iloveithaki.gr / jun 10th 2019
επισημάνσεις / σχόλια / κακίες:
- «πρέπει να τελειώσουμε πολιτικά την ηγεσία και το κόμμα του συριζα». σαφές. ή: «πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της αριστεράς. ο κυριάκος μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς, για να μην ξαναέρθει η αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές»
- στους ίδιους χαμηλούς τόνους θα διατυπωθούν και γραπτώς οι θέσεις του κόμματος της νδ, με μετριοπαθέστατες εκφράσεις, όπως κλεισ δημόσ νοσοκόμ, κατάργ κατώτ μίσθ και θαδουλέβ μέχρ ναπεθάν
- χρειαζόμαστε έναν νέο ηγεμονικό λόγο ελπίδας, που με θετικά παραδείγματα θα απευθύνεται, όχι θολά τους πολλούς, αλλά συγκεκριμένα τόσο στα στρώματα των εργαζομένων του χωριού και της πόλης, τους ανέργους, τις κάθε είδους μειονότητες, τους νέους όσο, προφανώς, και στα πολυποίκιλα, αντιθετικών και αντιφατικών συμφερόντων μικροαστικά στρώματα
- το χειρότερο είναι που του είπαν ότι θα μπει ο καμίνης επειδή με το τεράστιο επιστημονικό του κύρος, τη συμπαγή πολιτική του συγκρότηση και τα εξαιρετικά ηγετικά του προσόντα έβαλε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην προοδευτική παράταξη σε εποχές δύσκολες για τη χώρα
- όταν τα μέσα είναι άθλια, τότε και ο σκοπός είναι άθλιος. και όταν σε όλα τα άθλια μέσα έρχονται να προστεθούν η σιωπή και η άρνηση του διαλόγου με επιχειρήματα, τούτο δεν μπορεί πάρα να δείχνει ότι ο σκοπός είναι τόσο άγριος, που και το παραμικρό «στραβοπάτημα» μπορεί να τον φανερώσει
- η παντοδυναμία του πασοκ, το φτηνό και δανεικό χρήμα που έρρεε στην κοινωνία, αλλά και η αυθαιρεσία των μελών του, που πίστευαν ότι είναι σοσιαλιστές, θεμελίωσαν και εξέλιξαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε διαφθορά δηλαδή πασοκισμό
επιλογή πραγματικώ ειδήσεων:
ενάντια στην παθητική στάση της αποχής.
ε, ναι λοιπόν, τραγούδια χρειαζόμαστε! τραγούδια ελπίδας κι οράματος που θα γράψουμε και θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί σε δρόμους, γειτονιές και πλατείες, χωρίς ειδικά μεγέθη ανάμεσα μας. Που θα μας ξαναδώσουν τη χαρά της συλλογικής συντροφικής δράσης, το πείσμα του μαχητή ο οποίος συνδιαμορφώνει το αύριο μιας πορείας υπέρβασης του αλλοτριωτικού σήμερα προς έναν ουσιαστικά δημοκρατικό δρόμο κοινωνικού μετασχηματισμού. Έναν δημοκρατικό δρόμο γειωμένο κοινωνικά, αλλά ταυτόχρονα με όραμα και φαντασία μιας Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς που υπερβαίνει τη ρουτίνα διαχείρισης του υπάρχοντος. Αν πραγματικά θέλουμε όχι απλώς να υπερβούμε το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και να κατανοήσουμε το μήνυμα που μας έστειλαν χιλιάδες αριστεροί συμπολίτες, αλλά κυρίως να ανατρέψουμε την αντίληψη της πολιτικής ως παιγνίου παραγόντων, το διάχυτο κλίμα τού «όλοι ίδιοι είναι», που οδήγησε μεγάλα τμήματα συμπολιτών και ιδίως νεότερων γενεών στο μάταιο της συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία, στην παθητική στάση της αποχής.
