Νίκος ΠαπαδογιάννηςTo αποτέλεσμα της Κυριακής ήταν ένα πλήγμα για τον πολίτη που πίστευε στα αντιδεξιά αντανακλαστικά της κοινωνίας, διότι αυτά ήταν που εξανεμίστηκαν για να λέμε τη σκάφη σκάφη, αλλά η τραγωδία δεν τελειώνει εκεί. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να νιώσει κανείς απαισιόδοξα ή απλώς απαίσια. Πολύ περισσότεροι από έναν.
Ο αριθμός των μεγάλων δήμων που ψήφισαν με γνώμονα το ποδόσφαιρο ή που παραδόθηκαν αύτανδροι στο ποδόσφαιρο κόβει την αναπνοή. Θα βάδιζε ολοταχώς για δεύτερη τετραετία ο Γιάννης Μώραλης στον Πειραιά αν δεν είχε πίσω του τον Μαρινάκη και την ψευδεπίγραφη «no politica» του γηπέδου Καραϊσκάκη; Θα μάζευε το 30% της κάλπης ο Γιάννης Βούρος στη Νέα Φιλαδέλφεια, αν δεν υπήρχε η αιγίδα του Δημήτρη Μελισσανίδη; Θα έφτανε στον β’ γύρο των εκλογών της ταλαίπωρης Θεσσαλονίκης ο άγραφος Κωνσταντίνος Ζέρβας, χωρίς τη λέξη «ΠΑΟΚ» στο βιογραφικό του;
Ο αδάμαστος Βόλος, βεβαίως, είναι μία κατηγορία μόνος του. Δεν φτάνει που φόρεσε αυτοβούλως ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι του τον απερίγραπτο Μπέο, αλλά του πρόσφερε τον θώκο από τον πρώτο γύρο κιόλας, για να του φύγει το άγχος. Δικαίως, ο τακτικός θαμών των δικαστικών αιθουσών για ποδοσφαιρικά (και όχι μόνο) σκάνδαλα Αχιλλεύς πανηγύρισε με ποδοσφαιρική ιαχή: «Και στις βουλευτικές, θα γίνει της πουτάνας».
Εμ, ποιας άλλης θα γίνει, με Μπέο και με Μαρινάκη; Της παστρικιάς; Η αχίλλειος πτέρνα της δημοκρατίας είναι τα μυαλά αυτών που ψηφίζουν. «Ιδίως στην Ελλάδα», πήγα να γράψω, ώσπου θυμήθηκα τα κατορθώματα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, χώρια οι Αμερικές, οι Βραζιλίες και οι λοιπές μη δημοκρατικές δυνάμεις.
Ο Θοδωράκης Ζαγοράκης, πάντως, έμεινε έξω από τα εκλογικά πλέι-οφ, αν και προερχόταν από πενταετία καλής απόδοσης στη μεσαία –ή μάλλον στη δεξιά- γραμμή του Ευρωκοινοβουλίου, αν και η φυσική κατάστασή του μπορεί να τον επανεκλέξει με σπριντ της τελευταίας στιγμής. Μαζί του καταποντίστηκε και ο Μανώλης Μαυρομμάτης, που επιχείρησε να επιστρέψει στις διεθνείς επάλξεις μετά από δέκα χρόνια πρωινού καφέ στο Ντα Κάπο. Αυτή τη φορά, η μπάλα δεν πέρασε τα ελληνικά σύνορα. Τη φανέλα τη φόρεσε ο Μητσοτάκης, ο ίδιος που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το 1-0 από το 0-1.
Την ομαδάρα που κατεβάζουμε φέτος στην Ευρώπη δεν την έχει ματαδεί η καημένη «γηραιά ήπειρος». Αρχηγός, ένας τρομακτικός υπόδικος με κορμοστασιά μπράβου γεννημένος από μόρφωμα ναζιστών εγκληματιών, έτοιμος να ξαπλώσει ξέγνοιαστος στις δάφνες της ασυλίας, εφ’ όσον κατορθώσει βέβαια να ξεπεράσει την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα.
Δεξί εξτρέμ, ο Κρης γόνος που μιλούσε για «τον χουντικό πατέρα του Τσίπρα», μπας και ξεχάσουμε ότι βρίσκεται υπό διερεύνηση από τον OLAFγια εξαπάτηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ενθυλάκωση κονδυλίων. Σέντερ φορ, ο δημοσιογράφος που διώκεται επειδή χρωστάει 627 χιλιάρικα στο ελληνικό δημόσιο, αλλά εξακολουθεί να κουνάει το δάχτυλο στους νοικοκύρηδες.
