Αποσβολωμένη και απογοητευμένη έχουν αφήσει τη μεγαλύτερη μερίδα του λαού οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, μπροστά στη δύνη μιας πραγματικότητας, που φαντάζει τόσο αδυσώπητη και που έχει τη δύναμη να σε καταπιεί και να σε εξοντώσει. Αυτό ήταν το ξεκάθαρο μήνυμα των εκλογών της 26ης Μαΐου: το βαθιά ριζωμένο σύστημα της ολιγαρχίας, του νεοφιλελευθερισμού και της διαφθοράς επικρατεί ενάντια ενός ιδεολογικού μεν, αλλά αφενός ρομαντικού, επαναστατικού τρόπου διαχείρισης της δύναμης του εχθρού. Το μήνυμα των εκλογών όμως, για όσους θέλουν να δουν πέρα από αριθμούς και πολιτικές αναλύσεις που λίγο βοηθάνε στην παρούσα στιγμή, δεν είναι η υπεροχή του Κυριάκου Μητσοτάκη ή του Βαγγέλη Μαρινάκη ενάντια στον Αλέξη Τσίπρα. Είναι η αδυναμία της ριζοσπαστικής αριστεράς να εμπνεύσει το επαναστατικό πρόταγμα στο λαό, στο όνομα του οποίου αγωνίζεται και παλεύει. Η ‘σφαλιάρα’ που έφαγε η προοδευτική αριστερά, δεν πρέπει παρά να λειτουργήσει ως κώδωνας κινδύνου, ως ευκαιρία αναστοχασμού και ριζοσπαστικής ανασυγκρότησης, λέγοντας ίσα λόγια στο λαό και όχι ταΐζοντάς τον θεωρία, η οποία καμία αλλαγή δεν επιφέρει στην καθημερινότητά του.
Με ηττοπάθεια, μετριοπάθεια, αυτολύπηση και μετριότητα δεν κερδίζεις εκλογές. Όταν έχεις απέναντι σου ένα καλά εκπαιδευμένο σύστημα το πολεμάς… δεν το χλευάζεις, δεν το υποτιμάς. Όταν έχεις τόσα όπλα και τόσες αποκαλύψεις εις βάρος του εχθρού σου και δεν σου επιτρέπει ο καθωσπρεπισμός και η πολιτική ορθότητα να τα χρησιμοποιήσεις, τότε η καλά εκπαιδευμένη δεξιά θα σε φάει στη γωνία. Όταν η αποφασιστικότητα δίνει τη θέση της στο χλιαρό λόγο, δείχνει δισταγμό και αδυναμία. Το κόμμα πρέπει να είναι και να φαίνεται αποφασισμένο, εμπνέοντας την ελπίδα της ριζικής αποκατάστασης της δημοκρατίας.
Ο Σύριζα έχασε τις εκλογές, γιατί καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ήταν πάντα σε άμυνα, ενώ το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ προστάτεψαν πολύ καλά τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το ΚΚΕ έπεσε και αυτό με τη σειρά του στην παγίδα του συστήματος, που καλλιέργησε το αντι-Σύριζα μέτωπο. Ο Σύριζα είχε ένα πολύ καλά εκπαιδευμένο σύστημα απέναντί του και δεν το υπολόγισε. Όταν ο αντίπαλός σου έχει έναν καταδικασμένο για ασέλγεια σε ανήλικο, δεν κάνεις τον υπεράνω… επιτίθεσαι. Περισσότερο ενδιαφερόταν ο Σύριζα να διατηρήσει μια καθαρότητα στο πρόσωπό του παρά να διαλύσει μια για πάντα τους δεσμούς της κοινωνίας με το παλαιό καθεστώς. Έχει έρθει ο καιρός, που ο λαός αρχίζει να σκέφτεται πάλι λογικά και όχι με συναισθηματισμούς και παρόρμηση. Ο Σύριζα ξέχασε κάτι πολύ βασικό. Ξέχασε, ότι συμμετέχει για πρώτη φορά σε εκλογές, όπου η ελευθερία έχει αντικαταστήσει την ανάγκη, που τον έφερε στην εξουσία πριν τέσσερα χρόνια. Ο λαός ήθελε ο Σύριζα που ψήφισε το 2015 (υποσχόμενος πως θα αποκαταστήσει την αδικία που διαπράχθηκε εις βάρος του) να κάνει πράξεις και όχι να αναλώνεται στο να απολογείται για όσα του καταλογίζει ένα ολόκληρο σύστημα, που έχει στηθεί ενάντια στην υπεροχή του.