το ξεσάλωμα τους δεν αντέχεται
δεν είναι όμως ούτε η Φώφη μήτε ο Βορίδης το πρόβλημά μου. Το ξεσάλωμά τους -αυτό δεν μπορώ να διαχειριστώ. Κάθε ιδεολογικό απόρριμμα το κάνουν πολιτικό πρόταγμα, κάθε πολιτικό απόρριμμα το ανάγουν σε θεσμικό παράγοντα. Και να σου οι Σκαλούμπακες, και δως του οι Λοβέρδοι. Για να καταλάβω: ποια ακριβώς είναι η διαφορά στο να πεις «Το δίλημμα μέχρι τις εκλογές θα είναι: ή είσαι με νέα μέτρα στήριξης των αδυνάτων ή είσαι με την ανάπτυξη» από το «Στις επερχόμενες εθνικές εκλογές ψηφίζουμε να φύγει ο κομμουνισμός από τα χώματα τα ιερά τα ελληνικά, τα εμποτισμένα με αίμα ηρώων»; Ο,τι εμπερικλείεται υποδόρια στην πρώτη δήλωση του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, φανερώνεται ξεκάθαρα στο αντικομμουνιστικό παραλήρημα του υιού του αρχιβασανιστή της Μακρονήσου Σκαλούμπακα. Που, σύμφωνα με την «Μεταπαιδεία» (σ.σ. ιστότοπος που αυτοπροσδιορίζεται ως «η εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια στον χώρο της μεταπολιτικής μάχης της εποχής μας»), είναι «εθνικός αγωνιστής και ήρωας των πολεμικών αναμετρήσεων στη διάρκεια του συμμοριτοπολέμου». Για συμμοριτοπόλεμο δεν ξέρω. Ούτε για μεταπολιτικές μάχες και λοιπές μπουρδολογίες. Αυτό που ξέρω είναι πως η γενιά των δωσιλόγων της Κατοχής καλά κρατεί. Οχι των χουντικών με τα τσεκούρια -των δωσιλόγων με τις κουκούλες και τα παράσημα. Οι πρώτοι από τους δεύτερους προήλθαν. Και μαζί φτιάξαν τον θεό τους. Τους και μας. Μαζί μ’ αυτόν, και απογόνους (φυσικούς και ιδεολογικούς) άφησαν και την Ιστορία ξανάγραψαν και πολιτικές (ελέω ψηφοφόρων) καθορίζουν και πράξεις (ελέω θεού) δικαιώνουν / νόρα ράλλη
για να εκδικηθούν τον λαό
είναι παλιά και δοκιμασμένη πολιτικάντικη συνταγή: ο πολιτικός πρέπει να έχει πάντοτε έτοιμη την απάντηση. Η ερώτηση δεν ενδιαφέρει. Άπειρες φορές σε άπειρες παραλλαγές το έχουμε δει τα έργο. Ωστόσο, σε τούτη την προεκλογική περίοδο ο Κυριάκος Μητσοτάκης το τερμάτισε: ο πολιτικός δεν ομιλεί. Τίποτα. Κιχ. Τσιμουδιά. Ούτε ντιμπέιτ με τον Αλέξη Τσίπρα. Ούτε τήρηση των συμφωνηθέντων για τις αλλαγές στην ηγεσία της δικαστικής εξουσίας. Ούτε συμμετοχή στο νομοθετικό έργο της Βουλής. Σιγή ασυρμάτου διότι μέγας ο φόβος: μην ξεφύγει κάτι τι και αποκαλυφθεί το πρόγραμμα της Ν.Δ.. Και, απ’ ό,τι δείχνει η άκρα του τάφου σιωπή, μάλλον σκοτάδι και έρεβος κρύβει αυτό το ακριβοθώρητο πρόγραμμα για να το φυλάνε ως επτασφράγιστο μυστικό οι κλειδοκράτορες. Προέχει να πειστεί ο ελληνικός λαός μέχρι τις εκλογές ότι η «οικογένεια Άνταμς (Στουρνάρας, Ξαφά, Βρούτσης και λοιποί του «αόρατου θιάσου») κατοικεί στο «Μικρό σπίτι στο λιβάδι» (“Πέρασε στον πάστορα το φυστικοβούτυρο”…). Κομματάκι δύσκολο το εγχείρημα βέβαια. Κι έτσι…, σιωπή. Το λέει και ο θυμόσοφος λαός, τον οποίο σε τόσο μεγάλη εκτίμηση έχουν διάφορα γνωστά και μη εξαιρετέα στελέχη της Ν.Δ.: «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι». Πρόκειται φυσικά για το μέλι της εξουσίας, ο εθισμός στο οποίο προκάλεσε άγριο στερητικό σύνδρομο στο παλιό κομματικό σύστημα από την πενταετή σχεδόν έλλειψή του. Πώς λοιπόν να μην εμφανίζονται με ασυγκράτητη σιελόρροια στην προοπτική όχι απλώς να ξαναχώσουν το χέρι τους στο μέλι, αλλά να πέσουν ολόκληροι μέσα και να εκδικηθούν αυτόν που τους το στέρησε. Δηλαδή τον ελληνικό λαό
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1746″]
