ζητούνται αντανακλαστικά

Από την άλλη πλευρά όλοι εμείς, της πληθυντικής αριστεράς, που περάσαμε τα νιάτα μας καταβροχθίζοντας χιλιόμετρα από μαρξιστικές βιβλιοθήκες με θεωρίες για την πολιτική ηγεμονία, την τακτική και την στρατηγική, τις «αντιθέσεις στους κόλπους του λαού» και τις συμμαχίες που οικοδομούνται με βάση την εκάστοτε «κύρια αντίθεση», τζάμπα ο κόπος. Ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Μια φορά στον αιώνα μας έκατσε κυβέρνηση με αριστερές καταβολές (γιαλαντζί, δειλή, συμβιβασμένη, γελοία, ανεπαρκής, ας προσθέσει ο καθένας όσα επίθετα του χρειάζονται για να εκτονωθεί, αρκεί να προχωρήσει η κουβέντα), μια φορά που λες συνέβη το θαύμα και κέρδισε τις εκλογές η μόνη παράταξη που δεν έχει ρημάξει τον τόπο στην κλεψιά, αλλά αντίθετα αυτοχρεώθηκε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα όλων των προηγούμενων, και έπεσε σύμπασα η «επανάσταση» για να την φάει. Αποδείχτηκε, βλέπεις, απαλής ροζ απόχρωσης αντί βαθυκόκκινης. Αυτό θεωρήθηκε ως η «κύρια αντίθεση» της συγκυρίας. Όχι η αντιπαράθεση με το μπετόν αρμέ μαύρο μέτωπο και την μιντιακή υπεροπλία του αλλά η διαφύλαξη της ιδεολογικής καθαρότητας απέναντι στον ρεφορμισμό και τον τακτικισμό του Σύριζα. Και δώσ’ του υπερθεμάτιση στην τοξικότητα των επιθέσεων! Λες και ο ρόλος της αριστεράς δεν είναι πρωτίστως να αποσπά και να διαφυλάττει με όποιο πρόσφορο μέσο έστω και λίγα εκατοστά έδαφος υπέρ των αδυνάτων. Σαν να μην ακούσαμε ποτέ για έννοιες και τακτικές όπως «κριτική υποστήριξη», «προωθητική αντιπολίτευση», «καρότο και μαστίγιο», «με το ένα χέρι στηρίζω και με το άλλο πιέζω».

Οι δεξιοί αντίθετα έπιασαν αμέσως τι προτάσσει το συμφέρον τους χωρίς να μπλέξουν με θεωρίες. Ίσως ακριβώς γι αυτό. Γιατί δεν κάψανε το μυαλό με ιδεολογήματα παρά λειτουργούν με το ένστιχτο της επιβίωσης. Η ισχύς εν τη ενώσει. Ο,τι ακριβώς λείπει από την αριστερά μισό αιώνα και βάλε. Οι δεξιοί, εξ’ ορισμου παρτάκηδες και ατομικιστές κατάφεραν εν τούτοις και έθεσαν έστω και πρόσκαιρα το δικό τους «εμείς» πάνω από το ατομικό τους «εγώ» γιατί κατάλαβαν πώς μόνο έτσι θα επανέλθουν στα πράγματα. Ακριβώς αντίστροφα στην αριστερά, ενώ βαυκαλιζόμαστε ότι φοράμε και καλά το συλλογικό συμφέρον των πολλών κορώνα στο κεφάλι μας, στην πραγματικότητα αυτό που κυριαρχεί είναι η απόλυτη εγωπάθεια της «συνέπειάς» ενός εκάστου αδιαφορώντας για την λαίλαπα που κοντοζυγώνει.

Επειδή ωστόσο η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, θέλω να πιστεύω ότι έστω την ύστατη ώρα θα επιδείξουμε αυτό που θαυμάζω σήμερα στους δεξιούς: Αντανακλαστικά. Ότι θα προλάβουμε μέχρι τις 7 Ιούλη να βγάλουμε τα γυαλιά της «συνεπούς» αυταρέσκειας μπας και διακρίνουνε επιτέλους την μεγάλη εικόνα. Αλλιώς ας αφήσουμε την ΝΔ να κερδίσει τις εκλογές, κι όταν η νεοφιλελεύθερη επέλαση διαλύσει ο,τι κοινωνικό κράτος χτίστηκε με τα χίλια ζόρια τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ετοιμαστείτε να ταϊσουμε τους «από κάτω» με ιδεολογική καθαρότητα. Έτσι κι αλλιώς μας περισσεύει.

Φωτό: Η ισχύς εν τη ενωσει. Συλλογικό ψάρεμα στην Γκάνα.