Ο βουλευτής Νίκος Φίλης δεν είχε την καλύτερη αντιμετώπιση ως υπουργός Παιδείας. Ποιος δεν θυμάται τον τρόπο με τον οποίο τον απέπεμψε ο πρωθυπουργός, γιατί τόλμησε να τα βάλει με την πανίσχυρη εκκλησία του Θεού και των ανθρώπων σε ένα κράτος που ακόμη τραυλίζει τη νεωτερικότητα και την ίδια τη δημοκρατία.
Παρ’ όλα αυτά έμεινε κοντά στην κυβέρνηση και έκανε την έντιμη κριτική του, η οποία ουδέποτε ελήφθη υπόψη βεβαίως, αν και ήταν από τους ελάχιστους που τουλάχιστον ζύγιζαν καλά την πραγματικότητα και ξέφευγε από την προκλητικά οιηματική συμπεριφορά των περισσοτέρων στελεχών. Ποιος να ακούσει μέσα σε τέτοια ζάλη και μέθη, που προκαλούσε η άσκηση εξουσίας -μερικοί εξακολουθούν να καμώνονται πως αυτοί σε τίποτα δεν έφταιξαν, οι καψεροί.
Δεν είχα ακούσει τη δήλωση του Νίκου Φίλη, ότι πρέπει να ζητήσουν μια μικρή έστω συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, μαζί με όλους και ο υψηλά ορών [εξ ου και το απότομο σκόνταμά του] πρωθυπουργός. Τα άλλα κυβερνητικά στελέχη, στον κόσμο τους.
Και όμως. Θα ήσαν πολύ διαφορετικά τα πράγματα, εάν ακολουθούσαν το παράδειγμα του κ. Φίλη ή εάν επεδείκνυαν μια πιο φιλική σχέση με τον λαό, την κοινωνία, εάν έδειχναν πιο ανθρώπινοι, πιο ζεστοί, πιο συγκαταβατικοί, έστω και αν ήσαν υποχρεωμένοι να υποκριθούν -αλλά σε τέτοιες συμπεριφορές δεν χωρεί υποκρισία· ή σου βγαίνουν αυθόρμητα ή, όταν τις εκμεταλλεύεσαι, δεν γίνεσαι πιστευτός. Γι’ αυτό ίσως δεν προσπάθησαν καθόλου, διότι ήξεραν ποιοι είναι.
Δεν είναι κακό να παραδεχτείς την αλήθεια, κακό είναι να τη διαστρέφεις ή να προσπαθείς να την αποκρύπτεις ή να τη βαφτίζεις όπως εσύ γουστάρεις ή, τέλος, να την απαξιώνεις ή να την υποβαθμίζεις -υπάρχει και η περίπτωση να τη χλευάζεις.
Ο Νίκος Φίλης φαίνεται ότι δεν έχει ξεχάσει την ταξική του προέλευση, του ίδιου και αρκετών από τους πάλαι ποτέ συντρόφους, γνωρίζει άρα τον πόνο και την απογοήτευση που έχει κυριέψει τα χαμηλά και τα μικρομεσαία, αλλά και τα μεσαία στρώματα -από αυτά εξάλλου επήλθε η εκλογική πανωλεθρία.
Η συγγνώμη προφανώς θέλει να πει ότι, πρωτόπειροι όντας αλλά επίσης έμπυροι, δεν τα κατάφεραν καλά στη διακυβέρνηση, ότι δέχτηκαν πιέσεις από τους εταίρους, ότι παραμέλησαν τον λαό, ότι ενθουσιάστηκαν από το ύψος των δωμάτων της εξουσίας, αλλά ο ενθουσιασμός κατέληξε σε ίλιγγο -κι ένας ανεμοστρόβιλος τους πήρε και τους σήκωσε, προτού προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τη ραγδαία πτώση.
Σαφώς το θέμα παραμένει: τώρα τι γίνεται; Μπορούν να συγκρατηθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ οι δυνάμεις; Τουλάχιστον αυτό, διότι ακόμη και σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που δεν έχουν καταλάβει το μέγεθος της συντριβής -κάτι φληναφήματα του τύπου «το ματσάκι δεν έχει τελειώσει» ή ότι «πάμε να πάρουμε το δεύτερο ημίχρονο» μόνο απέχθεια προκαλούν και παντελή έλλειψη σοβαρότητας. Αυτή η έλλειψη σοβαρότητας [και κοινού νου] τους έφαγε. Θέλει πολλά κότσια, όμως, για να ζητήσουν συγγνώμη. Ποιοι; Αυτοί;
