Νίκος ΛακόπουλοςΚαθώς βαδίζουμε στις πιο υποτονικές εκλογές το ερώτημα είναι αν η Νέα Δημοκρατία θα έχει αυτοδυναμία ή όχι οπότε θα σχηματίσει κυβέρνηση με το Κινάλ -ή την ανοχή του- ή θα πάμε σε νέες εκλογές με απλή αναλογική τον Αύγουστο.
Τι σημαίνει αυτό το σενάριο, που αν δεν συμβεί θα εκκρεμεί για το μέλλον, αν όπως φαίνεται πιθανότερο, η Νέα Δημοκρατία και το Κινάλ δεν αλλάξουν τον εκλογικό νόμο- με 200 ψήφους; Σημαίνει πως το πρώτο κόμμα δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση με ένα ακόμα και πολύ περισσότερο το δεύτερο.
Αναπόφευκτα η μόνη λύση είναι τότε η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΣΥΡΙΖΑ ή μια κυβέρνηση οικουμενικού τύπου -στην οποία φαίνεται να αποβλέπει το Κινάλ ως ρυθμιστής που θα επιβάλλει μια τέτοια κυβέρνηση με την τρίτη εντολή που ελπίζει να πάρει.
Ήδη στο τραπέζι πέφτει η ιδέα για …γυναίκα πρωθυπουργό, ενώ η ηγεσία του Κινάλ θεωρεί πως ο επόμενος πρόεδρος δημοκρατίας- που θα μπορεί να εκλεγεί με 151 έδρες- πρέπει να προέρχεται από την «παράταξή» του -πολύ περισσότερο αν έχει ένα διψήφιο νούμερο.
Προφανώς το σενάριο αυτό δεν έχει καμία βάση αν η Νέα Δημοκρατία εξασφαλίσει αυτοδυναμία -κι όπως φαίνεται θα την πετύχει, αλλά υπάρχει στο τραπέζι για τις επόμενες εκλογές που μπορεί να γίνουν νωρίτερα από το τέλος της τετραετίας.
Αν ο Μητσοτάκης σχηματίσει μια αδύναμη κυβέρνηση και βρεθεί γρήγορα απέναντι στην λαϊκή οργή, όταν οι υποσχέσεις του καταρρεύσουν. Ή αν επιχειρήσει να περάσει αντιλαϊκά μέτρα -του νέου μνημονίου -στο οποίο θα οδηγήσει η «επαναδιαπραγμάτευσή του»- μη αποκλειομένου: ο ΣΥΡΙΖΑ το λέει καθαρά πως μας οδηγεί στο ΔΝΤ και πάλι.
Η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ -που ήθελε το Κινάλ και η Νέα Δημοκρατία δεν ήλθε. Αντίθετα ο ηττημένος μεν Τσίπρας είναι πανίσχυρος με ένα ισχυρό κόμμα που κυριάρχησε στον χώρο της δημοκρατικής παράταξης με συμμάχους που προέρχονται από την δεξιά παράταξη -που μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμοι στο μέλλον.
Ένα κόμμα με ποσοστά κοντά στο 30% δεν είναι ένα κόμμα που έχει συντριβεί στις εκλογές, αλλά ένα κόμμα εν αναμονή για να σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση με ποσοστά που δεδομένης της φθοράς της Νέας Δημοκρατίας και της εξαφάνισης των ενδιάμεσων κομμάτων θα ξεπεράσουν το 40%- όταν κάποτε οι εκλογές γίνουν.
Το ερώτημα με ποιον θα κυβερνήσει -αν οι εκλογές αυτές γίνουν με απλή αναλογική παραμένει. Ήδη κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν λόγο για προοδευτική συμμαχία εννοώντας πλην άλλων κομμάτων και κομματιδίων το Κινάλ –ή ό,τι προκύψει από αυτό στο μέλλον. Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν απέκλεισε τη συνεργασία με ένα νέο χρήσιμο κόμμα: το κόμμα του …Βαρουφάκη.
Σε ανύποπτο χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας όταν ρωτήθηκε γι΄αυτό το ενδεχόμενο -της απλής αναλογικής- είχε πει πως θα υπάρχουν άλλες συνθήκες τότε. Υπολογίζοντας προφανώς σε εξελίξεις στο χώρο του Κινάλ που εμφανίζεται διχασμένο: η τάση του Βενιζέλου ήταν σαφώς υπέρ της συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, έχοντας ξεδοντιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν άλλα στελέχη αποκλείουν την συνεργασία με την Δεξιά -που άλλωστε έβλαψε το κόμμα.