Πάμε να δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι επιλογές για τους υποψήφιους στις τοπικές εκλογές ήταν τόσο χλιαρές, που οι υποψήφιοι θέλησαν να δείξουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο παρά ένα δυναμικό και αποτελεσματικό χαρακτήρα. Και όταν όλοι αποτύγχαναν, εκεί έτρεχε ο Τσίπρας να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα αντί να συμβαίνει το αντίθετο. Ακόμη και για το πολυσυζητημένο debate. Δεν κατάλαβε κανένας από το Σύριζα, ότι ο Μητσοτάκης και οι σύμβουλοί του αγνοούσαν τον Τσίπρα επιδεικτικά, αφού δεν ήθελαν επ’ ουδενί να εκθέσουν τον Κυριάκο. Ο Σύριζα παρακαλούσε τον αντίπαλό του να τον πολεμήσει. Λες και ένα τέτοιο debate θα φανέρωνε κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη γνωρίζει ο κόσμος: την ανεπάρκεια να αρθρώσει ο Κυριάκος έναν ορθό πολιτικό λόγο. Ακόμη και τώρα, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, κάποιοι ζητιανεύουν το debate δηλώνοντας πως ο Τσίπρας είναι ανοιχτός στις προτάσεις του Μητσοτάκη στρέφοντας δηλαδή τα όπλα της αριστεράς εναντίον του Σύριζα. Και αναρωτιέμαι αν… ακόμη θεωρούν στο Σύριζα, ότι ο πραγματικός αντίπαλος είναι ο Μητσοτάκης. Τώρα ο Σύριζα δεν πρέπει να κάνει διάλογο με κανέναν παρά μόνο με το λαό. Διάλογο καθαρό, ουσιαστικό και ριζοσπαστικό που θα επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με το λαό.
Επαναστατική και ριζοσπαστική πολιτική για τα μεσαία και κατώτερα στρώματα είναι να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, καθώς ο κόσμος δεν θυμάται τον Βενιζέλο που τον επέβαλε αλλά τον Τσίπρα, που είπε ότι θα τον καταργήσει και δεν το έκανε. Επαναστατική και ριζοσπαστική πολιτική για τα μεσαία και κατώτερα στρώματα είναι να σβηστούν τα χρέη όλων των ανθρώπων, που δεν πρόκειται να εισπραχτούν στον αιώνα τον άπαντα. Επανάσταση και ριζοσπαστική πολιτική για την μεσαία και κατώτερη τάξη είναι να τιμωρηθούν όλοι όσοι για δέκα χρόνια καταδυνάστευαν τη ζωή των ανθρώπων. Επαναστατική και ριζοσπαστική πολιτική για την μεσαία και κατώτερη τάξη είναι εμπράκτως η αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας και όχι να περιορίζονται στο Σύριζα σε δηλώσεις του τύπου «έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και η δημοκρατία πάντα νικά». Ο λαός δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και βλέπει ότι στη δημοκρατία νικά το κεφάλαιο και τα μονοπώλια. Ο λαός δεν ήθελε να ακούσει από τον Τσίπρα ότι ευημερούν οι αριθμοί αλλά όχι η τσέπη του. Ο λαός ήθελε να ακούσει από τον Τσίπρα, ότι αυτοί που ρημάξανε την