Εφσυν / 25/7/21
Νόρα Ράλλη
Αυτό δεν είναι μάτι. Μήτε η χρωματική παλέτα του Ντα Βίντσι δεν ήταν έτσι! Μα να βλέπουμε πάνω από επτά εκατομμύρια χρώματα; Επτά εκατομμύρια; Είμαστε σοβαροί; Ειδικά τη στιγμή που ένα και μόνο παραδεχόμαστε, το λευκό της λευκής φυλής που μόνο, μόνο, μόνο ανάπτυξη έχει φέρει στον πλανήτη και κανένα, κανένα, μα κανένα έγκλημα τεράστιο, ανυπέρβλητο, απάνθρωπο δεν έχει κάνει ποτέ, ποτέ ποτέ; Αντε καλά, πού και πού δεχόμαστε και λίγο το μαυρούλικο, ειδικά αν έχει πάρει και κάνα βραβείο σε κάνα άθλημα εκεί στα εξωτερικά. Μα ώς εκεί και πολύ του είναι! Αντε μη θυμηθούμε τα νιάτα του και τον απορρίψουμε πάλι σαν παρακατιανό όπως του πρέπει!
Πάνω από επτά εκατομμύρια χρώματα βλέπουμε το λοιπόν, τι κι αν δεν βλέπουμε καν πέρα από τη μύτη μας (κι ας είναι και πελοποννησιακή!). Ωστόσο, τέσσερα είναι τα κυρίαρχα, τα οποία τα έχουμε συνδυάσει με αντίστοιχα συναισθήματα (καθώς είμεθα και συναισθηματικοί τύποι τα άτιμα): το κόκκινο με τον θυμό, το κίτρινο με τον φόβο, το πράσινο με τη ζήλια και το μπλε με τη μελαγχολία.
Ωστόσο το κόκκινο είναι και της αγάπης, του πάθους και του έρωτα. Και το μαύρο αντίστοιχα της μαύρης μας κατάθλιψης, του πένθους και του μίσους. Αρα στο κόκκινο αντιστοιχεί και ο θυμός και η αγάπη. Και στο μίσος και στη θλίψη και το μπλε και το μαύρο. Φταίω εγώ τώρα που πάει το μυαλό μου στα χρώματα που χρησιμοποιούν συγκεκριμένα κόμματα; Οχι, πες μου, φταίω;
Για το μπλε και το μαύρο απλά τα πράγματα: τι Βορίδης τι Μητσοτάκης! Η δεξιά παράταξη (και σήμερα) βολοδέρνει ακροδεξιόστροφα και σπέρνει καταθλιψάρες και θάνατο. Οχι πως δεν υπήρχαν ή δεν υπάρχουν δημοκράτες δεξιοί. Αλλά σε κάτι κατοχές, εμφυλίους, δικτατορίες και δημοκρατίες, εντός και εκτός Βουλής, είτε σε ξερονήσια (για κάποιους) είτε σε θέρετρα της Πελοποννήσου (για κάτι άλλους κάποιους), κάτι αυτοσχέδια τσεκούρια δεν τα λες και τη «χαρά της ζωής». Από την άλλη, μια που τον λάτρεψαν, μια που τον μίσησαν. Κάτι κόκκινα μου μοστράρει και του λόγου του σε βιντεάκια, σημαίες και σύμβολα. Και φυσικά δεν μιλάω για το κόκκινο του ΚΚΕ, γιατί αυτό ανήκει μόνο στο ΚΚΕ και το ΚΚΕ είναι μεταφυσικό κόμμα κι εμείς σε μεταφυσικά λημέρια δεν νυχτοπερπατάμε. Πάμε, λοιπόν, στα πιο ελαφρολαϊκά, τα πιο μικροαστικά, τα πιο κοκκινοφακιδομούρικα έως τελείως μαδούρικα. Στα συριζοπούλια.
Είχαν δεν είχαν, τον έβαλαν στο βρακί τους! Μα ο Τσίπρας στη Μύκονο; Τι άλλο να περιμένουμε δηλαδή; Τον Κυριάκο στην Κοκκινιά; Τον φαντάζεστε με τη Μαρέβα ντυμένη Ντιορέσσα από δίπλα, και τον ίδιο να χάνεται από μπλόκο σε μπλόκο; Θα μπερδέψει τις μάντρες και θα τον ψάχνουμε τρομαγμένο κάτω απ’ τα μαρεβοφουστάνια, να μην ξέρει πού να πάει και πώς να βρει διέξοδο! Τσ τσ τσ… ούτε να το φανταστώ δε θέλω!
Ο άλλος όμως, αδίσταχτος! Πήγε και πάτησε το κάστρο του εχθρού! Πήρε αέρα από τον μαυρούλη και σου λέει θα παίξω στην έδρα του (του εχθρού, όχι του μαυρούλη. Βέβαια εκεί συχνάζει πλέον και ο εν λόγω μαυρούλης, που πριν ούτε να τον φτύσουμε αλλά τώρα τον προσκυνάμε – τα ’παμε αυτά). Πού πας ρε κατακαημένε; Με πόλο μπλουζάκι; Τον Γκοτιέ τον ρώτησες; Και άντε και πάτησες τα άγια εδάφη της Δεξιάς. Αντε και πήγες. Πώς θα φύγεις ξέρεις; Και τι είπες δηλαδή; Διαβάζω τίτλους ειδησεογραφικών ιστοτόπων, από τους οποίους ενημερώνονται εκατομμύρια Ελλήνων που αυτούς ξέρουν και αυτούς εμπιστεύονται: «Ο Τσίπρας στη Μύκονο: Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παταγώδους αποτυχίας της κυβέρνησης», «Ο Τσίπρας στη Μύκονο με σημαία την καταστροφολογία», «Μύκονος: Ο Τσίπρας συναντά συμμαθητή του και… “εσύ δεν άλλαξες καθόλου ρε π…”»…
Πήγε, λέει, για να κατηγορήσει την κυβέρνηση για «ανικανότητα» και «αβάσταχτη ελαφρότητα». Στη Μύκονο όλα αυτά! Στο κέντρο της αβάσταχτης ελαφρότητας. Οποία θρασύτης.
Βρε μπας και βλέπω όνειρο θερινής νυκτός; Εύχομαι να μην ξημερώσει και να βρω όξω από τα ανάκτορα την Ντιορέσσα. Δεν θα το αντέξω!
