Ο πειρασμός της καθολικής απήχησης, της αντήχησης εκείνης που θα φτάσει στις «ακρότατες εσχατιές» της γης των ψηφοφόρων, «βασανίζει» κάθε πολιτική δύναμη. Αλλά το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι να προσελκύουν συχνά αμφιλεγόμενα πρόσωπα επειδή πρόσκαιρα αντανακλούν «κάτι» στην κοινωνία.
Το στοιχείο όμως αυτό είναι καταδικασμένο στην πολιτική «ημι-ζωή» τους με ημερομηνία λήξης. Το είδαμε σε αρκετές περιπτώσεις. Κουβαλούν κάποια στοιχεία αυτοκαταστροφής που πλήττουν τα κόμματα.
Ο κόσμος αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή την πραγματικότητα και απαξιοί. Απαξιοί να ασχοληθεί με την πολιτική. Και κάπως έτσι φτάνουμε να ακούμε σε παρέες και συζητήσεις το «κυάμων απέχεσθαι» του Πυθαγόρα. Μακριά από κουκιά δηλαδή, με την έννοια της αποχής από την πολιτική. Βλέπετε, τα κουκιά χρησιμοποιούνταν στη διεξαγωγή ψηφοφοριών.
Ή στο άλλο ιστορικό σημείωμα του Καμί: «Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Ανθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική».
Δεν είναι όμως αλήθεια αυτό. Ναι, μπορώ να φανταστώ στιγμές μεγάλης απογοήτευσης όπου πολλοί από μας έχουν σκεφτεί κάτι ανάλογο. Αλλά… η Ιστορία έχει δείξει ότι όσες φορές έχουν ασχοληθεί με την πολιτική άτομα ικανά, εμπνευσμένα και με ιδανικά -αυτή την τόσο παλιά λέξη που σπάνια τη χρησιμοποιούμε πια- έχουν αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Με προσωπικό κόστος ίσως, αλλά τον έχουν αλλάξει. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά μέσα στην Ιστορία.
Πώς θα ήταν ο κόσμος σήμερα, πώς θα ήμασταν εμείς, αν δεν είχαν ασχοληθεί με την πολιτική η Ρόζα Παρκς, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Μάρτιν Λουθερ Κινγκ; Δικαιώματα που θεωρούμε αυτονόητα δεν θα είχαν κερδηθεί αν άνθρωποι με ουσιώδη λόγο, θάρρος και εντιμότητα δεν είχαν παλέψει γι’ αυτά.
Πώς λοιπόν επιλέγονται σήμερα τα πρόσωπα που απαρτίζουν τα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων; Να μια ερώτηση που θα έπρεπε ίσως να απασχολήσει τους πολιτικούς «αρχιτέκτονες» αλλά και τους πολίτες. Τους πολίτες που απογοητευμένοι «μένουν μακριά από τα κουκιά». Διότι πιστεύω πως, κατά βάθος, όλοι μας θα θέλαμε να ψηφίζουμε τους καλύτερους, αλλά… σπανίως πια είναι υποψήφιοι.