Υπάρχει όμως και η κραυγή αγωνίας της βάσης της λεγόμενης Κεντροαριστεράς που μιλά για ενότητα της δημοκρατικής παράταξης και έπαθε σοκ με την συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, μια πολιτική που κόστισε στον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο από ό,τι τον ωφέλησε η τερατώδης συμμαχία.
Η συμμαχία αυτή δεν υπάρχει πλέον και η ενότητα που δεν υπήρξε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να υπάρξει με κυβέρνηση Μητσοτάκη: αν η ηγεσία του Κινάλ συνεργαστεί με την Νέα Δημοκρατία θα βρεθεί μπροστά σε εξελίξεις που θα αλλάξουν τον πολιτικό χάρτη -όπως θα ήθελε πάντα ο Αλέξης Τσίπρας.
Ωστόσο σε μια εποχή που τα κόμματα δημιουργούνται με απλά κλικ -και εξαφανίζονται με την ίδια ταχύτητα- θα πρέπει να αναμένουμε κι άλλες εξελίξεις σε όλο το πολιτικό φάσμα με εκπλήξεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.
Ας κρατήσουμε από αυτές τις εκλογές που δεν είναι το τέλος η αρχή εξελίξεων πως ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων από κόμματα που διαλύθηκαν αν και προτιμά τον Μητσοτάκη, μένει άστεγο.
Πως ο μεγάλος χώρος της Κεντροαριστεράς που έδινε ποσοστά 44-48% δεν εκφράζεται από το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ και Κινάλ και πως ο νέος δικομματισμός που δημιουργείται με δύο κόμματα να διεκδικούν ξανά κοντά στο 70% των ψήφων δεν ολοκληρώνεται, αλλά οδηγεί κόμματα σε εξαφάνιση εν αναμονή ίσως νέων πολιτικών κομητών.
Ο νέος συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στην Δεξιά και Αριστερά είναι υπέρ της πρώτης για πρώτη φορά -με πρωτοφανή ποσοστά και μια ισχυρή Ακροδεξιά, παρά την πτώση της Χρυσής Αυγής. Ωστόσο το εκκρεμές αρχίζει να κινείται και πάλι την επόμενη εκλογών, όταν ο λαός που ξέχασε τι σημαίνει Δεξιά, θα μάθει τι σημαίνει νέα.
Από αυτή την πλευρά η ήττα του Τσίπρα δεν είναι πια τόσο μεγάλη, αν πάρουμε υπόψη μας πως λάθη της τελευταίας στιγμής μαζί με την μαύρη προπαγάνδα ενός ισχυρού μιντιακού συστήματος, έκαναν τις δεξαμενές που θα έκαναν την μάχη ντέρμπι να μην ανοίξουν ποτέ και να τον οδηγήσουν στο 24%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει την κυβέρνηση, όπως φαίνεται, αλλά η επιχείρηση εξόντωσης του Αλέξη Τσίπρα αν και πέτυχε τον αφήνει όρθιο στη θέση του σε μια θέση που δεν είχε το 2015 όταν με εφαλτήριο το 17% του 2012 άρχισε την τρελή κούρσα προς την κυβέρνηση- αδιανόητη πριν.
Προφανώς νέα λάθη μπορεί αποδείξουν ότι ένα κόμμα του 48% μπορεί να πάει εύκολα στο 4%. Οι εκλογές όμως έδειξαν πως οι κομματικοί σχηματισμοί στις δημοτικές έζησαν μια μεγάλη ήττα, ο Αλέξης Τσίπρας αποδοκιμαζόμενος έλαβε 24% και στις εθνικές εκλογές φλερτάρει με ποσοστά κάτω από αυτά που πήρε το 2015, αλλά πρωτοφανή για ένα κόμμα της Αριστεράς.
Ένα ποσοστό κοντά στο 30% για τον ΣΥΡΙΖΑ, όποια κι αν είναι η διαφορά του με την Νέα Δημοκρατία, θα αποτελεί μεν ήττα στις εθνικές εκλογές, αλλά μια στρατηγική νίκη, ως βασικός και ισχυρός πόλος της δημοκρατικής παράταξης: θα είναι σα να έχει πάρει την εντολή για τον σχηματισμό της μεθεπόμενης κυβέρνησης.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να οργανώσει την επιστροφή -που δεν είναι σίγουρο πως θα αργήσει τέσσερα χρόνια- με ποσοστά που θα υπερβαίνουν το 36% του 2015 σε ένα δικό του «1981» -το πραγματικό δικό του «ραντεβού με την Ιστορία».
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
