεβάσει τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Μετά ωστόσο την ήττα του καλοκαιριού του ’15 η απόγνωσή μου δεν έχει πλέον να κάνει με τα δεδομένα φάουλ του Σύριζα όσο μ’ αυτά που αντικρίζω κάθε που στρέφω το βλέμμα μου εκεί όπου φύση και θέση ανήκω, δηλαδή αριστερότερα. Κι εκεί, το μόνο που διακρίνω είναι στείρα οργή, άπειρους «πσόφους», κούφια συνθηματολογία και σκορποχώρι. Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Ούτε ένα τόσο δα βηματάκι από τότε. Α ναι, να μην ξεχάσω και το τιμημένο (Κάπα Κάπα Ε, το κόμμα σου λαέ), βλοσυρό θεματοφύλακα των ιερών κειμένων και τσακωμένο εδώ και δεκαετίες ακόμα και με τη σκιά του, που φυλάει ζηλότυπα τα κλειδιά του σοσιαλιστικού παράδεισου για την Δευτέρα Παρουσία. Εκεί κι αν έχει σταματήσει ο χρόνος… Τέτοια ξεραϊλα αριστερής πολιτικής ούτε στην έρημο Σαχάρα. Κι έτσι φτάνουμε στο δια ταύτα. Αν υπήρχε που λες αριστερός ενωτικός πόλος με μετωπική αντίληψη συμμαχιών και εναλλακτικό ριζοσπαστικό σχέδιο, γειωμένο στην κοινωνική πραγματικότητα, εννοείται ότι θα τον στήριζα όσο μειοψηφικός κι αν ήταν, μη λέμε τα αυτονόητα. Όσο όμως κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται ούτε στον μακρινό ορίζοντα και μέχρι (ελπίζω) κάποια στιγμή να προκύψει, προτιμώ στο μεταξύ μια έστω λάιτ σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση από μια ρεβανσιστική και χυδαία ακροδεξιά. Πες το και ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ελλείψει ορατής εναλλακτικής, προφανώς και είναι προτιμότερη για τους πολλούς μια έντιμη ρεφορμιστική διαχείριση παρά μια κυβέρνηση πατενταρισμένων λαμόγιων και ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού. Γι αυτό και θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Θα ψηφίσω γιατί από τη στιγμή που ξέσφιξε λιγάκι η θηλειά των μνημονίων τα δείγματα οικονομικής πολιτικής είναι σαφώς μεροληπτικά υπέρ των ασθενέστερων.Θα ψηφίσω για την στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων, για την περίθαλψη των ανασφάλιστων, για την ανακούφιση χαμηλόμισθων κι ανέργων. Θα ψηφίσω κόντρα στην ακροδεξιά μαυρίλα, εγχώρια και ευρωπαϊκή. Και θα ψηφίσω επίσης για λογαριασμό όλων εκείνων των απογοητευμένων συμπολιτών που υπό την επήρεια της πικρίας τους σκέφτονται να εκδικηθούν εκλογικά πυροβολώντας τα ίδια τους τα πόδια. Και που ελπίζω τελικά να μην το κάνουν.
η αριστεία και η ελιτ της νδ
όταν, ο μητσοτάκης και η νδ μιλάνε για την «αριστεία» μιλάνε στην πραγματικότητα για τον κοινωνικό τους περίγυρο, για την σκληρή κάστα εξουσίας που αντιπροσωπεύουν, μιλάνε για την ελίτ. Όπως όταν μιλάν για τη «μεσαία τάξη» δεν αναφέρονται στον επιχειρηματία της μικρής και μεσαίας επιχείρησης που τον έβαζαν στη φυλακή αν χρωστούσε πάνω από 5.000 ευρώ στο δημόσιο, δεν αναφέρονται στον επιχειρηματία που τον έπνιγαν τα χρέη λόγω της κρίσης και σε αυτόν που του χρωστούσε το κράτος. Γιατί την φυλάκιση για χρέη 5.000 ευρώ την κατήργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τα χρέη τα ρυθμίζει με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό και με τις 120 δόσεις η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τα ληξιπρόθεσμα χρέη του κράτους προς ιδιώτες τα μειώνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο κύριος Μητσοτάκης και η ΝΔ μιλάνε για την μεσαία τάξη και εννοούν το 10% των πλουσιότερων Ελλήνων που πληρώνουν το 90% των φόρων, όπως μας “κατήγγειλε” η Καθημερινή. Μέσα από τα μάτια αυτού του 10% βλέπει την παιδεία, την οικονομία, την κοινωνία την ίδια. Και για αυτό μπερδεύει την αριστεία με την ελίτ. Επειδή θεωρεί πως άριστοι μπορούν να είναι μόνο όσοι ανήκουν στην ελίτ της εξουσίας και του πλούτου. Και οι υπόλοιποι είναι απλώς ένα αναγκαίο φόντο. Ή κάποιοι αναγκαίοι ψυκτικοί.
η κάστα των προνομιούχων γραφειοκρατών της εε η αιτία
οι ευρωπαίοι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η ισοτιμία των κρατών-μελών είναι επίπλαστη και η ηγεμονική θέση της Γερμανίας στην Ε.Ε. είναι αδιαμφισβήτητη. Βλέπουν ότι έχει συγκεντρωθεί υπερβολικά μεγάλη εξουσία σε μια κάστα προνομιούχων γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες, ότι το Ευρωκοινοβούλιο έχει δευτερεύοντα ρόλο έναντι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι καθοριστικής σημασίας όργανα, όπως το Eurogroup, είναι άτυπα. Αντιμετωπίζουν την Ε.Ε. ως έναν μηχανισμό που ευθυγραμμίζει τις κοινωνίες με τις επιταγές των επιχειρηματικών συμφερόντων και των τεχνοκρατικών ελίτ. Γι’ αυτό αυξάνονται οι ευρωσκεπτικιστές και όσοι βλέπουν ως λύση, πλέον, την επιστροφή στο εθνικό κράτος. Κοντολογίς, υπάρχει μια διάχυτη τάση αποδοκιμασίας της Ε.Ε., την οποία επιδέξια καλλιεργεί και εκμεταλλεύεται η Ακρα Δεξιά. Η απειλή της Ακρας Δεξιάς στην Ευρώπη δεν είναι προεκλογικό «τέχνασμα». Η άνοδός της συνιστά πραγματικό κίνδυνο για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και το κράτος δικαίου σε κάθε χώρα, αλλά και στην Ευρώπη συνολικά. Οσο καθυστερούμε να το συνειδητοποιήσουμε τόσο το χειρότερο για το μέλλον μας. Τότε το σοκ θα αποτελεί τη νέα κανονικότητα.
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1730″]