τσέπη του και το σπίτι του για μια δεκαετία δεν θα γλιτώσουν, γιατί δεν χωρούν στην απόλυτη και ριζική αποκατάσταση της δημοκρατίας. Γιατί σε μια τέτοια δημοκρατία δεν κυβερνούν οι καναλάρχες και οι γόνοι αλλά ο ίδιος ο λαός, οι ανάγκες του οποίου ανέδειξαν τον ίδιο το Σύριζα. Έπρεπε να αλλάξει συθέμελα όλο θεσμικό πλαίσιο που μέχρι τώρα παρήγαγε ατιμωρησία και αδιαφάνεια. Ο λαός δεν ήθελε λίγα ευρώ να τονωθεί η τσέπη του, γιατί… τι πνιγμένος στα είκοσι μέτρα, τι στα τριάντα… Ένα και το αυτό είναι για κάποιον που έχασε όχι μόνο τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής αλλά προπάντων την ελπίδα για ένα μέλλον με πραγματικό όραμα. Ο λαός ήθελε μια ηγεσία με πυγμή και αποφασιστικότητα, να τον διαβεβαιώσει, ότι τελείωσε το κράτος του κάθε Μητσοτάκη, του κάθε Σαμαρά, του κάθε Βενιζέλου και του κάθε ακροδεξιού Γεωργιάδη και Βορίδη. Ο λαός θέλει τα σύμβολά του να ενσαρκώνονται σε άτομα δυναμικά, που είναι ικανά και αποφασισμένα να μετατρέψουν την ιδέα σε πράξη. Αν ο Σύριζα συνεχίσει να χρησιμοποιεί τα ίδια επιχειρήματα με αυτά των διεφθαρμένων αντιπάλων του, τότε ο κόσμος θα σκεφτεί συντηρητικά και θα του γυρίσει την πλάτη. Η πρόοδος δεν είναι μια έννοια γενική και αφηρημένη αλλά αποδεικνύεται στην πράξη. Σε πρώτο επίπεδο το θέμα δεν είναι τι είπε ο Μαρξ αλλά τι ζήτησε ο λαός. Ξέρουμε, ότι ξέρετε τι έλεγε ο Λένιν. Το τι έκανε όμως τότε ο Λένιν… δεν είδε σήμερα ο λαός.
Όταν στελέχη του Σύριζα δεν έχουν την πυγμή να υπερασπιστούν το Δημοψήφισμα, το Μνημόνιο (που αναγκαστικά έφερε η κυβέρνηση Σύριζα) και τις Πρέσπες, τότε δε φταίει ο λαός, που δεν μπορεί να παρακολουθήσει. Όταν τα στελέχη του μιλάνε με φοβικά σύνδρομα και έχουν καταπιεί όλα αυτά για τα οποία τους έχουν κατηγορήσει και αναλώνονται στο να απολογούνται, τότε αυτή είναι ομάδα που χάνει. Είναι ηττοπαθείς και φοβικοί. Επιπλέον, δεν δείχνει συλλογική προσπάθεια το να παίρνει πάνω του τις εκλογές ο Τσίπρας και οι υπόλοιποι να σφυρίζουν αδιάφορα. Αναρωτιόταν παντού ο κόσμος , πώς προλαβαίνει ο Τσίπρας να είναι σε συγκεντρώσεις και αμέσως μετά σε αποκλειστικές συνεντεύξεις στην τηλεόραση. Και απορούσαν όλοι, πώς τα κατάφερνε να είναι πανταχού παρόν! Που ήταν τα άλλα στελέχη; Ο Σύριζα και η αριστερά χρειάζεται πραγματικούς νικητές, θαρραλέους και τίμιους και όχι όμοιους του παλαιοκομματισμού, που τους αρκεί να θεωρούν, ότι ο Σύριζα ήρθε να απαλύνει τις πληγές. Ο λαός δε θέλει νοσοκόμα, θέλει έναν πραγματικό ριζοσπάστη, που να ενταφιάσει κάθετί που «έχτισε» η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Να