Σε ρόλο επιτελικού μέσου, ο ψεκασμένος τηλεβιβλιοπώλης που εμπορεύεται χειρόγραφα ραβασάκια του Ιησού, ενώ ευαγγελίζεται τη θανατική ποινή και τα αντιμεταναστευτικά τείχη. Αριστερό χαφ, ένας ουρανοκατέβατος ηθοποιός που γυρόφερνε δεξιά αριστερά δοκιμάζοντας φανέλες μέχρι που βρήκε μία βολική και τη φόρεσε ανάποδα. Αμυντικός μέσος στον άξονα ένας θαυμαστής του Μεταξά, χουντικό σταγονίδιο που μερίμνησε να λερώσει τις στολές της Αεροπορίας και του ιατρού.
Βράχος στο κέντρο της οπισθοφυλακής, σε ρόλο στόπερ, μία μαντάμ σουσού που δεν δίστασε να υπερασπιστεί παιδεραστή σε δικαστήριο. Λίμπερο σε ελεύθερο ρόλο, μία αθλήτρια που έγινε μοντέλο που έγινε δεξιά που έγινε αριστερή που έγινε υπουργίνα που έγινε ευρωβουλευτίνα. Αριστερό μπακ, μία Θεσσαλονικιά που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον παππού της από τον κομμουνιστή της και δεξί, ο Βαγγέλας με τα παχιά μουστάκια και τα βαριά ούμπαλα.
Τερματοφύλακας, ένα λαγωνικό της μεγκαδημοσιογραφίας που έκρυβε τις άβολες ειδήσεις κάτω από το μαξιλάρι της, για να μη φάει γκολ. Και στον ρόλο του προπονητή, η μπαλαδόφατσα της αποστολής, με μακρά θητεία στα γήπεδα, στις εξέδρες και στις παράγκες, ο γιος του Κόκκαλη. Αριστερός μέχρι φλέβας. Διότι, φίλοι μου, στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται.
Τον ρόλο του φροντιστή, αλεξιπτωτιστής από άλλον πλανήτη, χρεώθηκε ένας συμπαθής τετραπληγικός, ο οποίος δέχθηκε να γίνει τζουκ-μποξ στα χέρια ανθρώπων που αποστρέφονται την αναπηρία, τα επιδόματα, το κοινωνικό κράτος. Εφοδιασμένος με το εκλογικό δεκανίκι που του έδωσε άθελά του ο αυτοκαταστροφικός Πολάκης, ο κατά τ’άλλα ευπρόσδεκτος και συμπαθής Στέλιος Κυμπουρόπουλος έγινε κεντρική φιγούρα των ευρωεκλογών.
Δυστυχώς για το Ευρωκοινοβούλιο και ευτυχώς για την ίδια που θα κοκκίνιζε από ντροπή μόλις έβλεπε ποιοι στρογγυλοκάθονται δίπλα της, η Σοφία Σακοράφαπάει να χάσει την έδρα, πάνω στο νήμα. Εάν ήταν σπρίντερ και όχι ακοντίστρια, θα είχε περισσότερες πιθανότητες. Φαίνεται ότι θα την προλάβει ο οικολόγος ποδηλάτης και πριν ποταμίσιος Αμυράς, τρέχοντας στην τελική ευθεία με ορθοπεταλιές.
Δεν είναι, βέβαια, τίποτε άλλο, παρά μία πιστή απεικόνιση της νεοελληνικής κοινωνίας. Μερικοί απατεωνίσκοι, ένας φυλακόβιος, πέντε-έξι παπατζήδες, κάτι πορφυρογέννητοι από τζάκια, αρκετές τηλεπερσόνες, ένας χουντικός, αλλά και μία μειοψηφία αξιόλογων που θα αναρωτιούνται πώς βρέθηκαν να μοιράζονται την αρένα του τσίρκου με παλιάτσους.
Ούτε ψύλλος στον κόρφο, όσων χαράμισαν χρήμα, χρόνο και νεύρα για να μετάσχουν στην κούρσα. Να είσαι ο Πλουμπίδης ή ο Γραικός ή έστω η Κούνεβα και να βλέπεις την καλλίγραμμη πλάτη του Αλέξη Γεωργούλη, εκλογική αξία ανεκτίμητη. Ή μήπως δεν είναι «ένας από εμάς» ο Βελόπουλος, που φεύγει καβαλλάρης για Βρυξέλλες-Στρασβούργο με το τσαντάκι γεμάτο αυτόγραφα του δύσμοιρου Ιησού;
Για τον λαό που πιστεύει ότι το άγιο φως ανάβει μόνο του ενώ μοιράζει από κάλπης συγχωροχάρτια για κακουργήματα, τα χριστόχαρτα θα πρέπει να θεωρηθούν αρμοδιότης πταισματοδικείου. Οι άθεοι παρακαλούνται να εγκαταλείψουν το σκάφος.
