Ορέστης ΜεταξάςΠριν δέκα χρόνια θα ήταν ο λάθος άνθρωπος στη σωστή εποχή. Αυτά που μας ξεφουρνίζει καθημερινά, τις σκέψεις του για το εθνικό σύστημα υγείας και την σύμπραξη του ιδιωτικού με τον δημόσιο τομέα, τα δώρα Χριστουγέννων που είναι επιδόματα και όχι μισθός δεδομένος και μόνιμος, τις επτά μέρες λειτουργίας των επιχειρήσεων, με τη σύμφωνη βεβαίως γνώμη των εργαζομένων, που θα έχουν και καλύτερες αμοιβές, ήταν αρκετά δημοφιλή πριν δέκα – δεκαπέντε χρόνια. Τότε που μιά «κραταιά» μεσαία τάξη, θεωρούσε ότι δεν είχε και πολλά να φοβηθεί και επιθυμούσε: «Να γίνουμε επιτέλους Ευρώπη.»
Όμως, η χρεοκοπία της Ελλάδας και η παγκόσμια οικονομική κρίση, απομυθοποίησε την φαντασίωση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, δημιούργησε ανθρώπινα συντρίμμια, απελπισμένους ανθρώπους, ξέσπασε και πάνω στη μεσαία τάξη και τις ονειρώξεις της. Η νεοφιλελεύθερη παράσταση κατέρρευσε και μαζί τα μεγαλειώδη όνειρα ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού.
Θέριεψε η ακροδεξιά, σαν μιά εύκολη αντίδραση φτωχών αμόρφωτων στρωμάτων στην κοινωνική τους περιθωριοποίηση. Και βέβαια αυτός ο κόσμος της ακροδεξιάς απελπισίας, θα είναι το πρώτο θύμα του νεοφιλελευθερισμού και των εκφραστών του. Είναι η εγγύηση για τη φτώχεια τους.
Σήμερα μετά την δεκαετή κρίση, η κοινωνία αισθάνεται μιά τεράστια κόπωση.
Ο νεοφιλελευθερισμός γεννά αποστροφή. Τα ωραία λόγια της κοινωνικής συναίνεσης, για συμφωνία μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, με σκοπό την ευημερία και την ευτυχία όλων, ακούγονται: «Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις χειρότερα.» Μέσα απ’την συμφωνία του ιδιωτικού με τον δημόσιο τομέα στα θέματα της υγείας, ξεπροβάλουν οι σκελετοί του «Ερρίκος Ντυνάν», της ΝOVARTIS, του ΚΕΕΛΠΝΟ, του Φρουζή, του Μανιαδάκη, του Λοβέρδου, του Σαλμά και όλων αυτών που έπαιζαν το παιχνίδι της υγείας σε βάρος μας.
Ακούγοντας τα λόγια του Κυριάκου Μητσοτάκη γιά σύμπραξη του ιδιωτικού με τον δημόσιο τομέα, οι συνειρμοί με τις μίζες, τα golden boys, τις offshore εταιρίες είναι αναπόφευκτοι στο μυαλό του μέσου Έλληνα, που πιστεύει ότι πάνε πάλι να βάλουν χέρι στον δημόσιο πλούτο, τον πλούτο μας.
Η κοινωνία έχει κουραστεί. Ο κόσμος θέλει να νοιώσει σιγουριά ότι τα χειρότερα είναι πίσω μας κι ότι με σταθερά βήματα άλλοι πιο γρήγορα, άλλοι πιό αργά ξεφεύγουν από το οικονομικό τέλμα και την αβεβαιότητα της τελευταίας δεκαετίας. Οι φαντασιώσεις του Στέφανου Μάνου, καταρρέουν παγκοσμίως. Η ανισότητα μεταξύ φτωχών και πλούσιων συνεχώς διευρύνεται. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δηλώσει: «Δεν τρέφω αυταπάτες γιά μιά κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση…»
Όταν κάνεις αυτό το σχόλιο όντας απ` την μεριά των ισχυρών, δικαιολογείς καταρχήν την ανισότητα που υπάρχει: «Οφείλεται στην ανθρώπινη φύση». Άρα δεν είναι μαχητή. Είναι η θέση ενός βολεμένου ανθρώπου με ελάχιστες ευαισθησίες για τον πολύ κόσμο που υπέφερε και υποφέρει.
Αν η δημόσια υγεία υποχωρήσει κάτι που θα είναι σε βάρος των φτωχών ανθρώπων και γιγαντωθεί η ιδιωτική, μπορεί για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το κόμμα του να οφείλεται στην ανθρώπινη φύση, εμείς όμως γνωρίζουμε ποιός θα είναι η αιτία γι’ αυτό. Αν η λειτουργία των επιχειρήσεων γίνει ακόμα πιο ταξική υπέρ των εργοδοτών και σε βάρος των εργαζομενων, για τη ΝΔ θα είναι απολύτως φυσιολογικό. Πόσο φυσιολογικό είναι όμως είναι για τον εργαζόμενο;
Οι φτωχοί άνθρωποι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους συν αυτώ. Έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα. Το πολύ-πολύ όταν θα παραδώσουν και πάλι μιά χώρα ρημαγμένη και λεηλατημένη, να μας πουν ότι φταίει η ανθρώπινη φύση!