κατεδαφίσει το κράτος της διαφθοράς και της διαπλοκής. Τώρα η Ελλάδα δεν επαιτεί… απαιτεί. Το μήνυμα του λαού στο Σύριζα ήταν, ότι όταν λέει κάτι πρέπει να το εννοεί, να το πιστεύει και να το υπερασπίζεται με όλες του τις δυνάμεις. Ο Σύριζα πρέπει να είναι πρακτικά επαναστατικός και όχι εκ του ασφαλούς. Όταν δηλώνει, ότι η χώρα βγήκε από τα μνημόνια, αυτό να φαίνεται καθαρά και πρακτικά. Πώς αλλιώς θα το αντιληφθεί η κοινωνία αυτό (και σημειωτέων μιλάμε για μια κοινωνία που κουράστηκε να ακούει μόνο και να μη βλέπει τα αποτελέσματα των θυσιών της);
Ο κόσμος τώρα βλέπει πιο καθαρά και κρίνει τον Σύριζα πολύ πιο αυστηρά. Το «δεν χάθηκε ο πόλεμος αλλά μια μάχη» είναι μετριότητα και χλιαρή αντιμετώπιση από το κόμμα εξουσίας, που υπηρετεί το λαό. Ο λαός ήδη έχασε πολλά όλα αυτά τα χρόνια και είτε μικρή είτε μεγάλη ήττα ακούγεται στα αυτιά του το ίδιο. Τώρα είναι η ώρα της πράξης. Αυτή είναι η τελευταία προειδοποίηση του λαού. Όλου του λαού, όλων των κοινωνικών τάξεων. Την επομένη των εκλογών εάν χάσει ο Σύριζα, το κράτος θα περάσει στα χέρια των ακροδεξιών και των νεοφιλελεύθερων. Θα περάσει στα χέρια των πιο ακραία διεφθαρμένων πολιτικών και των επιχειρηματιών που τους στηρίζουν. Αν ξαναβγούν στελέχη του Σύριζα, που δεν έδειξαν ούτε τσαγανό, ούτε δυναμικότητα, ούτε αποφασιστικότητα αλλά συνεχίσουν την κλαψομοιριά και την αυτολύπηση, είναι σαν να παραδίνονται όλα στα χέρια του εχθρού. Πρέπει πάση δυνάμει να αντικατασταθούν από ικανά στελέχη, υπεύθυνα και μαχητικά.
Ο λαός το είπε τρείς φορές. Δε θέλει ούτε μνημόνια… ούτε μνημονιακούς νόμους. Δεν θέλει την ατιμωρησία όσων του κατέστρεψαν τη ζωή και δε θέλει άλλους παλαιοκομματικούς κηφήνες. Το ότι ο Σύριζα δεν είναι διεφθαρμένος δεν αρκεί. Χρειάζεται αποφασιστικότητα για κάθαρση, ώστε να είναι απόλυτα σαφές στην κοινωνία, ποιος πραγματικά κάνει κουμάντο στη χώρα. Τι από όλα αυτά δεν κατάλαβαν τα στελέχη του Σύριζα; Τώρα είναι το… ως εδώ και μη παρέκει. Για τέταρτη φορά ο λαός λέει ως εδώ με το παλαιό καθεστώς… ως μήνυμα προς τον Σύριζα. Είναι Λαϊκό Μανιφέστο. Είναι στο χέρι του Σύριζα να διασώσει την αξιοπιστία της Αριστεράς και την αξιοπρέπεια του λαού. Όπλα, τρόποι και μέθοδοι υπάρχουν. Συγκεκριμένα όπλα, πολύ συγκεκριμένα και αποτελεσματικά. Το θέμα είναι αν πραγματικά ο Σύριζα θέλει να γίνει ένα ριζοσπαστικό κόμμα στην πράξη, που να εμπνεύσει ολόκληρη την κοινωνία ή απλά ένα καλό ΠΑΣΟΚ που θα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Γνώση και χρόνος υπάρχουν. Θέληση, αποτελεσματικά και δυναμικά στελέχη υπάρχουν;
