Προ περίπου τριών ετών, και συγκεκριμένα στις 8/5/2016, εμφανώς απολογούμενος, ελαφρώς τρακαρισμένος και σίγουρα εκ του προχείρου, κατά τη δευτερολογία του στο Κοινοβούλιο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, απαντώντας στον «ευγενέστατο» Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος προηγουμένως τον είχε καταγγείλει σε β΄ πληθυντικό λέγων:
«Κύριε Τσίπρα, όχι απλώς λέτε ψέματα, αλλά είστε και ψεύτης», μας εξέπληξε όλους με την ιστορική απάντηση–δικαιολογία σε α΄ πληθυντικό και για λογαριασμό όλων και βεβαίως εκτός κειμένου: «Επειδή αυτό το διάστημα γίνεται μια πρωτοφανής προσπάθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝ.ΕΛΛ., εγώ προσωπικά, οι υπουργοί δεν λέμε την αλήθεια. Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα, κύριε Μητσοτάκη».
Κατά τη γνώμη του γράφοντος, ο πρωθυπουργός υποβάθμισε τον εαυτό του και τον θεσμό που εκπροσωπούσε για να καλύψει τους αιθεροβάμονες συνεργάτες του. Καθότι: αυταπάτη=η δημιουργία από τον ίδιο τον εαυτό εσφαλμένων κρίσεων, σύμφωνα με τις επιθυμίες του (Μπαμπινιώτης).
Γι’ αυτό δεν κατανοώ αυτού του τύπου την πολιτική συλλογική ευθύνη που ανέλαβε ο πρωθυπουργός, καθώς με αυτόν τον τρόπο, ήτοι εκεί που όλοι είναι συμμέτοχοι, κανείς τελικά δεν φέρει και ευθύνες.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΔΕΝ ΗΛΕΓΧΕ το κόμμα του και κυρίως την Κοινοβουλευτική του Ομάδα, η οποία του παρείχε και τη δεδηλωμένη, και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα τον Αύγουστο του 2015 όταν αποχώρησαν περίπου 30 βουλευτές του, όπως και από την αναγκαστική τότε ανάδειξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου σε τρίτο πολιτειακό παράγοντα που κινδύνεψε να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Οπως επίσης είμαι βέβαιος ότι την υπουργοποίηση Βαρουφάκη τού την επέβαλε η ηγετική ομάδα τού τότε ΣΥΡΙΖΑ που ήταν έμπλεη από αντιευρωπαίους, δραχμολάτρες, αριστεριστές.
Με λύπη μου θα αναφέρω ότι ο νεαρός Αλέξης είχε σφόδρα απέναντί του και τις δύο κορυφαίες, ηγετικές και διεθνώς διάσημες προσωπικότητες της εθνικής αντίστασης και του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς, και εννοώ τους Μανώλη Γλέζο και Μίκη Θεοδωράκη, οι οποίοι στα 90 τους επανέφεραν στην επικαιρότητα την «Παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» του συντρόφου Βλαντίμιρ Λένιν, και με τον δεύτερο μάλιστα από κομμουνιστής–διεθνιστής να φτάσει στο σημείο να ηγείται του συλλαλητηρίου εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΗ ΝΥΧΤΑ της 12ης Ιουλίου 2015 ο νεαρός τότε Αλέξης πήρε την υπόθεση της χώρας αποκλειστικά στις πλάτες του και μετά από 17 ωρών διαπραγμάτευση με τα θηρία υπέγραψε την καλύτερη δυνατή συμφωνία λόγω των δυσμενών συσχετισμών, την οποία υπερψήφισαν πέραν των ΑΝ.ΕΛΛ. και η Ν.Δ., η ΔΗΣΥ και το Ποτάμι.
Αυτό λοιπόν αναγνωρίζουν στον Αλέξη Τσίπρα (τον νεότερο Ελληνα πρωθυπουργό) όλοι οι ηγέτες στον κόσμο, δηλαδή ότι, παρότι ήταν ισχνή μειοψηφία στο κόμμα του, κατάφερε να διατηρήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη και να μην τη ρίξει στα βράχια, όπως πίστευαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι και σύσσωμα τα ΜΜΕ.
Με προεξάρχοντα τον προοδευτικότερο (και μοναδικό Αφροαμερικανό) πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος στο τέλος της θητείας του (15/11/2016) πραγματοποίησε ιστορική επίσκεψη στη χώρα μας δηλώνοντας δις:
«Ηρθα στην Ελλάδα για να συγχαρώ τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα για τις μεταρρυθμίσεις που έκανε στη χώρα του».
Αλλά ούτε αυτό το αξιοποιεί στην καμπάνια του ο ΣΥΡΙΖΑ.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝ ΣΥΝΟΛΩ ΗΤΤΑ των πολλαπλών εκλογών της 26ης/5/19, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «το πήραμε το μήνυμα» και αναγνώρισε ότι έγιναν λάθη, χωρίς όμως να τα κατονομάζει και να τα συγκεκριμενοποιεί.
Οι πολίτες όμως θέλουν από τον ηγέτη να τα καταστήσει σαφή, ώστε να μην επαναληφθούν.
Θα αναδείξω εγώ τα κατά τη γνώμη μου σοβαρότερα, τα οποία εμμέσως αναγνωρίζουν και τα σοβαρά στελέχη της κυβέρνησης.
- ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΘΕΩΡΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙ η συνεργασία με τον απρόβλεπτο, εθνικιστή και κυρίως μη σοβαρό Πάνο Καμμένο και το κόμμα του το πρώτο οκτάμηνο του 2015 ήταν «αναγκαίο κακό» ως γνήσιες αντιμνημονιακές δυνάμεις, παρ’ ότι κατά τον πρωθυπουργό τούς χώριζε άβυσσος, μετά την υποχώρηση, τον συμβιβασμό και την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, οπότε εξέλιπε και η κύρια αντίθεση «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», όφειλαν να συνεργαστούν με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και ειδικότερα με το Ποτάμι (που τη στήριξε στα ζητήματα των δικαιωμάτων και κυρίως στη Συμφωνία των Πρεσπών, και το πλήρωσε ακριβά), εξασφαλίζοντας μάλιστα ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία 173 εδρών, αντί των 155 με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Και αυτό είχε αποτέλεσμα να τους κριτικάρει ακόμη και η Ν.Δ. από τα αριστερά για συνεργασία τους με την Ακροδεξιά.
Πιστεύω ότι αυτή η συνεργασία του κόμματος της ριζοσπαστικής μάλιστα Αριστεράς, που κράτησε 3,5 χρόνια, ήταν η απαρχή του κλονισμού του λεγόμενου ηθικού της πλεονεκτήματος.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε δημοσκόπηση της αξιόπιστης Alco, 6 μήνες μετά τις εκλογές (19/3/2016), η Ν.Δ. προηγούνταν με 3,8 μονάδες (21,1 με 17,3), ενώ δημοσκοπήσεις του Ιουνίου 2016 την ανέβαζαν σε 6 μονάδες -η Ν.Δ. είχε χάσει τον Σεπτέμβρη με 7,3 μονάδες. - Η ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΤΩΝ 10 ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ (ανάμεσά τους και 2 πρώην πρωθυπουργοί), χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, με ανώνυμους προστατευόμενους μάρτυρες, επιβεβαιώνει ότι δεν τους έγινε μάθημα η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο τότε σκάνδαλο Κοσκωτά, όπου ο τότε νεότευκτος Συνασπισμός από το 13,1 εξέπεσε στο 10,2.
- ΦΕΡΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΕ την απλή αναλογική στην πρώτη θητεία, επειδή τότε τα ποσοστά του υπερέβαιναν το 40%, θέλοντας να αξιοποιήσει το μπόνους των 50 εδρών του αισχροκερδούς εκλογικού νόμου που ίσχυε και δυστυχώς θα ισχύσει και τώρα.
- ΥΠΗΡΧΕ ΑΛΑΖΟΝΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ πολλών στελεχών, που έδινε την εντύπωση στους πολίτες ότι εμείς ως αριστεροί, άρα σε αντίθεση με όλους τους προηγούμενους που βαρύνονται για την καταστροφή της χώρας, άμεμπτοι και αμόλυντοι, ήρθαμε για να μείνουμε με κάθε τρόπο και μέσον, ακόμη και αν χρειαστεί να κλείσουμε και μερικούς στη φυλακή (Πολάκης).
- ΥΠΗΡΞΑΝ ΑΤΥΧΕΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ στις αυτοδιοικητικές εκλογές, δεν επιζητήθηκαν προοδευτικές συμμαχίες, κακώς δεν στηρίχτηκε ο κ. Γερουλάνος στον Δήμο της Αθήνας και αυτός ο ιδιότυπος μονοκομματικός απομονωτισμός επιβεβαίωσε το κοινωνικό έλλειμμα των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Πέραν του ότι επέδρασε δυσμενώς και στο «απρόσμενο» αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. - ΚΑΚΩΣ ΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ είχαν επί τρία έτη στο απυρόβλητο την περίοδο διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή (2007 -09), της Ν.Δ. που επτώχευσε τη χώρα, και αυτό συνδυαζόμενο με την «αφωνία» του πρώην πρωθυπουργού και την υπουργοποίηση Παπαγγελόπουλου επέτρεπε υπόνοιες «υπόγειων» συνεννοήσεων.
- Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΟΥΣΙΩΔΟΥΣ τουλάχιστον αυτοκριτικής από τα ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης, μετά τη διάψευση των υψηλών προσδοκιών της διαπραγμάτευσης και την επιβολή 3ου Μνημονίου, σε αντίθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος έθετε σε διαρκή αυτοέλεγχο την παράταξή του.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ, αλλά και τα αποτελέσματα της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα (του νεότερου Ελληνα πρωθυπουργού) τίθενται εν αμφιβόλω από τους Ελληνες ψηφοφόρους, με κίνδυνο την επάνοδο της νεοφιλελεύθερης Ν.Δ., παρ’ ότι, παρά τα λάθη, πιστώνεται την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια που την επτώχευσαν οι προηγούμενοι, βελτιώνοντας παράλληλα όλους τους δείκτες της οικονομίας, μειώνοντας σημαντικά την ανεργία, βοηθώντας τους πιο αδύναμους και συγχρόνως κάνοντας δεκάδες μεταρρυθμίσεις τις οποίες όφειλε να είχε κλείσει το προηγούμενο πολιτικό σύστημα εδώ και δεκαετίες.
Και με την ιστορική Συμφωνία των Πρεσπών άλλαξε τους ορίζοντες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, αψηφώντας το πολιτικό κόστος και χωρίς νικητές και ηττημένους ξεπερνάει η χώρα μας τη φοβική εθνικιστική αγκύλωση.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΚΑΙ ΩΣ ΗΓΕΤΙΚΟ στέλεχος της «Γέφυρας Προοδευτικών Πολιτών» στηρίζω ανεπιφύλακτα την επανεκλογή του προέδρου Αλέξη Τσίπρα και της έμπειρης ηγετικής του ομάδας στο τιμόνι της χώρας.
* μαθηματικός, συγγραφέας
