του Νίκου Μωραΐτη
«Κάντε τις εθνικές εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές», έγραφα και ξανάγραφα εδώ και μήνες. «Οι ευρωεκλογές είναι η απόλυτη ευκαιρία τιμωρίας της εκάστοτε κυβέρνησης. Μην επιτρέψετε μία τιμωρητική ψήφο, διότι όταν η ΝΔ κερδίσει με μεγάλη διαφορά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μετατραπεί εν μία νυκτί από ζαβό σε εν αναμονή πρωθυπουργό στα μάτια του κόσμου», φώναζα εδώ, στο altsantiri.gr. Μπράβο σας, λοιπόν, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ! Πετύχατε να κάνετε τον Μητσοτάκη επόμενο πρωθυπουργό!
Από εκεί και πέρα, στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι όλα καλώς καμωμένα. Διότι αυτό το αποτέλεσμα μας θυμίζει ποιος είναι ο ελληνικός λαός – πάντα κατά πλειοψηφία: Μικρολαμόγια, να κλέψουν στο ζύγι, να κλέψουν μερικά εκατοστά στο οικόπεδο, να φοροδιαφύγουν, να κοροϊδέψουν το δημόσιο, την πολεοδομία, τον διπλανό τους. Μη μου μιλάτε για τις εξαιρέσεις. Εδώ μιλάμε για εκλογές – άρα για πλειοψηφία, επαβαλαμβάνω. Μικρολαμόγια που θα επιλέξουν για ηγέτη το μεγάλο λαμόγιο. Και το μεγάλο λαμόγιο έρχεται. Είναι ο αρχηγός με τα 18 σπίτια, με το απλήρωτο δάνειο, με τις offshore, ο γόνος της πιο πλούσιας κρατικοδίαιτης πολιτικής οικογένειας του τόπου.
Εσύ φταις Αλέξη. Που κυβέρνησες 4,5 χρόνια χωρίς να βάλεις το χέρι στο μέλι. Που πήρες μία χώρα χρεοκοπημένη και την έβγαλες από τα μνημόνια,αντί να στήσεις το τσιμπούσι σου, να φας, να φας και να ξαναφάς, να κάνεις γερή μπάζα για τα επόμενα χρόνια. Πόσο βλάκας είσαι, Αλέξη; Πώς θέλεις να σε θαυμάσει η πλειοψηφία των μικροκλεφτών όταν κυβερνάς επί 4,5 χρόνια και δε φροντίζεις να πάρεις καμιά μίζα, να εξασφαλίσεις κι εσύ την οικογένειά σου για τα επόμενα 100 χρόνια σαν τους Μητσοτάκηδες; Είσαι πρότυπο εσύ; Χα!
Νόμιζα ειλικρινά ότι αυτή η νοοτροπία είχε τελειώσει με τη χρεοκοπια της χώρας, ότι είχαμε μάθει όλοι από τα λάθη μας. Με τίποτα! Επιστροφή στη Νέα Δημοκρατία σημαίνει επιστροφή στο κόμμα που χρεοκόπησε τη χώρα, στο κόμμα των offshore, των σκανδάλων, των μιζών, των υπόδικων – όλοι αυτοί, Αλέξη μου, χαίρουν του σεβασμού της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, διότι τα κατάφεραν. Έγιναν τα μεγάλα λαμόγια που κι αυτός θα ήθελε να είναι.
Πού πας, κακομοίρη, να τα βάλεις με τα τάνκερ με θητεία πέντε ημερών σε κότερο, που δεν είναι και δικό σου; Τι εικόνα δίνεις σε μία κοινωνία που θέλει να την πατάνε κάτω ολιγάρχες για να πει «ευχαριστώ»;
Τι κάθησες, καημένε, να λύσεις το μακεδονικό σε μία χώρα που επανεκλέγει μόνο αυτούς που βάζουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί; Τι προσπαθείς να εξηγήσεις ότι πήραμε πίσω τον Μεγαλάξανδρο σε έναν κόσμο που ψηφίζει Άδωνη και Βελόπουλο; Ποιο όνομα, καημένε; Δεν πα’ να τους λέγαν όλοι «Macedonia», εμείς, μόνοι στον κόσμο, τους λέμε Σκόπια και γουστάρουμε, τι μας το χαλάς; Τι μας βγάζεις το κεφάλι από την άμμο; Μαύρο, προδόταρε. Μαύρο, που με ξυπνάς.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάς αξίζει, Αλέξη. Και ως προβολή του επιτυχημένου λαμόγιου στον καθρέφτη μας αλλά και ως πολιτική. Είναι ειλικρινής ή μαρτυριάρης – πάντως δεν την κρύβει την πολιτική του: Όλα σε ιδιώτες, όχι δώρα, κανένα επίδομα, η ισότητα είναι κόντρα στη φύση, Αλέξη, ή θα τους φας ή θα σε φάνε στην κοινωνία αυτή. Καθαρά πράγματα.
Κι όταν η Ελλάδα θα ξαναγεμίσει άστεγους, κι όταν θα ξαναψηφιστεί ο υποκατώτατος μισθός, κι όταν θα πληρώνουν οι πολίτες για τα νοσήλιά τους έναν σκασμό λεφτά, κι όταν οι συνταξιούχοι θα ξανατρώνε από τα σκουπίδια, εγώ, Αλέξη, θα είμαι με τον Μητσοτάκη, όχι με αυτούς. Γιατί αυτοί τον διάλεξαν, γιατί αυτός τους αξίζει.
Αυτό εδώ είναι το τελευταίο μου πολιτικό κείμενο και θα σιωπήσω για κάποιο καιρό. Δεν αξίζει ο κόπος, δεν αξίζει να πληρώνεις προσωπικό κόστος για να σταθείς δίπλα σε μία κοινωνία η οποία δεν υπάρχει τελικά παρά μόνο στο κεφάλι σου. Όλοι λύκοι. Κι εγώ λύκος θα ‘μαι λοιπόν απέναντι στα πρόβατα. Μπορώ; Θα δοκιμάσω. Δεν αξίζει, Αλέξη, κάτι παραπάνω.
