Οποιος παρακολουθεί συστηματικά (χαρά στο κουράγιο του) τις ενημερωτικές εκπομπές των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών -δεν είναι δα και πολλές, σχεδόν όλες είναι στην πρωινή ζώνη- θα έχει παρατηρήσει ότι εδώ και αρκετούς μήνες αφιερώνουν πολύ χρόνο σε καθημερινή βάση για όσα συμβαίνουν στην Τουρκία και για τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσει η Ελλάδα από μια εξτρεμιστική κίνηση του απρόβλεπτου Ταγίπ Ερντογάν.
Παρελαύνουν από τις οθόνες μας απόστρατοι και των τριών όπλων, σοβαροί καθηγητές του Διεθνούς Δικαίου, εμπειρογνώμονες (κατά δήλωσή τους), δημοσιολόγοι ειδικοί στα ελληνοτουρκικά και φυσικά μπόλικοι τουρκοφάγοι που ονειρεύονται θριάμβους του ελληνικού στρατού κατά του προαιώνιου εχθρού του έθνους, της βάρβαρης Τουρκίας. Μερικοί εξ αυτών με μόνιμο στασίδι στα τηλεοπτικά πάνελ δίνουν τον τόνο και κερδίζουν τις εντυπώσεις, αφού οι επαΐοντες αποφεύγουν να συγκρουστούν μαζί τους, καθότι ευγενείς.
Αυτοί οι τύποι δεν διστάζουν να εκθειάσουν την τακτική του προέδρου της Τουρκίας Ερντογάν, ο οποίος κατά την εμβριθή ανάλυσή τους χρησιμοποιεί πολύ επιδέξια το χαρτί του παζαριού, αξιοποιεί τη θέση της χώρας του στην περιοχή, συζητά με τους πάντες, απειλεί τους πάντες, δεν κρύβει την αναθεωρητική στρατηγική του απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο και γενικώς συμπεριφέρεται σαν σουλτάνος.
Οι ίδιοι άνθρωποι εκφράζουν τους φόβους τους για ένα θερμό επεισόδιο, κατακρίνουν τη σημερινή κυβέρνηση επειδή δεν απαντά με αποφασιστικό τρόπο στις τουρκικές προκλήσεις (για να είμαστε δίκαιοι κατέκριναν όλες τις κυβερνήσεις που είχαν παρόμοια ψύχραιμη στάση), διακινούν υποψίες ότι στο υπουργείο Εξωτερικών επικρατούν ηττοπαθείς λογικές κατευνασμού, κυκλοφορούν δηλητηριώδεις φήμες για το περιεχόμενο της συνομιλίας Τσίπρα-Ερντογάν στην Αγκυρα πριν από μερικούς μήνες, αναρωτιούνται έμπλεοι ανησυχίας αν έχει νόημα η συζήτηση με τους Τούρκους για την οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης, επισημαίνουν με δραματικό τρόπο ότι οι γείτονες εξοπλίζονται συστηματικά, καταθέτουν τη διαφωνία τους που η χώρα μας δεν φροντίζει να αγοράσει τα απαραίτητα μέσα αποτροπής (για τις μίζες που έπεφταν σαν το χαλάζι τα προηγούμενα χρόνια δεν λένε τίποτε) και διατυπώνουν ισχυρές επιφυλάξεις για το αν μπορούν η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ να κάνουν κάτι για να σταματήσουν την τουρκική επιθετικότητα, αφού μέχρι τώρα έχουν περιοριστεί σε γραπτές ανακοινώσεις, θυμίζοντας ότι στο παρελθόν όταν τους χρειαστήκαμε κράτησαν ίσες αποστάσεις και μας προέτρεπαν να τα βρούμε.
Είναι επίσης οι ίδιοι άνθρωποι, συνεπικουρούμενοι από γνωστούς δημοσιολόγους και κόμματα της αντιπολίτευσης, που κατήγγειλαν την κυβέρνηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών (τη χαρακτηρίζουν προδοτική, εθνικώς επιζήμια, επονείδιστη), βαυκαλιζόμενοι ότι η Ελλάδα έχει την πολυτέλεια και την ισχύ να συντηρεί χωρίς κόστος πολλά μέτωπα ανοικτά στα σύνορά της.
Ολοι αυτοί λοιπόν, συνοδευόμενοι από το εθνικοπατριωτικό λόμπι και από στελέχη της αντιπολίτευσης, αντιμετώπισαν την επιλογή Τσίπρα να συγκαλέσει το ΚΥΣΕΑ ως μια πράξη χυδαίου εντυπωσιασμού με καθαρά προεκλογικό χαρακτήρα και επανέφεραν στη δημόσια συζήτηση το σενάριο (μεταδίδεται από δεξιές και ακροδεξιές ιστοσελίδες) που θέλει τον Τσίπρα να επιθυμεί διακαώς ένα θερμό επεισόδιο είτε στο Αιγαίο είτε στην Κύπρο ώστε να ευνοηθεί εκλογικά – ακόμη και να μην κάνει εκλογές. Πάλι καλά που δεν ισχυρίζονται ότι προτίθεται να το οργανώσει. Η τρέλα και ο φανατισμός δεν πάνε στα βουνά.
