«Οι κομμουνιστές σκότωσαν Ελληνες», αποφάνθηκε αλαζονικά ένας νεόκοπος, αλλά παλιάς κοπής πολιτικός. Προσπάθησα εις μάτην να καταλάβω το νόημα της φράσης αυτής. «Κάπου το άκουσε αλλιώς», είπα. Μέχρι να συνέλθω από την αδυναμία μου αυτή, να καταλάβω τις νέες τάσεις της Ιστορίας, έφαγα ακόμα μια κεραμίδα. Τετρακόσια εκατομμύρια, διάβασα σε ένα άλλο κείμενο, ήταν οι φόνοι που διέπραξαν ο Στάλιν, ο Πολ Ποτ, ο Μάο Τσε Τουνγκ και οι ανά τον κόσμο κομμουνιστές! Τρόμαξα. «Πού το πάνε;» αναρωτήθηκα. Ξεφύγανε.
Ούτε ο Στεφάν Κουρτουά υποστήριζε τέτοια στη γνωστή Μαύρη Βίβλο. Ηταν πιο συγκρατημένος, καθώς έλεγε ότι τα θύματα του κομμουνισμού ήταν μόνον εκατό εκατομμύρια! Πού να γνωρίζει ότι η ακρότητα δεν έχει τέλος και το ψέμα φραγμό; Ας σοβαρευτούμε. Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο ανιστόρητος πολιτικάντης ή κάποιοι ανόητοι αντιγραφείς που διαβάζουν την Ιστορία του κόσμου ανάποδα.
Το πρόβλημα είναι τι κρύβεται πίσω από αυτούς και ποιοι κινούν τα νήματα. Είναι η γιγαντιαία επιχείρηση του «ιστορικού αναθεωρητισμού», την οποία ξεκίνησαν Γερμανοί ιστορικοί, ήδη από τη δεκαετία του 1960, τη συνέχισαν επαξίως Γάλλοι, Αγγλοι, Αμερικανοί και εσχάτως προστέθηκαν και οι ημέτεροι ιστορικοί και μάλιστα «προοδευτικοί», με τις «ακριβείς» καταμετρήσεις σκοτωμένων από την ΟΠΛΑ αφενός, τους ταγματασφαλίτες και λοιπούς δωσίλογους αφετέρου.
Στόχος ο συμψηφισμός των εγκλημάτων. Η θεωρία των δύο άκρων, δηλαδή ο κόκκινος και ο μαύρος φασισμός, η μαύρη και η κόκκινη τρομοκρατία! Οι κατασκευαστές αυτού του αναθεωρητισμού γνωρίζουν πολύ καλά ότι το παρελθόν νοηματοδοτεί το παρόν και στο παρόν επινοείται το μέλλον, όχι, όμως, γραμμικά και νομοτελειακά. Στη μεταμοντέρνα μας, όμως, εποχή, που εδράζεται αποκλειστικά στο παρόν, όπου τα πάντα είναι παροντικά, δεν μπορεί να επιβιώνει μια ζώσα ιστορία, ένα παρελθόν δηλαδή που κάτι ακόμη μπορεί να προσκομίσει στο παρόν. Ετσι, λοιπόν, οι διαχειριστές του παρόντος ανακατασκευάζουν το παρελθόν αυθαιρέτως, αλλά αληθοφανώς, ώστε να συνάδει και να συνηγορεί προς τη χρεία του παρόντος.
«Μια κατασκευή είναι η ιστορία», λένε. Ετσι το πραγματικό κατασκευάζεται κι αυτό: μια αφήγηση είναι και το παρελθόν. Εκαστος και η αφήγησή του περί του… Δεν μπορεί, λοιπόν, να επιβιώνουν περί του κομμουνισμού αντιλήψεις που να μην τον θεωρούν εγκληματικό εκ φύσεως. «Η “ουσία” του κομμουνισμού αρχίζει και τελειώνει με το έγκλημα», λένε.
Γιατί; Προφανές. Παρά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και παρά τη σημερινή αδυναμία των κομμουνιστικών κομμάτων, το καπιταλιστικό σύστημα δεν αισθάνεται ακόμα ασφαλές. Διατηρούνται ακόμη κάποιες σκιές του παρελθόντος του με δυναμογόνα φωτοστέφανα που τον συντηρούν ως ιστορική προσμονή που οι λαοί μπορεί να την επικαιροποιήσουν ξανά. Το φάντασμα, δηλαδή, εξακολουθεί ακόμη να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο. Πρέπει, λοιπόν, το παρελθόν να εξορκιστεί ανέκκλητα και οριστικά, να μην ταράξει ξανά τις συνειδήσεις των ανθρώπων και να τους εμπνεύσει παραδείγματα.
* πανεπιστημιακός-συγγραφέας
